Ο Γιάννης Φραντζέσκος ζωγράφος, φωτογράφος και γλύπτης είναι γέννημα – θρέμμα της Νάξου όπου ζει και εργάζεται δημιουργώντας.
Συγκαταλέγεται στους διακεκριμένους σύγχρονους φωτογράφους της εποχής μας. Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Tεχνών (Academy of Arts) (1969) στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπως επίσης και στο School of Modern Photography (1972) (Σχολή Μοντέρνας Φωτογραφίας), παράρτημα της Νέας Υόρκης στο Μόντρεαλ του Καναδά. Το 2003 εξέδωσε το πρώτο φωτογραφικό λεύκωμα με θέμα τη Νάξο το οποίο εξαντλήθηκε σ’ένα χρόνο και το 2015 το δεύτερο, κι’ αυτό αφιερωμένο στη γενέτειρά του τη Νάξο και τις Μικρές Κυκλάδες. Ετοιμάζει άλλα 3 λευκώματα, το ένα με θέμα τις Κυκλάδες και τα δύο για την Ινδία και την Omo Valley της Αφρικής όπου πρωτοτυπεί με την θεματολογία του αποθανατίζοντας την πολυπολιτισμικότητα των κατοίκων στην καθημερινότητά τους. Τα τελευταία 4 χρόνια ασχολείται με την γλυπτική που, όπως ομολογεί, είναι η αγάπη του.
Διακρίσεις:
Πρώτο Βραβείο Πανελλήνιας Φωτογραφίας (1981) στην Αμερικανική Ένωση Αθηνών. Πρώτο Βραβείο Αφίσας (1986) Υπουργείου Αιγαίου. Τον Αύγουστο 2015 για 15 ημέρες μαζί με άλλους επιλεγμένους φωτογράφους προβλήθηκαν 2 φωτογραφίες του στο μουσείο του Λούβρου.
Πολλές διακρίσεις σε ομαδικές εκθέσεις.
Η ιστορία μου με τις πέτρες
Από́ μικρός είχα μια παράξενη σχέση και αγάπη για τις πέτρες. Κάθε φορά που βρισκόμουν σε κάποια παραλία ή βουνό αφιέρωνα πολύ́ χρόνο συλλέγοντας τις. Mε τον καιρό κάποιες από αυτές, με πολύ μικρές επεμβάσεις, τις ζωγράφιζα. Αυτό που έκανα ήταν απλώς να αναδείξω το ήδη υπάρχον χρώμα και σχήμα τους. Πριν από τέσσερα χρόνια ασχολήθηκα πιο σοβαρά παρατηρώντας τη δομή τους, όσον αφορά στα χρώματα, τις διάφορες διαβαθμίσεις του γκρι και το σχήμα τους. Κάποιες μου φάνηκαν άσχημες και σκέφθηκα να τις πετάξω. Όμως μια από αυτές μου φάνηκε σαν να μου «ψιθύρισε»: «μπορεί να φαίνομαι σαθρή αλλά πετώντας το μεγαλύτερο κομμάτι μου τότε θα εμφανιστεί το μικρότερο, της καρδιάς, και θα δημιουργήσεις κάτι πολύ όμορφο». Πράγματι πετώντας το μεγαλύτερο μέρος της με έκπληξη είδα να βγαίνει κάτι που δεν το περίμενα! Αυτό ήταν… αυτή η ασχημόπετρα με έμαθε να τις ακούω όταν «ψιθυρίζουν» και να βλέπω, μέσα στην πέτρα, την εσωτερική ομορφιά παραβλέποντας το εξωτερικό τους περίβλημα. Έτσι ξεκίνησα σμιλεύοντας πέτρες και βότσαλα με διαφορετικά σχήματα και στρώματα του μαύρου – γκρι – άσπρου και μερικές από αυτές με γκρι – άσπρο – κόκκινο, σαν μωσαϊκό. Το πιο δύσκολο, όσο παράξενο και αν φαίνεται, δεν είναι το σκάλισμα τους αλλά η συλλογή και διαλογή τους. Μπορεί να πάω 10 φορές στο βουνό ή σε κάποια παραλία και ανάμεσα από χιλιάδες να επιλέξω 20-25 πέτρες ή βότσαλα και μόνον 2-3 να μου ψιθυρίσουν: «εμένα θα με κάνεις πρόσωπο, εμένα θα με κάνεις έντομο, έμενα θα με κάνεις ….» και τότε ξεκινάει το εύκολο μέρος του σκαλίσματος και της ανάδειξής τους.
Μετά από λίγο καιρό έψαξα στο διαδίκτυο, στα μουσεία και στις γκαλερί σε όλο τον κόσμο, και διαπίστωσα ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο. Το μόνο που εντόπισα ήταν ότι κάποιοι γλύπτες παίρνουν συνήθως μια μαύρη πέτρα και στο σημείο που την γυαλίζουν παραμένει μαύρη, ενώ εκεί που είναι λίγο σαγρέ (άγρια) ασπρίζει και έτσι δημιουργείται μια διχρωμία. Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι ο γλύπτης μπορεί́, χρησιμοποιώντας το μάρμαρο, να κάνει όσα αντίτυπα πανομοιότυπα θέλει ενώ η ιδιαιτερότητα με τις πέτρες «μου» είναι ότι κάθε θέμα είναι πρωτότυπο. Aδυνατώ να το ξανακάνω γιατί κάθε μία είναι μοναδική και ορισμένες είναι τόσο σπάνιες όσο απίστευτο είναι να βρεις ένα διαμάντι στο δρόμο!
Ευχαριστώ τις πέτρες που μου έμαθαν να ακούω τα «ψιθυρίσματα τους» και να μπορώ να βλέπω «τον εσωτερικό τους κόσμο» !
