Θυμήθηκα χθες το σολωμικό «μήγαρις έχω άλλο στο νου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;» («Διάλογος», 1824), με ερωτηματική βεβαιότητα διατυπωμένο, μια γλώσσα που ομιλείται αδιάλειπτα σχεδόν 40 αιώνες. Από το 2017 η γλώσσα μας έχει την παγκόσμια ημέρα της, την τιμητική της, στις 9 Φεβρουαρίου. Συμβολικά, γιατί δεν πρέπει να παύει ποτέ να έχει την έγνοια μας, όλες της ημέρες του έτους και όχι μόνο μια μέρα του κουτσοφλέβαρου.
Παγκόσμια μέρα, λοιπόν, της ελληνικής γλώσσας, ημέρα μνήμης του Διονυσίου Σολωμού που πέθανε σαν τέτοια ημέρα το 1857, σε ηλικία 59 ετών.
Την ημέρα γιόρτασε με τον καλύτερο τρόπο ο Δήμος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων. Ιδού η ανάρτηση του δημάρχου στο Facebook:
«Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνια υποδέχθηκα στο γραφείο μου τη Σοφία Κλουβάτου, την Κυριακή – Στυλιανή Σαλτερή και τον Τζοέλ Μπόσκου, τους τρεις μαθητές που διέπρεψαν και κατέλαβαν την πρώτη θέση στον Πανελλήνιο Πειραματικό διαγωνισμό ΕΟΕΣ…».
Ο λογογράφος του και ο ίδιος πρέπει να μάθουν ότι ΕΟΕΣ, ως βραχυγραφία, δεν υπάρχει. Υπάρχει ο E.O.E.S. (Europead Olympiad of Experimenyal Science), σε αγγλικά αρκτικόλεξα, δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ολυμπιάδα Πειραμάτων Φυσικών Επιστημών. Αν ήθελαν να την αποδώσουν με ελληνικό ακρωνύμιο, δεν είχαν παρά να γράψουν Ε.Ο.Π.ΦΥ.Ε. και να επεξηγήσουν τη συντομογραφία σε παρένθεση.
Οι μαθητές μας που διακρίθηκαν στον πανελλήνιο αυτόν μαθητικό διαγωνισμό στην τρίτη σχετική Ευρωπαϊκή Ολυμπιάδα (που η δημαρχιακή ανάρτηση δεν προσδιορίζει σε τι αφορά) είναι άξιοι δημόσιου επαίνου, αλλά και υποχρεωμένοι να τιμούν τη γλώσσα τους (το ελύτειο «τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου», από ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ) και να απαιτούν να τη σέβονται και οι κρατούντες σε διάφορα πεδία στον δημόσιο λόγο. Ιδιαίτερα την ημέρα αυτή που η ελληνική γλώσσα έχει την παγκόσμια αναφορά της.
Θα μου πείτε: αυτή η ασέβεια (ενίοτε και ανόητη γλωσσαλγία) δεν είναι σύνηθες φαινόμενο στη διαμαρχιακή ενδοχώρα; Ότι τα γλωσσικά ολισθήματα δεν είναι μόνον τα φροϋδικά, οι παραπραξίες, αλλά και αυτά που η άγνοια και αμάθεια ή ημιμάθεια υπαγορεύουν; Δείτε τη σύνταξη (και τη μη χρήση της αιτιατικής) στη χθεσινή…μετα- σεισμική ανάρτηση:
«Συμμετέχουμε έμπρακτα στην ανθρωπιστική βοήθεια για τους πληγέντες του φονικού σεισμού στην Τουρκία και στη Συρία. Συγκεντρώνουμε είδη ανάγκης (Κουβέρτες, Παπλώματα, Σκηνές, Υπνόσακοι, Μαξιλάρια, Φακοί, Είδη ρουχισμού (μόνο κασκόλ – γάντια – σκούφοι – κάλτσες), Είδη γυναικείας υγιεινής, Πάνες παιδικές και τρίτης ηλικίας, Συσκευασμένη ξηρά τροφή και παιδικές τροφές), στο Κοινωνικό Φαρμακείο του Δήμου (στον Περιφερειακό δρόμο Χώρας – Εγγαρών -απέναντι από τις Εργατικές Κατοικίες…».
Ο Εγκαρίτης δήμαρχος θα μάθει ποτέ την ορθογραφία του γενέθλιου τόπου του;
«Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική…». Αλλά πέφτει πάντα η άμοιρη σε καλά χέρια και στόματα; Ή, εκτός από το παράδοξο να τσακίζει κόκκαλα, χωρίς η ίδια να έχει, ολισθαίνει συχνά και επικίνδυνα σε χείλη και χείρας ασεβών;
Επιχώριος
