Την Κυριακή ο Δήμος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων δημοσιοποίησε μια μικρή ταινία 34 λεπτών, στο πλαίσιο του λεγόμενου «Λογοτεχνικού έτους Καμπανέλλη», όπως βαφτίστηκε το τρέχον έτος από το Υπουργείο Πολιτισμού. Είναι η πρώτη δράση της σχετικής ad hoc Επιτροπής, δράση που εργαλειοποίησε επικοινωνιακά ο Δήμος και αναλαμβάνει έτσι το κύριο μερίδιο ευθύνης για την ποιότητα και το περιεχόμενο του οπτικοακουστικού αυτού προϊόντος ή υπο-προϊόντος.
Η χαρακτηριστική αβελτηρία του Δήμου να αφήσει τέσσερις μήνες ανεκμετάλλευτους, τον οδηγεί στην εσπευσμένη, πρόχειρη, κακόγουστη και χωρίς σχέδιο παρουσίαση μεμονωμένων και ασύνδετων θεματικών, σωρευμένων σε ένα κακότεχνο και ανούσιο βίντεο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Χωρίς καμία πρωτοτυπία, καινοτομία, τεχνική και αισθητική αξία. Αν το έβλεπε ο Ιάκ. Καμπανέλλης, θα του θύμιζε το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ή τον τίτλο της εκπομπής της Μαρίας Ρεζάν «Έτσι χωρίς πρόγραμμα».
Τo βίντεο παρουσιάζει την Κατερίνα Καμπανέλλη με τρεμάμενη εικόνα-δείγμα της κακής και πρόχειρης προετοιμασίας και λήψης από την πλευρά των διοργανωτών-, να διαβάζει το φετινό μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου-μήνυμα που εκφώνησε ο Peter Sellars και θα μπορούσε ανωδύνως να παραληφθεί-και το σχετικό μήνυμα που εκφώνησε ο Ιάκ. Καμπανέλλης το 2001.
Εδώ χρωστάμε δύο ακόμη παρατηρήσεις. Η εκφώνηση θα μπορούσε να γίνει καλύτερα, χωρίς λάθη και με σωστή άρθρωση από έναν ηθοποιό. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι θα μπορούσε να αναζητηθεί η αυθεντική εκφώνηση από τον Ιάκ. Καμπανέλλη (από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου στα γραφεία της UNESCO στο Παρίσι, από το ελληνικό Κέντρο του Δ.Ι.Θ. κ.λπ.).
Τα δύο αυτά μηνύματα διάρκεσαν 13 λεπτά. Τα υπόλοιπα καλύφθηκαν με μια μίξη περιστατικών από έργα του συγγραφέα και παλιές δηλώσεις ανθρώπων του θεάτρου και κινηματογράφου (Μιχαλακόπουλος, Μιχαηλίδης, Μαυρομούστακος, Καλογεροπούλου, Γκαβάκου). Τη συρραφή είχε κάνει προ πολλών ετών μια ιδιωτική εταιρεία (κολέγιο τέχνης ΑΚΜΗ). Πολύ θα ήθελα να μάθω πόσο κόστισε αυτό το κατασκεύασμα, αλλά και χωρίς κόστος δεν παύει να είναι κατώτερο των απαιτήσεων για τον σκοπό που προορίζεται, αν όχι να προσβάλει την αισθητική και το εύρος της πολύπλευρης προσωπικότητας του νάξιου συγγραφέα.
Ο Δήμος μας έχει διακριθεί σε γαλαντόμα επικοινωνιακή πολιτική σε ημέτερους εσωτερικούς συμβούλους και εξωτερικούς συνεργάτες. Τα σχετικά κονδύλια κοσμούν επαξίως τη ΔΙΑΥΓΕΙΑ. Εδώ τσιγκουνεύτηκε; Ή ο χρόνος, αφού τον περιφρόνησε, του επέβαλε τους όρους του;
Η ερασιτεχνικότητα του οπτικοακουστικού υλικού φαίνεται κυρίως από:
-τον πρώτο τίτλο: «Η γενέτειρα Νάξος τιμά τον Ι.Κ.». Έτσι, με τα αρχικά του ονοματεπωνύμου του, που δεν ξέρω-δεν έχω τουλάχιστον συναντήσει- να τα έχει χρησιμοποιήσει σε δημόσιο κείμενό του.
