Μια στο τόσο, έρχεται κάτι και σε ταρακουνά. Σε κλονίζει. Καταφέρνει να σε βγάλει βίαια από την (όποια) νιρβάνα σου και να σε θέσει σε συναγερμό. Σε χρόνο dt, ακαριαία σχεδόν, σε κάνει σε σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, να αμφισβητήσεις, να αλλάξεις προτεραιότητες και εν τέλει να εκτιμήσεις πράγματα και καταστάσεις.
Δεν περιστρέφεται όλος ο κόσμος, ξέρεις, γύρω από εσένα και τα προβλήματα σου… Κι αλήθεια, τελικά τι θεωρείται ως πρόβλημα; Όταν έχεις φαγητό στο πιάτο σου, στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου, οικογένεια και φίλους στο πλάι σου, δουλειά και χρήματα στο πορτοφόλι σου (έστω αυτά τα λίγα, δεν αντιλέγω), ελευθερία να μιλήσεις και να πεις τη γνώμη σου, όταν δεν κινδυνεύει η ζωή σου, τότε δεν έχεις πρόβλημα. Ούτε εσύ, ούτε εγώ.
Αλλού είναι τα (πραγματικά) δράματα. Κάποιες φορές πολύ κοντά μας και κάποιες άλλες πολύ μακριά μας. Δεν παύουν όμως να είναι δράματα, που εμείς ούτε να διανοηθούμε δεν μπορούμε. Είτε ηθελημένα, είτε όχι, τείνουμε να κλείνουμε τα μάτια στα δυσάρεστα, αντί να ανοίγουμε την καρδιά μας και να τα μετατρέπουμε σε ευχάριστα.
Γιατί όλοι δικαιούμαστε λίγη χαρά, λίγη ευτυχία, λίγη ελπίδα. Λίγη; Λάθος, μέγα λάθος! Όλοι δικαιούμαστε χαρά, ευτυχία, ελπίδα. Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, χρώματος, θρησκείας, καταγωγής. Όλοι δικαιούμαστε να ζήσουμε απαλλαγμένοι από τον φόβο ότι το αύριο μπορεί και να μην έρθει ή, αν έρθει, θα είναι ένα αύριο δυσοίωνο και τρομακτικό.
Κάποιοι θα πουν: «Έτσι είναι ο κόσμος μας, get used to it». ΟΧΙ αγαπητοί μου. Δεν είναι έτσι ο κόσμος μας. ΕΜΕΙΣ τον κάναμε έτσι κι ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ.
(Το σκίτσο είναι του σκιτσογράφου Γιάννη Αντωνόπουλου)
