Τρέχει από παιδί και πλέον είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Τρέχει σε αγώνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τρέχει στους ασφαλτόδρομους, τρέχει και στο βουνό. Το τρέξιμο είναι τρόπος ζωής για τον Συριανό Αλέξανδρο Μπόλια, ο οποίος φορά καθημερινά τα αθλητικά του παπούτσια και «γράφει» χιλιόμετρα, ακολουθώντας μια εσωτερική παρόρμηση για να γίνει καλύτερος αθλητής και – κυρίως – καλύτερος άνθρωπος και πολίτης.
Με αφορμή την πρόσφατη κατάκτηση της 2ης θέσης στον Μαραθώνιο της Ρόδου, ο Αλέξανδρος Μπόλιας μίλησε στο naxostimes.gr και την Ελένη Τσελεμπή για την ενασχόληση του με το τρέξιμο, για το πόσο έχει αλλάξει τη ζωή του και ποια είναι τα οφέλη που έχει αποκομίσει, τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχικό επίπεδο.
«Κλείστε τις τηλεοράσεις και αρχίστε να τρέχετε» είναι η προτροπή του Αλέξανδρου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι πρέπει όλοι μαζί να προσπαθήσουμε για το καλύτερο για τις τοπικές μας κοινωνίες, αφού «το να θέτουμε κοινούς στόχους και να τους επιτυγχάνουμε, ίσως είναι το πιο δύσκολο αλλά νομίζω ότι αξίζει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε».
ΕΡ: Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείτε με το τρέξιμο; Πόσο καιρό είστε δρομέας (και μάλιστα δρομέας μεγάλων αποστάσεων) και σε πόσους αγώνες έχετε συμμετάσχει;
Α.Μ.: Άρχισα να τρέχω από παιδί. Στην Δ’ δημοτικού, η γυμνάστρια στο σχολείο μας επέλεξε κάποιους από εμάς, τους οποίους μας ονόμασε «ταλέντα» και μας έβαζε να τρέχουμε και να κάνουμε και άλλες εξτρά ασκήσεις.
Μετέπειτα, το 2010 σε μία συνάντηση με έναν παλιό μου συμμαθητή ο οποίος συνέχιζε να τρέχει και συμμετείχε σε αγώνες, παρασύρθηκα και έλαβα μέρος στον κλασσικό μαραθώνιο της Αθήνας εκείνη την χρονιά… Πήγα στον πρώτο μου μαραθώνιο απροπόνητος, αγύμναστος… κατάφερα να τερματίσω με κράμπες, πόνους σε όλο το σώμα… αλλά ταυτόχρονα ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, το συναίσθημα την εκπλήρωσης του στόχου του τερματισμού μαζί με τους υπόλοιπους δρομείς είναι από τα πιο έντονα συναισθήματα που έχω νιώσει.
Από τότε δεν έχω σταματήσει να τρέχω και να συμμετέχω σε αγώνες, προσπαθώ μάλλον να επιβεβαιώσω τις προσδοκίες της παλιάς μου δασκάλας…
Προπονήθηκα αρκετά χρόνια στην Σύρο με τον Παναγιώτη Τσούκο και τον τελευταίο χρόνο με τον Δημήτρη Τζεφαλή στην ομάδα του One Step Beyond Endurance Team. Έχω συμμετάσχει συνολικά σε 10 μαραθωνίους και 30 ημιμαραθωνίους και μικρότερης απόστασης αγώνες και αγώνες βουνού με διακρίσεις σε κάποιους από αυτούς.
ΕΡ: Υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να ασχοληθεί κάποιος με το τρέξιμο (φυσική κατάσταση, ηλικία κλπ.);
Α.Μ.: Όταν αρχίζει κάποιος το τρέξιμο δεν υπάρχουν ιδιαίτερες προϋποθέσεις. Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος, με όποια φυσική κατάσταση ή ηλικία, θα μπορούσε να εντάξει λίγα λεπτά τρεξίματος στην καθημερινότητα του.
