*Άρθρο του Βουλευτή Κυκλάδων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Νίκου Μανιού, στην εφημερίδα των συντακτών
Τον Αύγουστο του 2015, 6 μήνες από τη μέρα που κέρδισε τις εκλογές, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. κλήθηκε να λάβει μια απόφαση που θα έμενε στην ιστορία της χώρας ως ανεξίτηλο σημάδι. Η κυβέρνηση, και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, διχάστηκε, διασπάστηκε, αμφισβητήθηκε και λοιδορήθηκε από φίλους και εχθρούς για την απόφασή της να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο.
Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς όχι μόνο διαφώνησε και διαχώρισε τη θέση του από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είδε αυτή την απόφαση ως προδοσία τόσο της λαϊκής εντολής όσο και της ίδιας της ιδεολογικής ταυτότητάς του. Και πολλοί από όσους παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ βίωσαν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου ως βαριά προσωπική ήττα.
Τώρα που η τετραετία δεν αργεί να ολοκληρωθεί είναι η στιγμή για να κοιτάξουμε πίσω και να δούμε πού οδήγησε τη χώρα αυτή η απόφαση. Να κάνουμε έναν απολογισμό της «αριστερής παρένθεσης», όπως πίστευαν πολλοί ότι θα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, των επιλογών της και των όσων κατάφερε.
Η επιτυχία μιας πολιτικής δεν κρίνεται μόνο από τις προθέσεις και την καλή προαίρεση αυτών που την ασκούν. Κρίνεται κυρίως εκ του αποτελέσματος. Αν σήμερα, το 2019, η κατάσταση της χώρας ήταν στο ίδιο σημείο στο οποίο ήμασταν το 2015 –ή σε χειρότερο– τότε πράγματι θα μιλούσαμε για πολιτική και ιδεολογική ήττα της κυβέρνησης και της Αριστεράς.
Ας δούμε όμως πού ακριβώς βρισκόμαστε: τον Αύγουστο του 2018, έπειτα από μια οικονομική κρίση που γονάτισε τη χώρα, η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια και την αυστηρή επιτροπεία. Οι Ευρωπαίοι εταίροι αναγνωρίζουν πλέον τις εγκληματικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλαν επί 8 χρόνια στον ελληνικό λαό ως ακρότητες, υπερβολές και εξουθενωτικές τιμωρίες αλλά και το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση χειρίστηκε την κρίση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσα στα ελάχιστα περιθώρια που υπήρχαν.
Τον Νοέμβριο του 2018 η κυβέρνηση πέτυχε να μη μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις χιλιάδων συνταξιούχων. Την ίδια περίοδο η ανεργία ήταν στο 18,5%, στο χαμηλότερο ποσοστό από τον Αύγουστο του 2011. Το τέταρτο τρίμηνο του 2014 το ποσοστό της ανεργίας ήταν στο 26,1%.
Μία από τις μεγαλύτερες αδικίες που έφερε η οικονομική κρίση, ο διαχωρισμός των εργαζόμενων σε α’ και β’ κατηγορίας, ανάλογα με την ηλικία τους, αποκαταστάθηκε με την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού για τους νέους κάτω των 25.
Ο κατώτατος μισθός, που είχε συρρικνωθεί τα χρόνια της κρίσης στα 580 €, αυξήθηκε τον Φεβρουάριο του 2019 στα 650 €, συμπαρασύροντας το επίδομα ανεργίας και μια σειρά άλλων επιδομάτων για ανέργους και εργαζόμενους.
Παράλληλα, η κυβέρνηση έφερε μια σειρά θετικών νομοθετημάτων σε όλα τα πεδία, στα εργασιακά, στην οικονομία, στην κοινωνική πρόνοια, στα πολιτικά δικαιώματα, στην καταπολέμηση της διαφθοράς, πετυχαίνοντας να κάνει πραγματικότητα ανεκπλήρωτες κοινωνικές διεκδικήσεις πολλών ετών και θετικά για την κοινωνία μέτρα, πολλά απ’ τα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα αλλά παρέμεναν απραγματοποίητα από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Το έργο που συνεχίζει να γίνεται έχει πάντα στόχο την ενίσχυση του κόσμου της εργασίας και την ανακούφιση των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων της κοινωνίας, τη στήριξη των ανέργων και την ένταξή τους στην αγορά εργασίας, την οικοδόμηση ενός αληθινού κοινωνικού κράτους αλληλεγγύης και την κατασκευή των οικονομικών βάσεων ώστε να θωρακιστεί η χώρα απέναντι σε μελλοντικούς κινδύνους που ίσως προκύψουν από τους κλυδωνισμούς της διεθνούς οικονομίας.
Αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα πολύ αγριότερη από όσο ακόμα κι οι πιο ρεαλιστές από μας μπορούσαν να φανταστούν, τον Αύγουστο του 2015 πήραμε μια απόφαση «βρόμικη» για πολλούς. Τέσσερα χρόνια μετά φαίνεται πως η κίνηση που αναγκαστήκαμε να κάνουμε τότε ήταν ένα βήμα πίσω στη μακριά πορεία που οδήγησε τη χώρα να μπορεί σήμερα να σταθεί στα πόδια της.
Η απόφαση αυτή βγήκε μέσα από τις αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά δεν εγκαταλείπει τη θέση της, δεν αποφεύγει τον αγώνα, όσο σκληρός κι αν είναι. Η Αριστερά δεν υποχωρεί μπροστά στα εμπόδια για να κρίνει έξω απ’ τον χορό με «καθαρά» τα χέρια.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στον αγώνα και προσπάθησε για τους πολλούς. Και παρά το ισχυρό χτύπημα που δέχτηκε, δεν υποχώρησε ούτε αμφέβαλε για το ισχυρό κίνητρό της να «σώσει οτιδήποτε αν σώζεται» για αυτή την κοινωνία που τον έβαλε μπροστά για να αγωνιστεί και για να ζήσει. Συνέχισε να προχωρά με σταθερά βήματα προς τα εμπρός και να κερδίζει μικρές νίκες για την ανασύνταξη της οικονομίας και την κοινωνική συνοχή.
