Για όλους και για όλα μίλησε στο naxostimes.gr η Μαρία Αντουλινάκη, η τηλεοπτική και αγαπημένη «Αγορίτσα» από τις «Άγριες Μέλισσες».
Η γνωστή ηθοποιός επισκέφτηκε τη Νάξο αυτό το καλοκαίρι και δηλώνει ενθουσιασμένη με το νησί, τις ομορφιές αλλά και τη γαστρονομία του.
Η τηλεοπτική «Αγορίτσα» μιλά για την επιτυχημένη σειρά «Άγριες Μέλισσες», τα γυρίσματα, τους πρωταγωνιστές αλλά και το θέατρο. Συναισθηματικά φορτισμένη και με δάκρυα στα μάτια, ιδιαίτερο λόγο κάνει για την Κάτια Δανδουλάκη, τη σκηνή της αυτοκτονίας της «Αννέτ», αλλά και τη σχέση τους μέσα από τα γυρίσματα της σειράς.
Ωστόσο, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην καλύτερη της φίλη που είναι η Κατερίνα Διδασκάλου (Μυρσίνη) με την οποία επισκέφτηκαν μαζί τη Νάξο αυτό το καλοκαίρι.
Στην ίδια συνέντευξη, η αγαπημένη ηθοποιός εξομολογείται την περιπέτεια που βίωσε περνώντας από το στάδιο της κατάθλιψης.
*Συνέντευξη στον Νίκο Σκορδιαλό
Έχετε επισκεφτεί ξανά τη Νάξο;
Όχι είναι η πρώτη φορά. Ήταν πάντα στα σχέδια μου να έρθω. Ακόμα και πέρυσι είχα κλείσει δωμάτιο για να έρθω αλλά λόγω του lockdown και των περιορισμών της πληρότητας στα πλοία, δεν βρήκα εισιτήριο για το διάστημα που ήθελα.
Το φαγητό πως σας φαίνεται;
Εξαιρετικό! Είναι λίγο …το εξαιρετικό! Επισκεφτήκαμε και τη Σχοινούσα και μας είχαν φτιάξει κατσικομακαρονάδα. Έμαθα ότι αυτό το φτιάχνουν σε γάμους… Ήταν υπέροχο! Η «Αγορίτσα» ήρθε στη Νάξο …και αντί να μαγειρεύει, της μαγειρεύουν.
Πολύς κόσμος έχει απορία πως θα εξελιχθεί ο ρόλος της «Αγορίτσας» στην τρίτη σεζόν μιας και οι Σεβαστοί έχουν πάει στη Λάρισα…
Έχουν πάει στη Λάρισα, ναι. Αλλά και τα παιδιά είναι στη Λάρισα, τα αγόρια, έχουν φύγει από το πατρικό σπίτι στο Διαφάνι. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει και εάν η Αγορίτσα θα πάει με τα παιδιά ή με τη Μυρσίνη και τον Δούκα. Μου αρέσει όμως αυτή η έκπληξη.
Πόσα χρόνια κάνετε τηλεόραση;
Κάνω τηλεόραση πάνω από 20 χρόνια. Από τότε που βγήκα από τη σχολή έκανα μικρά guest σε διάφορα σίριαλ. Πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν πριν 10-12 χρόνια στο MEGA, «Οι γοργόνες», μετά ακολούθησε το «Ποιος μας πιάνει» και μετά ήρθε η οικονομική κρίση και εκεί καπου σταμάτησα να κάνω τηλεόραση, μόνο λίγες δουλειές.
Το διάστημα που δεν σας βλέπαμε στην τηλεόραση, κάνατε θέατρο;
Ναι έκανα θέατρο.
Εκεί είχατε δουλειά κάθε χρόνο;
Σχεδόν κάθε χρόνο απλά αυτό που διέφερε με την οικονομική κρίση ήταν δουλειές που δεν πληρωνόντουσαν καλά ή δουλειές για μικρό χρονικό διάστημα. Πολλές φορές έμενα και απλήρωτη. Θίχτηκε τρομερά το επάγγελμα από την οικονομική κρίση. Άλλαξαν τα δεδομένα, οι τιμές… Κάποτε η τηλεόραση πληρωνόταν πάρα πολύ καλά, και το θέατρο κανονικά. Αυτό άλλαξε. Εκεί που είχαμε αρχίσει να ερχόμαστε στα ίσια μας, να ξαναγίνονται δουλειές στο θέατρο και στην τηλεόραση ήρθε η πανδημία. Αυτό και πάλι μας «φρέναρε» και μας «χτύπησε» θα έλεγα πάρα πολύ, ειδικά τα θέατρα. Εγώ μέσα σε όλο αυτό είχα την τύχη να κάνω τις «Άγριες Μέλισσες» οπότε είχα έναν μισθό.
