Στη σημερινή κοινωνία της εκμετάλλευσης, του ατομισμού και της υποταγής στον ισχυρό βρίσκεται η «ρίζα» της κακοποίησης των γυναικών και της έμφυλης βίας γενικότερα, σύμφωνα με τον Σύλλογο Εργαζομένων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσε με αφορμή την εκδίκαση της υπόθεσης δολοφονίας της Γαρυφαλλιάς, ο Σύλλογος τονίζει ότι «ο αγώνας που θα καταργήσει την βία κατά των γυναικών είναι συνιστώσα του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια την εργοδοτική τρομοκρατία και καταπίεση, ενάντια σε κάθε μορφή βίας που έχει να κάνει με το φύλο, την φυλή, το θρήσκευμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό»
Αναλυτικά, η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Για την, αδιανόητη, δολοφονία της Γαρυφαλλιάς, που εκδικάζεται στην Σύρο, μια δολοφονία που ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά δολοφονιών και ακραίας βίας σε βάρος γυναικών, δεν αρκεί απλά η αυτονόητη καταδίκη της πράξης και του φυσικού αυτουργού.
Δεν αρκεί καν η απλή φραστική καταδίκη των απαράδεκτων και αντιδραστικών «απόψεων» για τις σχέσεις των δύο φύλων που θεωρούν τις γυναίκες υποδεέστερες, χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια, απαξιώνοντάς τες ως φτηνό εργατικό δυναμικό είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά.
Οι «απόψεις» αυτές δεν αναπαράγονται τυχαία. Καλλιεργούνται από την σημερινή εκμεταλλευτική κοινωνία του κέρδους που επιβάλλει βάρβαρες και επιθετικές συμπεριφορές από το ίδιο το κράτος, ενώ προτρέπει στην ατομική στάση ζωής, τη λογική της υποταγής στον ισχυρό. Αυτή είναι η «μήτρα» που γεννά και γιγαντώνει την βία ενάντια σε όσους θεωρούνται ή είναι αδύναμοι.
Αυτές οι αντιλήψεις οδηγούν στους βιασμούς, στην ενδοοικογενειακή βία, στις δολοφονίες των γυναικών. Καμία σχέση, ούτε η οικογενειακή ζωή, δεν μπορεί να γίνεται εφιάλτης και, στο τέλος, θάνατος για τις γυναίκες.
Είναι τεράστια η υποκρισία, όσο και η ευθύνη της σημερινής όπως και όλων των κυβερνήσεων στη χώρα μας, που οι κρατικές προνοιακές υποδομές είναι ελάχιστες και δεν μπορούν να στηρίξουν τις γυναίκες που υπόκεινται σε κακοποίηση, βιασμούς κλπ. Πέφτουν κάθε φορά από τα σύννεφα υποκρινόμενοι ότι δεν γνωρίζουν πως απαιτείται ολόπλευρη στήριξη των γυναικών – θυμάτων για να μπορούν να σταθούν όρθιες, ανεξάρτητες οικονομικά και κοινωνικά, για να μπορούν να αντισταθούν, να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν ακόμα και περιστατικά βίας ή κακοποίησης που και στους χώρους δουλειάς είναι καθημερινό φαινόμενο. Τέτοιες υποδομές θεωρούνται κόστος και δεν επιλέγονται.
Ο δρόμος για το ξερίζωμα των αντιδραστικών αντιλήψεων για τις γυναίκες δεν «χωράει» σε ευκαιριακές καμπάνιες και αποστειρωμένα ευχολόγια.
Ο αγώνας που θα καταργήσει την βία κατά των γυναικών είναι συνιστώσα του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια την εργοδοτική τρομοκρατία και καταπίεση, ενάντια σε κάθε μορφή βίας που έχει να κάνει με το φύλο, την φυλή, το θρήσκευμα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό.
Όπως μας διδάσκει η παγκόσμια ιστορία των λαϊκών κινημάτων, μόνο ο κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας, χωρίς διαχωρισμούς μπορεί να κινήσει προς τα μπροστά, τον τροχό της κοινωνίας.