-την ατελέστατη αυτοβιντεοσκόπηση της Καμπανέλλη.
-το χάσμα στο 13ο λεπτό, σαν να επρόκειτο για μικρό διάλειμμα ταινίας, αλλά στην ουσία επρόκειτο για…αλλαγή σκηνικού, από εκεί και κάτω άρχιζε η παρουσίαση του συρραμμένου υλικού, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο άλλου κεφαλαίου της ζωής του…Ι.Κ.
-τη μη εμφάνιση νέων και τωρινών δημιουργών, μαζί με παλαιότερους, αλλά με σημερινή παρουσία, για την αποτίμηση της προσφοράς του Καμπανέλλη σε ποικίλες μορφές της Τέχνης και του Πολιτισμού. Ίσως αυτό θεραπευθεί αργότερα.
-τη σημερινή πρόσληψη του έργου του, ειδικότερα στη Νάξο.
Ένα σημείο που ελκύει ιδιαίτερα σε αυτήν την ημίωρη, ευτυχώς, προβολή είναι η αποκάλυψη του Καμπανέλλη το 1995 για τις περιπέτειές του με την έγκριση της κινηματογραφικής ταινίας «Το κανόνι και το αηδόνι» (σπονδυλωτή, τρίπτυχη ταινία του 1968).
Την Κυριακή, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου επισκέφθηκε την έκθεση «Στη χώρα Καμπανέλλη. Νάξος, Μαουτχάουζεν, Αθήνα» στην Πινακοθήκη Γκίκα του Μουσείου Μπενάκη. (Η έκθεση δεν έχει ανοίξει ακόμα για το κοινό). Βέβαια, η χώρα Καμπανέλλη (το καμπανελλικό σύμπαν εννοεί προφανώς) είναι, με άλλη ανάγνωση, η Χώρα της Νάξου, ο γενέθλιος τόπος. Ο δεύτερος σταθμός του ήταν η Αθήνα, μετά το Μαουτχάουζεν και ακολούθως πάλι η Αθήνα και η Νάξος.
Η Πρόεδρος ανήρτησε στο διαδίκτυο μια μεστή δήλωση, στην οποία δεν φείδεται επιθετικών χαρακτηρισμών για τον συγγραφέα που ασχολήθηκε σχεδόν με όλα τα είδη γραφής: κατεξοχήν ηθικός συγγραφέας, νεοηθογράφος, νεορεαλιστής, πολιτικός σατιριστής, θαρραλέος δημοκράτης, ενεργός πολίτης, επικαλούμενη και τη ρήση του Βάλτερ Πούχνερ (χωρίς εδώ να τον ονομάζει) ότι ο Καμπανέλλης παραμένει «αόρατα παρών στον θίασο των ορατών».
Προσυπογράφω.
Επιχώριος
Υγ: Τι τα ήθελε τα (ναζιστικά) λάγκερ η Πρόεδρος; Τα Vernichtungslager λέγονται ελληνιστί στρατόπεδα εξόντωσης ή στρατόπεδα θανάτου, και αυτήν την ορολογία όφειλε να χρησιμοποιήσει παραδειγματικά, λόγω του αξιώματός της. (Εδώ δεν υπήρχε λόγος επιστράτευσης της γερμανικής λέξης και μάλιστα με ελληνική γραφή). Αλλού, όπως το βίντεο, που χρησιμοποιώ, είναι λέξη που έχει ενσωματωθεί στη γλώσσα μας και επιπλέον είναι δύσκολη η απόδοσή της στα Ελληνικά.