Η πανδημία σε συνδυασμό με τα γυρίσματα σας κούρασε;
Όχι. Ήταν ένα ευτύχημα αυτό που είχαμε εμείς που δουλεύαμε στην τηλεόραση γιατί μπορούσαμε να βγαίνουμε από το σπίτι. Πέρα από το πρώτο διάστημα της καραντίνας που είχαμε μείνει όλοι μέσα και έπαιζαν επαναλήψεις, μετά συνεχίσαμε κανονικά και κάναμε και όλο το περσινό καλοκαίρι γυρίσματα. Όταν ήρθε το χειμώνα το νέο lockdown εμείς κάναμε γυρίσματα κανονικά (με τις απαραίτητες προφυλάξεις), οπότε δεν ήταν κουραστικό. Για μένα ήταν μια ανάσα, ότι εγώ -ευτυχώς- αν και καραντίνα, θα βγαίνω και θα δουλεύω.
Εσείς θεατρικά τι ετοιμάζεται;
Εγώ θεατρικά θα είμαι στην «ΠΑΓΙΔΑ» με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Έφη Μουρίκη, τον Γιώργο Κωσταντίνου στο θέατρο «ΖΙΝΑ» που το ετοιμάζαμε για χειμώνα και όταν έκλεισε το θέατρο λόγω δεύτερης καραντίνας είπαμε να το πάμε περιοδεία με σκοπό το χειμώνα να το συνεχίσουμε στην Αθήνα αν ανοίξουν τα θέατρα και αν δεν έχουμε ένα τρίτο ή τέταρτο lockdown…ποιος ξέρει.
Είχατε δηλώσει πως έχετε περάσει κατάθλιψη! Αυτό πότε ακριβώς σας συνέβη και πως το ξεπεράσατε ;
Αυτό με βρήκε μετά από το θάνατο του μπαμπά. Εκεί, όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο όλα σου «σκάνε». Δεν ήταν κάτι που δεν προϋπήρχε, πως λέμε τώρα όλοι που είναι της μόδας «έχω κατάθλιψη», δεν ήταν κάτι που ήρθε επειδή έχασα το μπαμπά μου ούτε ότι ήμουν και ιδιαίτερα δεμένη μαζί του. Ήταν ναυτικός έλειπε πάρα πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα στη θάλασσα, δεν τον είχα ζήσει, δεν ήμουν τόσο δεμένη για να πω ότι του είχα τρελή αδυναμία απλά σου σκάει κάτι τελείως μεταφυσικό ενός ανθρώπου και λες «έφυγε ο μπαμπάς μου τώρα ήρθε η σειρά μου». Υπάρχει μια αλυσίδα που τη βλέπεις να έρχεται και να προχωράει ο κύκλος και λες «τι έχω κάνει εγώ, τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα; Τίποτα!» Το είχα σκεφτεί πως κάποια στιγμή θα χάσω τον πατέρα μου αλλά είναι άλλο να σου συμβαίνει και άλλο να το σκέφτεσαι, οπότε όταν συμβεί αυτό σου σκάνε όλα τα εσωτερικά θέματα από μέσα σου. Ήμουν σε ένα πλήρες σκοτάδι και δεν ήθελα να βγω… πάθαινα διάφορες κρίσεις πανικού ότι αύριο θα πεθάνω και αποχαιρετούσα όλους τους φίλους μου και επειδή ξέρουν ότι εγώ τα λέω και με λίγο χιούμορ όλα αυτά, δεν με έπαιρναν στα σοβαρά. Είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό. Προσπάθησα μιλώντας σε φίλους και ανθρώπους δικούς μου να το επικοινωνήσω όλο αυτό το πράγμα. Υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν στο να πάω σε κάποιον ειδικό αλλά αυτό νομίζω δεν τελειώνει ποτέ. Είμαι πολύ καλά πάντως τώρα…
Με βοήθεια ψυχαναλυτή το ξεπεράσατε τότε;
Με βοήθεια φαρμακευτική.
