Μια ταμπέλα και ένας αιφνίδιος θάνατος…
Η ταμπέλα φιγουράρει αγέρωχη στην Κοντολέοντος. Στα παλιά Γραφεία του Νο.Π.Π.Α.Π.Π.Π.Α.
Όχι, δεν πρόκειται για επωνυμία εμπορικής επιχείρησης.
Είναι ο πολύς πολύ-Οργανισμός του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων που έσβησε με αιφνίδιο θάνατο και με υπογραφή Λιανού, κάτι και έπληξε καίρια όλες τις αρμοδιότητες που είχε, ειδικά το ναξιακό πολιτισμό, την ανάπτυξη και προβολή του.
Τα αρκτικόλεξα είναι αμετάφραστα, κορακίστικα για όλους σχεδόν, Έλληνες και ξένους. Το περιεχόμενο, όμως, της μονολεκτικά προφερόμενης επωνυμίας είναι γνωστό στους Ναξιώτες. Είχε καταγραφεί στη συνείδηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας και ξεχνιέται σιγά-σιγά.
Το απομεινάρι της πινακίδας έμεινε πεισματικά εκεί, για να θυμίζει την άσκεφτη πράξη, να δηλώνει τη στέγαση της πρώην Διοίκησης του Οργανισμού. Ένα κέλυφος χωρίς περιεχόμενο, μια υπενθύμιση της κατάντιας της σύγχρονης πολιτιστικής μας οργάνωσης και ένδειας. Ή μήπως υπάρχει εκεί… Διοίκηση χωρίς προσωπικό;
Ο δήμαρχος, κατεβαίνοντας ή ανεβαίνοντας πεζή κάθε μέρα από το σπίτι ή το ξενοδοχείο του αναμετράται με την ταμπέλα φάτσα κάρτα, αν βέβαια την προσέχει, γιατί ίσως αποστρέφει ενστικτωδώς το πρόσωπό του από αυτήν. Ίσως σκέφτεται ότι τέτοια κατάλοιπα υπάρχουν σε όλες τις εγκαταλελειμμένες δραστηριότητες.
Ίσως πάλι, για τους αισιόδοξους, έχει πότε-πότε μια αμφιταλάντευση να αναστήσει το λείψανο, σαν πολιτιστικό Λάζαρο, να γιατρέψει την ενοχή του. Χλωμό το βλέπω. Περισσότερο μου φαίνεται ότι (επι)μένει εκεί η ταμπέλα, προκαλώντας τη φωτογράφιση, την απορία και τη μελέτη. Για υπενθύμιση και στοχασμό.
Ο Νο.Π.Π.Α.Π.Π.Π.Α., το Νομικό Πρόσωπο Πολιτισμού, Αθλητισμού, Περιβάλλοντος, Παιδείας, Πρόνοιας, και Αλληλεγγύης, δεν μένει πια εδώ. Δεν μένει πουθενά, παρά μόνο στα χαρτιά της ιστορίας.
Αυτό που βλέπετε είναι η επιτάφια… πλάκα του!