Όσο πιο πολύ ασχοληθεί κανείς με το τρέξιμο, τόσο περισσότερο θα νιώσει την επιθυμία να τρέξει περισσότερο… και τόσο περισσότερη πρόοδο θα δει στην φυσική του κατάσταση, αλλά και στην γενικότερη ευεξία και την ποιότητα της ζωής του.
Από την στιγμή, βέβαια, που κάποιος θα θελήσει να προσπαθήσει να τρέξει μεγαλύτερες αποστάσεις, θα πρέπει να κάνει και την κατάλληλη προετοιμασία για να μπορέσει να απολαύσει την ικανοποίηση του τερματισμού χωρίς οργανικά προβλήματα. Η σωστή διατροφή, η ενυδάτωση, η καλή κατάσταση του αναπνευστικού συστήματος, ο καλός ύπνος είναι κάποιες από τις βασικές προϋποθέσεις για έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων.
ΕΡ: Πριν λίγες μέρες, πήρατε τη δεύτερη θέση στον μαραθώνιο της Ρόδου. Τι πρόγραμμα προετοιμασίας ακολουθείτε πριν από έναν τέτοιο αγώνα;
Α.Μ.: Ήταν ένας ωραίος αγώνας, με πολύ καλή διοργάνωση και σημαντική συμμετοχή δρομέων. Το προπονητικό πρόγραμμα που ακολουθώ, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων 2 μαραθωνίους το χρόνο. Ο αγώνας της Ρόδου ήταν αγώνας στόχος για το πρώτο εξάμηνο του 2017. Η προετοιμασία μου περιλαμβάνει προπονητικό πρόγραμμα για μυϊκή ενδυνάμωση, διαλειμματικές ασκήσεις και τρέξιμο σε καθημερινή βάση για αρκετούς μήνες. Γενικότερα η ενασχόληση μου με το τρέξιμο με απασχολεί για διάστημα 3-4 ωρών καθημερινά με κάποιες ημέρες ξεκούρασης. Μετά την συμμετοχή σε μαραθωνίους ακολουθεί ένα εύλογο διάστημα χαλάρωσης.
ΕΡ: Πόσο πειθαρχημένος και αφοσιωμένος πρέπει να είναι κάποιος για να τρέχει σε μαραθώνιο;
Α.Μ.: Η συμμετοχή σε μαραθώνιο χρειάζεται την κατάλληλη προετοιμασία. Δεν θα συμβούλευα κάποιον να ξεκινήσει με τον παρορμητισμό που το έκανα εγώ, για παράδειγμα, καθώς υπάρχει ρίσκο για την υγεία μας, το οποίο μπορούμε να αποφύγουμε.
Σίγουρα χρειάζεται να έχουμε εκ των προτέρων ελέγξει την καλή γενική κατάσταση της υγείας μας. Θα πρέπει στη συνέχεια να αναζητήσουμε σωστή προπονητική ενημέρωση. Υπάρχουν ιστοσελίδες, όπως και αυτή της ομάδας μας, από τις οποίες μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να βρίσκει χρήσιμες συμβουλές.
Για την επίτευξη του στόχου του τερματισμού σε έναν μαραθώνιο χρειάζεται σίγουρα πειθαρχία, επιμονή, αλλά και απόθεμα ψυχικής δύναμης. Όσο πιο πολύ επιμείνουμε και πιστέψουμε στις δυνητικές μας ικανότητες τότε θα δούμε και το «άπιαστο όνειρο» ενός τερματισμού σε μαραθώνιο να γίνεται πραγματικότητα.
