Το νεοδημοκρατικό καζάνι σιγόβραζε καιρό τώρα στη Νάξο. Περίμενε μια αφορμή για να εκραγεί. Και την αφορμή- είναι αλήθεια ότι υπήρχαν πιο κραυγαλέες στο παρελθόν- την έδωσε ο Λιανός με την ανακοίνωσή του για την επέκταση του διαδρόμου του αεροδρομίου Νάξου.
Την οικειοποίηση στην ουσία από τον δήμαρχο και το πολιτικό «αφεντικό» του -με έναν πονηρό αστερίσκο- ενός έργου που έχει παρελθόν και μέλλον. Αυτό «ξέχασε» ο άρχων του Δημαρχείου με τη νεοδημοκρατική παρέα που του έχει απομείνει.
Εδώ φαίνεται ότι, ενόψει των βουλευτικών και αυτοδιοικητικών εκλογών (με αυτή τη σειρά), βγαίνουν απειλητικά τα πολιτικά και δημοτικά μαχαίρια. Ακονισμένα σε μουτσουνιώτικο σμυρίγλι. Στο παρελθόν, ο αντιδήμαρχος, επί Μαργαρίτη, Λιανός έδειξε γενναιόδωρα τα συγκεντρωτικά και αλαζονικά χαρακτηριστικά του. Οι παροικούντες στο δημαρχιακό μαγαζί, αιρετοί και υπάλληλοι, τον έχουν γνωρίσει και από την καλή (σπανίως) και από την ανάποδη. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε τώρα.
Τι έκρυβε η συμπεριφορά και η πολιτική-δημοτική του στάση; Ανασφάλειες, καχυποψίες, ίντριγκες, άμετρες φιλοδοξίες, άγνοια, προσωπικότητα μειωμένων προσδοκιών; Πιθανόν όλα αυτά.
Δεν πας μακριά, όμως, με αυτά τα εφόδια. Κάθε μέρα αποκαλύπτεσαι και θα αποκαλύπτεσαι. Και όσα συμφέροντα, ιδιοτέλειες ή προσωπικούς ανταγωνισμούς και αν χρεώσεις τον αντίπαλο ή τέως συναγωνιστή σου, δεν θα αποφύγεις τη στιγμή που το ποτήρι θα ξεχειλίσει, που θα φανεί η γύμνια του βασιλιά.
Και μάλιστα, όταν τα «μαχαιρώματα είναι συντροφικά», όταν έχεις χρησιμοποιήσει πάρθια βέλη, να ξέρεις ότι υπάρχει και το αυτεπίστροφο. Έρχεται η ώρα της κρίσης. Μη ξεχνά ο νυν (αλλά και ο καθείς) το σχήμα ὕβρις → ἄτη → νέμεσις → τίσις. Δεν ξέρω σε ποιο στάδιο νομίζει ότι βρίσκεται ο Λιανός. Ίσως στον κόσμο του. Στη Νεφελοκοκκυγία του.
Πάντως, από το ομηρικό (από την Ιλιάδα), «αιδώς, Αργείοι», έως το καβαφικό «χωρίς αιδώ» (από τα Τείχη) είναι ένα τσιγάρο δρόμος ή μάλλον διά-δρομος προσωπικού, δημοτικού και πολιτικού εκτροχιασμού.
Όχεντρα