Αυτό συνέβη να φανταστώ παράλληλα με την εργασία σας στο θέατρο. Θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο.
Πάρα πολύ δύσκολο… Δύσκολο επίσης να σε καταλάβουν όλοι και δεν έχουν και την υποχρέωση να σε καταλάβουν όλοι αλλά ένας αρκεί για να σε βοηθήσει
Ποιος ήταν κοντά σας εκείνο το διάστημα;
Το έχω πει. Η Μαρία Καβογιάννη.
Πώς ξεκίνησε η πορεία σας ως ηθοποιός; Από μικρή ηλικία ήταν κάτι που το είχατε φανταστεί;
Ήταν κάτι που ήρθε πολύ σταδιακά. Από το σχολείο με παραστάσεις, με ανθρώπους στην παρέα που τους έκανες να γελάνε, είμαι η χαρά της ζωής της παρέας εγώ πάντα, και μου έλεγαν «αχ, εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Ε, ένας να στο πει μπαίνει η φιτιλιά. Μετά ξεκίνησαν οι σχολικές παραστάσεις στη περιοχή μας, να μπαίνω σε μια θεατρική ομάδα κ.λπ.
Οι γονείς σας δεν ήθελαν να γίνετε ηθοποιός;
Όχι δεν ήθελαν. Όσο το έκανα ερασιτεχνικά δεν είχαν θέμα αλλά όταν έμαθαν πως εγώ δουλεύω στο θέατρο και παίζω σε μια θεατρική παράσταση, που το έκανα κρυφά γιατί ήξερα ότι οι γονείς μου δεν ήθελαν, ήταν πολύ αρνητικοί. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο θέατρο μόλις τελείωσα το λύκειο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να το δεχτούν οι γονείς μου. Μετά λόγω αναγνωρισημότητας, τους ήταν λίγο περίεργο όταν με χαιρετούσαν στο δρόμο αλλά τους άρεσε.
Κάποια ακραία δήλωση θαυμασμού έχετε αντιμετωπίσει;
Μωρέ εγώ δεν θεωρώ τίποτα ακραίο σε αυτό. Όταν ένας άνθρωπος σε βλέπει κάθε μέρα μέσα στο σπίτι του σε θεωρεί δικό του οικείο πρόσωπο που αν σε δει κάπου θα σου πει «επ, τι γίνεται;». Εσένα αυτό μπορεί να σου φανεί ακραίο αλλά για έναν άνθρωπο που σε παρακολουθεί για δύο χρόνια και έχει ταυτιστεί μαζί σου είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Με το μετρό και μία θαυμάστρια σας τι είχε συμβεί;
Αυτό ήταν στην αρχή. Το θεώρησα και εγώ ακραίο όλο αυτό να σπρώχνει κάποιος τον κόσμο σε όλο το μετρό για να με φτάσει και όταν με φτάνει με αγκαλιάζει και λέει «σε αγαπώ πάρα πολύ, χαίρομαι πολύ που σε βλέπω από κοντά». Ακραίο θα μου πεις αλλά είναι τόσο όμορφο να δέχεσαι αυτήν την αγάπη.
Με την Κάτια Δανδουλάκη κάνατε πολύ παρέα!
Πάρα πολύ! Τρομερή παρέα! Την Κάτια την αγαπώ τόσο πολύ, την έχω μέσα στη καρδιά μου. Η λύπη μου που έφυγε από τα γυρίσματα ήταν μεγάλη …ήταν σοκαριστικό για εμένα. Έκλαιγα όλη μέρα όταν γυρίζαμε την αυτοκτονία της.