ΕΡ: Θα χαρακτηρίζατε το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων ως «μοναχικό» άθλημα;
Α.Μ.: Νομίζω δεν καταλαβαίνω ακριβώς γιατί έχει επικρατήσει ο χαρακτηρισμός για έναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων ως «μοναχικό αθλητή». Γιατί δεν ακούγεται αυτό για το άθλημα του άλματος επί κοντώ, για την ιππασία ή για την σκοποβολή… Στα αθλήματα αυτά οι αθλητές δεν αλληλεπιδρούν συνήθως με κανέναν άλλο άνθρωπο κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τους.
Αντιθέτως, στους αγώνες δρόμου τρέχεις μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που αλληλοϋποστηρίζονται πολλές φορές. Βλέπεις κατά τη διάρκεια ενός αγώνα τόσους ανθρώπους να σε εμψυχώνουν και – το σημαντικότερο – τους βλέπεις σε έναν τερματισμό να νιώθουν και αυτοί την ίδια συγκίνηση που νιώθει και ο ίδιος ο αθλητής που έχει ξεπεράσει τα όρια του.
Σίγουρα χρειάζεται περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, η μεγάλη διάρκεια ενός αγώνα και η κούραση μπορεί να απομονώνουν εν μέρει τον αθλητή, αλλά νομίζω ότι το τελικό ζητούμενο είναι η εμπειρία του αγώνα να είναι μια κοινή εμπειρία μεταξύ του αθλητή, των συναθλητών του και όσων παρακολουθούν έναν αγώνα.
ΕΡ: Αρκετοί είναι αυτοί που – όπως λέμε – «το έχουν ρίξει» στο τρέξιμο. Θεωρείτε πως είναι ένα είδος «ψυχοθεραπείας»;
Α.Μ.: Αυτό σίγουρα το ξέρει ο καθένας που ασχολείται με κάποια δραστηριότητα… Όπως κάθε μορφή άθλησης και το τρέξιμο μπορεί να έχει ευεργετική ψυχοθεραπευτική επίδραση.
Είναι σημαντικό πάντως, ειδικά σε αυτές τις μέρες της «κρίσης» που ζούμε, οι άνθρωποι να μπορούν να βρίσκουν τρόπους να ξεκουράζουν κατά διαστήματα το μυαλό τους από τις πολλές σκέψεις και προβληματισμούς…
ΕΡ: Το τελευταίο διάστημα, σε αρκετά νησιά των Κυκλάδων, διοργανώνονται ή πρόκειται να διοργανωθούν αγώνες τρεξίματος. Αυτό δείχνει μια «στροφή» σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής ή είναι απλά «μόδα»;
Α.Μ.: Οι διοργανώσεις στα νησιά είναι για εμένα πολύ σημαντικές και θα πρέπει να υποστηριχθούν και από την πολιτεία, αλλά και από τους συναθλητές. Δείχνουν την αγάπη μας για το άθλημα, το ομαδικό μας πνεύμα, αλλά και την ιδιαίτερη αξία του να τρέχεις μεγάλες αποστάσεις σε ένα νησί του Αιγαίου.
Πρέπει να καταλάβουμε πόσο μοναδικός είναι ο τόπος που ζούμε και πόσο συνταιριάζουν με αυτόν οι αξίες της υγιεινής διατροφής, καλής φυσικής κατάστασης, μακροβιότητας των κατοίκων. Και αν πάλι γίνει και «μόδα», δεν νομίζω ότι είναι καθόλου κακό, μακάρι για παράδειγμα να γινόταν μόδα η πολλαπλών χρήσεων σακούλα για τα ψώνια μας και να σταματούσαμε να χρησιμοποιούμε τόσες άχαρες πλαστικές…
ΕΡ: Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στιγμή από τη συμμετοχή σας σε αγώνες που σας έχει «σημαδέψει»;
Α.Μ.: Δεν έχω να σας αναφέρω μία μόνο ιδιαίτερη στιγμή. Από την άλλη, με έχουν σημαδέψει πολλές “μικρές” στιγμές… όπως όταν ακούω κόσμο να με αναγνωρίζει και να με φωνάζει με το όνομα μου κατά την διάρκεια ενός αγώνα, όταν βλέπω συναθλητές μου να συνεχίζουν, παρότι έχουν φτάσει σε φυσικά όρια και απλά προχωράνε με ό,τι τους έχει απομείνει και με την υποστήριξη των άλλων για τον τερματισμό, όταν συναντώ δικούς μου ανθρώπους που παρακολουθούν και οι οποίοι δεν διστάζουν να μοιραστούν λίγα μέτρα της διαδρομής τρέχοντας μαζί μου… όλες αυτές οι στιγμές με σημαδεύουν… και θα ήθελα ίσως να ξεχωρίσω πιο πολύ μία… τη στιγμή που πατάω στο Καλλιμάρμαρο κατά τον τερματισμό του αυθεντικού μαραθωνίου της Αθήνας…είναι εκείνη η στιγμή που νιώθω ότι θέλω να αφεθώ σε ένα μεγάλο μαρμάρινο χαμόγελο σε μία ζεστή, παρ’ ότι από μάρμαρο, αγκαλιά..
