Απάντηση στο Νίκο Λεβογιάννη και στα όσα αναφέρει σε άρθρο του με τίτλο “ΔΥΟ ΝΑΞΙΩΤΕΣ ήρωες της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και της ΠΙΣΤΗΣ” στο περιοδικό my naxos σχετικά με την αναφορά του στα καθολικά σχολεία, δίνει η Καθολική Αρχιεπισκοπή Νάξου, Τήνου, Άνδρου Μυκόνου.
Η Αρχιεπισκοπή, θεωρεί ότι κάποια από τα γραφόμενα του Νίκου Λεβογιάννη προσβάλουν “τους μοναχούς και τις μοναχές, προς το διδακτικό προσωπικό (ορθόδοξο και καθολικό) όσο και προς τους μαθητές-τριες, στο σύνολό τους ορθόδοξου δόγματος“.
Αναλυτικότερα η Καθολική Αρχιεπισκοπή αναφέρει:
Στο τεύχος με αριθμό 20 του περιοδικού My Naxos, μηνών Δεκεμβρίου 2015 – Ιανουαρίου 2016, σε αφιέρωμα με τίτλο «ΔΥΟ ΝΑΞΙΩΤΕΣ ήρωες της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και της ΠΙΣΤΗΣ» του κ. Νίκου Λεβογιάννη γίνεται, παραδόξως, αναφορά στα καθολικά σχολεία της Νάξου. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: “Αντίθετα τα καθολικά σχολεία της Χώρας στο κάστρο (Σχολή Ιησουιτών, Σχολή Ουρσουλινών, Σχολή Καπουκίνων) και στα Μονοίτσια της Τραγαίας ασκούσαν προσηλυτισμό στο καθολικό δόγμα των νέων στη Χώρα και τα χωριά”.
Η ελευθερία έκφρασης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων, μέχρις όταν δε θίγει ή προσβάλει το κύρος κανενός και βέβαια όταν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Κανένας καταξιωμένος ιστορικός δεν βγάζει συμπεράσματα βασιζόμενος σε μεμονωμένα γεγονότα –εφόσον αυτά υπήρξαν- ειδικά αν το αντικείμενο μελέτης καλύπτει μια χρονική περίοδο κάποιων αιώνων. Σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κριθεί και η δράση των καθολικών σχολείων της Νάξου.
Ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποιεί το άρθρο είναι προσβλητικός τόσο προς τους μοναχούς και τις μοναχές, προς το διδακτικό προσωπικό (ορθόδοξο και καθολικό) όσο και προς τους μαθητές-τριες, στο σύνολό τους ορθόδοξου δόγματος.
Τα μοναχικά τάγματα για τα οποία γίνεται λόγος, εγκαταστάθηκαν στη Νάξο κατόπιν πρόσκλησης της τοπικής κοινωνίας, με σκοπό να διδάξουν τη νεολαία του τόπου, καθώς δεν υπήρχε μέχρι τότε οργανωμένο σχολείο στο νησί. Αν ήταν πρόθεσή τους ο προσηλυτισμός θα έφθαναν στη Νάξο με δική τους πρωτοβουλία, οι χριστιανοί καθολικοί του νησιού θα αριθμούσαν σήμερα κάποιες χιλιάδες κατοίκων, οι ορθόδοξοι μαθητές και μαθήτριες θα ήταν περιορισμένοι αριθμητικά και όχι πλειονότητα όπως συνέβη (διότι κανένας γονέας δεν θα διακινδύνευε τη θρησκευτική ακεραιότητα του παιδιού του στέλνοντάς το σε καθολικό σχολείο), ενώ οι ορθόδοξοι καθηγητές θα ήταν ηθικοί αυτουργοί και συμμέτοχοι στην προσηλυτιστική μανία των μοναχών.
Όποιος είχε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τις καθολικές σχολές της Νάξου αντιλαμβάνεται το τεράστιο, ποικιλόμορφο έργο που πρόσφεραν στην τοπική κοινωνία, το οποίο επ΄ουδενί είχε να κάνει με τον προσηλυτισμό. Οι περισσότεροι μιλούν για τις σχολές των καθολικών της Νάξου με τα καλύτερα λόγια, προφανώς γιατί αναγνωρίζουν την τεράστια παρακαταθήκη που άφησαν πίσω τους, σε περιόδους μάλιστα όπου τα εκπαιδευτήρια βασικής εκπαίδευσης ήταν ελάχιστα στην ελληνική επικράτεια, πόσο μάλλον εκείνα που παρείχαν εκπαίδευση ισάξιου επιπέδου με των σχολών της Ευρώπης, αλλά και το μεγάλο κενό που δημιουργήθηκε με το κλείσιμό τους.
Η ιστορία μελετάται και διδάσκεται βάσει επιστημονικών κριτηρίων που καθορίζουν την εγκυρότητα της και όχι βάσει προσωπικών αντιλήψεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Επίσης, όταν αντί να ερμηνεύεται παραποιείται ηθελημένα καθίσταται επικίνδυνη. Παρά ταύτα οι γενεές περνούν και απέρχονται και, ευτυχώς, μαζί τους τείνει να αφανιστεί η όποια προσπάθεια αναβίωσης παλαιών αντιπαραθέσεων, μισαλλόδοξων αντιλήψεων και ξεπερασμένων καθεστώτων.