Πώς ήταν εκείνο το γύρισμα;
Για μένα ήταν μία δραματική ημέρα. Σκέψου ότι για τις επόμενες δύο μέρες τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα και τώρα συγκινούμαι πάρα πολύ που θυμάμαι πως κάναμε εκείνη τη σκηνή. Ήταν τόσο συγκλονιστική η Κάτια σε αυτό που έκανε, το πως έκανε την πεθαμένη, και όταν άνοιγε τα μάτια της που έλεγε στοπ ο σκηνοθέτης, γυρνούσε με κοιτούσε και έλεγε «σταμάτα μη κλαις. Η Αννέτ πέθανε όχι η Κάτια!». Αλλά εμένα με λυπούσε πολύ ότι δεν θα είμαι ξανά με την Κάτια στα γυρίσματα. Την λατρεύω, είναι εξαιρετική, δοτική, με χιούμορ, αγάπη για τους συναδέλφους της και τον άνθρωπο. Έβρισκε πάντα κάτι καλό να σου πει ή κάτι αστείο όταν σε έβλεπε πεσμένο. Με τη Κάτια δεν αρχίσαμε έτσι. Οι σχέσεις μας στην αρχή δεν ήταν έτσι. Πάμε πρώτη σκηνή μαζί, εγώ είμαι λίγο… «ότι να ναι» και της λέω «Τι ωραίο αυτό που φοράτε» με κοιτάζει και μου λέει «Δεν θα μου μιλάς για άσχετα πράγματα μέχρι να πάμε τη σκηνή». Λέω «εντάξει» και δε μιλούσα. Μετά από ένα μήνα περίπου γυρίζει και μου λέει «θαυμάζω το τρόπο με τον οποίο δουλεύεις γιατί μπορεί να είσαι «τραλαλά τραλαλού» αλλά με το που χτυπάει κλακέτα είσαι η Αγορίτσα. Ξεχνάς τη Μαρία και γίνεσαι η Αγορίτσα. Εγώ αυτό το θαυμάζω γιατί εγώ λειτουργώ αλλιώς». Με συγκίνησε πάρα πολύ με τα λόγια που μου είπε τότε και από τότε μπήκε στη καρδιά μου.
Θεωρείτε πως κάποιοι ρόλοι έχουν παρεξηγήσει τους ηθοποιούς;
Η κυρία Κατερίνα Διδασκάλου είναι ένα τέτοιο παράδειγμα που είναι η καλύτερη μου φίλη αυτή τη στιγμή (σπάνια κάνω φίλους μέσα στο χώρο). Έχει παρεξηγηθεί πάρα πολύ. Εμένα με αγαπάνε και σαν ρόλο. Υπάρχουν άνθρωποι όμως που ταυτίζουν τον ηθοποιό με το ρόλο και ίσως θεωρούν κάποιον κακό.
Εντάξει αυτό θεωρώ πως ίσως ίσχυε πριν από περίπου μια δεκαετία. Τώρα όχι τόσο.
Ναι! Είναι σε ανθρώπους που δεν βλέπουν συχνά τηλεόραση, δεν βλέπουν θέατρο και τη πορεία των ηθοποιών αλλά άνθρωποι που έχουν πιο ανεπτυγμένο ορίζοντα στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο καταλαβαίνουν πως αυτό είναι απλά ένας ρόλος.
Είχα παρακολουθήσει την συνέντευξη της κ. Κατερίνας Διδασκάλου στο Νίκο Χατζηνικολάου. Αυτό που έβλεπα, καμία σχέση με τη «Μυρσίνη» και λέω έτσι φαίνεται ο καλός ηθοποιός…
Είδες; Αυτό ακριβώς! Έτσι είναι! Παρ’ ότι δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις, γι αυτό θεωρώ πως πρέπει να δίνουμε για να δείξουμε ποιοι είμαστε πραγματικά, ποιος είναι ο ρόλος μας και από κει καταλαβαίνεις και την πορεία που έχει κάνει ένας ηθοποιός! Πόσο διαφορετικός είναι από το ρόλο του και τι διαδρομή έχει κάνει και η Κατερίνα πραγματικά αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα.
Το ρόλο της Αγορίτσας τον πήρατε κατευθείαν ή περάσατε από casting;
Ήμουν από τους λίγους που δεν πέρασαν από casting καθόλου. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν πως με θέλουν για ένα σήριαλ που λέγεται «Άγριες Μέλισσες». Εγώ είχα ακούσει τότε πως ετοιμαζόταν μια σειρά εποχής και έκαναν casting αλλά δεν πήγα στο casting γιατί λέω «Τώρα που να πας»… δεν ήξερα και κανέναν, τι ακριβώς να στείλω και τι κάνω, και σιγά λέω μη με πάρουν εμένα, έτσι δεν έστειλα τίποτα. Εγώ είχα κλείσει και δύο θέατρα, ένα παιδικό και ένα βραδινό, και τους λέω ναι ενδιαφέρομαι για τη σειρά αλλά κοιτάξτε έχω και δύο θέατρα οπότε αν είναι μικρός ο ρόλος ή για μία ή δύο μέρες …ok.
