Για τον Νίκο Σφυρόερα σας έχω ξαναμιλήσει. Πολλοί έχουμε απολαύσει βουλιμικά και επανειλημμένα τη δροσερή και πηγαία ανάβλυση της ποιητικής δημιουργίας του. Γιατί, παρά τις ποικίλες και επιτυχείς πεζογραφικές, λαογραφικές, μεταφραστικές, θεατρικές, κινηματογραφικές ενασχολήσεις του, υπήρξε κυρίως Ποιητής. Ποιητής μεταφρασμένος μάλιστα σε πέντε γλώσσες. Διακονούσε μια ποίηση «δεμένη με τις μνήμες, τη νοσταλγία, και την αγάπη του για το χωριό, αλλά και με την πανανθρώπινη μοίρα» (Ανθολογία από το έργο των απειρανθίων ποιητών, ανθολόγηση-επιμ. του ιδίου, έκδοση του Συνδέσμου Απειρανθίων Νάξου, Αθήνα 1978, 73). Είναι κρίμα που δεν έχει γραφεί ακόμα μια συστηματική μονογραφία για την εκτίμηση της ποίησης του Σφυρόερα γράφει ο Στέφανος Εμμ. Ψαρράς (Ανθολογία Ναξίων Ποιητών, Graphopress ΕΠΕ, Αθήνα 2008, 110).
Στο παρόν σημείωμα, και λόγω των εορτών, δημοσιεύω ένα ποίημα του Σφυρόερα που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Ναξιακόν Μέλλον στις 25 Δεκεμβρίου 1936 και ενσωματώθηκε –διορθωμένο ορθογραφικά- στην Ανθολογία από το έργο κ.λπ., ό.π., 76-77. Το ποίημα έχει τίτλο «Χριστούγεννα στο χωριό» και με στιχουργική μαστοριά και λυρισμό καταυγάζει τη φαντασία μας με εικόνες του τοπίου, της κοινωνικής ζωής, των εθίμων, των παραδόσεων, της οικονομίας του χωριού-κάθε ναξιακού χωριού- τέσσερα χρόνια πριν από τον πόλεμο. Είναι μια ποιητική τοιχογραφία, μια αυθεντική και πιστή εικονοποίηση των απεραθίτικων Χριστουγέννων.
Επιχώριος