ΕΡ: Τι θα λέγατε σε εκείνους που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το τρέξιμο, αλλά διστάζουν; Ποιο μήνυμα θα θέλατε να στείλετε στους αναγνώστες του naxostimes.gr;
Α.Μ.: Σε όσους διστάζουν, θα έλεγα να βάλουν ένα ζευγάρι παπούτσια και μια φόρμα, να σβήσουν για λίγο τις τηλεοράσεις με τους φωνακλάδες εκφωνητές και να βρουν ένα ωραίο σημείο να ξεκινήσουν να τρέχουν. Δεν χρειάζεται ταχύτητα, ούτε ένταση στην αρχή. Μπορούν να τρέχουν έστω και για 10 – 15 λεπτά την ημέρα ή για όσο τους λέει η δική τους εσωτερική φωνή… Πολύ γρήγορα θα δουν αποτέλεσμα και εξέλιξη στην φυσική τους κατάσταση.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ για το ενδιαφέρον σας, μαζί βέβαια και τους αναγνώστες σας, να προσπαθήσουμε όλοι για το καλύτερο για τις τοπικές νησιωτικές μας κοινωνίες, να συμβάλλουμε όσο μπορούμε και για την αθλητική ανάπτυξη, για υποδομές και υποστήριξη των αθλητών και των ομάδων τους. Το να θέτουμε κοινούς στόχους και να τους επιτυγχάνουμε, ίσως είναι το πιο δύσκολο αλλά νομίζω ότι αξίζει να συνεχίζουμε να προσπαθούμε.
Ποιος είναι ο Αλέξανδρος Μπόλιας
Ο Αλέξανδρος ζει στη Σύρο, απ’ όπου και κατάγεται. Επιδιώκει να ανακαλύπτει διαρκώς τις ομορφιές του νησιού, μέσα από δραστηριότητες όπως το κολύμπι, η πεζοπορία, το ποδήλατο.
Ξεκίνησε το τρέξιμο από την παιδική του ηλικία. Είναι ενεργό μέλος της ομάδας One Step Beyond Endurance Team, του Α.Σ. Σύρου Ποσειδών, του Α.Π. Συλλόγου Δρομέων Σύρου και γυμνάζεται με τον Δημήτρη Τζεφαλή. Υποστηρίζει με την συμμετοχή του τις αντίστοιχες διοργανώσεις στα γειτονικά νησιά του Αιγαίου. Σε ετήσια βάση συμμετέχει σε διοργανώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Πιστεύει ότι η προσαρμοσμένη ατομική προπόνηση και η συμμετοχή σε διαδρομές μεγάλου μήκους, πέρα από τα οφέλη που αφορούν στη διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης, μας επιτρέπουν να θέτουμε τους προσωπικούς μας στόχους και έτσι να ανοίγουμε έναν δρόμο για εμάς ανακαλύπτοντας διαρκώς τα όρια μας.