Στην αρχή νομίζω ο ρόλος ήταν μικρός και στη συνέχεια μεγάλωσε;
Ναι μετά μεγάλωσε αλλά έγινε σταδιακά αυτό. Πιέστηκα ένα μήνα, γύρω στο Νοέμβρη-Δεκέμβρη που είχα πολλές παιδικές παραστάσεις, και μετά όλα πήραν το δρόμο τους.
Σας αρέσει το παιδικό θέατρο…
Μου αρέσει πολύ το παιδικό θέατρο. Μου αρέσει η επαφή με τα παιδιά. Είναι το κοινό που έχει μια διαφορετικότητα. Δεν μπορείς να ξεγελάσεις με τίποτα αυτόν το θεατή. Για μένα είναι μάθημα αυτό! Είναι εξαιρετικό!
Πιστεύω πως οι «Άγριες Μέλισσες» θα συνεχίσουν και τέταρτη σεζόν…
Έτσι πιστεύεις; Δεν ξέρω μωρέ. Η αλήθεια είναι πως το κανάλι το θέλει, αλλά κάποια πράγματα δεν πρέπει να τελειώνουν πάνω στο ωραίο τους πικ χωρίς να κουράσουν; Εγώ αυτό το σκεφτόμουν ακόμα και για τη δεύτερη σεζόν.
Το αν θα συνεχίσει έχει να κάνει, για μένα, με το θέμα των σεναριογράφων και του σκηνοθέτη, αν έχει την όρεξη να το συνεχίσει με την ίδια πίεση και αν οι σεναριογράφοι έχουν την ιδέα να το προχωρήσουν και να ανοίξουν ιστορίες. Αν άλλαζε σκηνοθέτης θα ήταν διαφορετικά… Το γλυκό αυτό έχει δέσει με αυτά τα υλικά, αν βάλεις άλλα υλικά δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο. Τα βασικά συστατικά είναι, σαφώς και οι ηθοποιοί, και νέοι που θα μπουν, οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης.
Το τελευταίο επεισόδιο ήταν καθηλωτικό. Από ερμηνείες, σκηνοθεσία … όλο το αποτέλεσμα ήταν άψογο! Χρόνια είχε να προβληθεί τέτοια σειρά…
Ακριβώς! Η αρχή όλου αυτού ήταν τα σενάρια που πήραμε στα χέρια μας. Όταν πήραμε τα σενάρια για τα τελευταία επεισόδια είχαμε σοκαριστεί με αυτό που διαβάζαμε όλοι που κλαίγαμε διαβάζοντας το. Πηγαίναμε με μία ιερότητα γι αυτό που θα κάναμε, έτοιμοι, διαβασμένοι να ολοκληρώσουμε τα επεισόδια τα οποία εμείς πρώτα από όλα είχαμε πιστέψει. Γι αυτό και θεωρώ πως βγήκε εξαιρετικό αποτέλεσμα από όλους.
Περιμένατε πως θα είχε τέτοια απήχηση στο κοινό;
Ναι το περίμενα. Λέω αυτή η σειρά θα πάει πάρα πολύ καλά. Το πίστευα πραγματικά. Δεν ήξερα τη συνέχεια της πλοκής και κάθε φορά με εξέπληττε αυτό που διάβαζα. Και λέω εντάξει θα πάει όχι απλά τέλεια …πιο καλά δε γίνεται!
Αν σας έλεγα να διαλέξετε, θα επιλέγατε θέατρο ή τηλεόραση;
Και τα δύο! Και στα δύο περνάω πολύ καλά. Το καθένα μου δίνει άλλα πράγματα. Στο θέατρο βλέπεις την αντίδραση του κοινού απέναντι σου. Στην τηλεόραση μου αρέσει η διαδικασία. Πρέπει δηλαδή σε χρόνο διαφορετικό από ότι στο θέατρο να κάνεις πρόβα και να δώσεις το αποτέλεσμα. Αυτό για μένα είναι φοβερή άσκηση.
Ως ηθοποιός υπήρξε ποτέ περίοδος που να είχατε μείνει εκτός δουλειάς και να αναγκαστήκατε να κάνετε κάποιο άλλο επάγγελμα ;
Ουουου βέβαια. Και ελπίζω να μη ξανά ‘ρθει. Έχω κάνει babysitting, σερβιτόρα, δουλειά σε εκδοτικό οίκο, λάντζα… πολλά. Τα τελευταία 10 χρόνια μετά την οικονομική κρίση εγώ αναγκαζόμουν να κάνω και δεύτερες δουλειές.
