Τη Δευτέρα το βράδυ, την ώρα που η δύση παιχνίδιζε με την παλέτα των χρωμάτων της πίσω από την Πάρο, το Δημοτικό Συμβούλιο της Νάξου κλείστηκε στο μουντό πρώτο όροφο του δημαρχιακού καταστήματος, εκεί που δεν υπάρχει καν παράθυρο για τη θέα της θάλασσας και του ουρανού. Και όχι μόνο αυτό. Το Δημοτικό Συμβούλιο έγινε αρένα, κονίστρα αντιπαράθεσης για τα Τέμπη. Αφορμή; ένα ψήφισμα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα! Ένα ψήφισμα από αυτά που βιομηχανικά παράγει κατά καιρούς η πολιτική και συλλογική ζωή μας, με μη μετρήσιμο, αλλά εικαζόμενο αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα δοκιμασμένο στην πράξη.
Βλέποντας την ημερήσια διάταξη των 22 συνωστισμένων θεμάτων-καθόλου σπάνιο φαινόμενο και όχι μόνο στο Δήμο μας-, σκέφθηκα ότι θα ξενυχτήσουν πάλι οι δημοτικοί άρχοντές μας και την άλλη μέρα τούς περιμένουν οι απαιτητικές επαγγελματικές υποχρεώσεις τους. Πρόσεξα, όμως, εντρυφώντας στη θεματογραφία, ότι τα θέματα ήταν ήσσονος σημασίας και αυτό επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια.
Το υβριδικό (και υβρι-δικό, όπως προέκυψε) Συμβούλιο ξεκίνησε στις 7:20 και τέλειωσε μέσα σε δυο ώρες. Μία ώρα αφιερώθηκε σε προ ημερήσιας διάταξης ζητήματα και ειδικά στα δυο σχέδια ψηφίσματος για τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών: στο σχέδιο Μαυρομμάτη, που απηχούσε τη δημαρχιακή πλευρά και στο σχέδιο Κορρέ. Πάντως και πάλι φάνηκε ότι η εκτός προγράμματος συζήτηση έχει πολλές φορές μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την προγραμματισμένη, γιατί δεν παράγεται μόνον τζερτζελές, αλλά φωτίζει και πλευρές του ατομικού και συλλογικού δημοτικού βίου, αξιοπρόσεκτες από πολλές όψεις.
Πρώτη παρατήρηση: Ο πρόεδρος του Σώματος δεν μπορούσε να συνεννοηθεί με τις άλλες δημοτικές παρατάξεις πριν παρουσιάσει το ψήφισμα, για να εξασφαλιστεί, αν ήταν δυνατό, μια minimum συνεννόηση; Γιατί επέλεξε να γίνει ο τηλεβόας της δημαρχιακής φωνής; Θα μου πείτε ότι δεν το κάνει πρώτη φορά. Ναι, αλλά υπάρχουν ζητήματα που απαιτούν μια κοινή στάση και αντιμετώπιση, όπως το προκείμενο ή τουλάχιστον μια προσπάθεια συνεννόησης πριν αχθούν στην αίθουσα του συλλογικού Σώματος. Εκεί που τα Όσκαρ υποκρισίας περισσεύουν.
Δεύτερη παρατήρηση: Οι αντεγκλήσεις και οι αγοραίοι διάλογοι μεταξύ Βρούτση-Μαυρομμάτη δεν μπορούσαν να αποσοβηθούν με τη συναίρεση των ψηφισμάτων; Ή την κατάθεση περισσοτέρων του ενός, άσχετα αν κάποιο θα προκριθεί; Δεν ενδιαφέρουν οι πολιτικές διαφοροποιήσεις σε ένα δημοκρατικό όργανο;
Μπορούσαν, αλλά τότε έπρεπε να αλλάξει χαρακτήρα ο Μαυρομμάτης και αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια συνεδρίαση. Ο Βρούτσης, όμως; Πώς και γιατί παρασύρθηκε σε ένα λεκτικό ατόπημα που δεν συνάδει με το ήθος και τις ιδέες που διατείνεται ότι εκπροσωπεί και εκφράζει.
Επί της ουσίας: Το τελικό ψήφισμα, όπως είναι διατυπωμένο, είναι σαν να διεκπεραιώνει μια τυπική τελετουργία, μια διαδικαστική και γραφειοκρατική υποχρέωση. Αν αναζητήσουμε ανάλογες πράξεις άλλων Δήμων, θα δούμε παρόμοια, αλλά και διαφορετικά περιεχόμενα. Θα δούμε να κατατίθενται περισσότερα ψηφίσματα και αυτό δεν είναι κακό. (Συνέβη π.χ. στον Δήμο Αθηναίων). Ποιος και τι υπαγορεύει τη συμφωνία σε ένα και μοναδικό ψήφισμα που περιθωριοποιεί την πολιτική ευθύνη, δεδομένου ότι αυτήν πρέπει να τονίζει ένα πολιτικό όργανο, όπως είναι το Δημοτικό Συμβούλιο; Οι ποινικές ευθύνες είναι αυτονόητο θέμα της Δικαιοσύνης. Οι πολιτικές είναι εξόφθαλμες και προδίδουν τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, επιμεριζόμενες, βέβαια, αναλογικά και πειστικά σε κυβερνήσεις και πρόσωπα. Είναι και ευθύνες ad hominem.
Το ψήφισμα του Δήμου θα μπορούσε να υπομνήσει το σεβασμό και τη μέριμνα για την ασφάλεια των πολιτών και στις άλλες μεταφορικές υπηρεσίες: τις ακτοπλοϊκές, τις αεροπορικές, τις χερσαίες. Οι υποδομές και τα μέσα σε αυτές τις κοινωνικές παροχές είναι ιδιαίτερα προβληματικές και στο νησί μας. Ο Δήμος έχει το μερτικό της ευθύνης που του αναλογεί. Δεν όφειλε, όμως, με αφορμή το σιδηροδρομικό δυστύχημα, να υπομνήσει τις ευθύνες της πολιτείας και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου;
Ποιος μπορεί να αγνοήσει ότι το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου 2000 ανοικτά της Πάρου συνέβη η δεύτερη μεγαλύτερη μεταπολεμική ναυτική τραγωδία που έπληξε την ελληνική ακτοπλοΐα, κατά την οποία πνίγηκαν 81 άνθρωποι;
Οι περιπέτειες του ψηφίσματος στο Δημοτικό Συμβούλιο της περασμένης Δευτέρας δείχνει δυστυχώς τη χαμηλή ποιότητα της πλειονότητας των δημοτικού συμβούλων και την αναντιστοιχία τους με τις απαιτήσεις των καιρών και τις προσδοκίες του ναξιακού λαού. Δείχνει ότι η αληθινή Νάξος 2.0 είναι όνειρο απατηλό.
Όχεντρα
