Πάει κι αυτή η προεκλογική περίοδος, τέλειωσε! Μεθαύριο θα πάμε να ψηφίσουμε. Θα πάμε; Κι αν πάμε, τι θα ψηφίσουμε; Σε αυτά τα δύο ερωτήματα προσπαθούν να δώσουν – εναγωνίως – απάντηση όλα τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας.
Στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση είναι δεδομένη για μένα. Ναι, θα ψηφίσουμε. Όχι γιατί είναι μια από τις υποχρεώσεις μας ως πολίτες ενός ευνομούμενου και δημοκρατικού κράτους (αν και κάποιοι διατείνονται για το αντίθετο). Αλλά γιατί, όπως έχω ξαναγράψει, η ψήφος είναι η δύναμη μας, είναι το ύψιστο δικαίωμα που μας έχει απομείνει. Πρέπει να το προστατέψουμε από την υποβάθμιση, τον ευτελισμό και τον ανηλεή «πόλεμο» που δέχεται τα τελευταία χρόνια, στη λογική του ότι «όλοι (οι πολιτικοί) ίδιοι είναι». Ακόμη κι αν ισχύει αυτό, τουλάχιστον εμείς τους ψηφίσαμε, εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες της πράξης μας.
Όσο για το δεύτερο ερώτημα… δυστυχώς δεν έχω απάντηση. Οι περισσότεροι σίγουρα ξέρετε ποιο κόμμα θα ψηφίσετε, αλλά υπάρχουν και πολλοί αναποφάσιστοι, που τελικά θα καθορίζουν και το τελικό αποτέλεσμα. Επομένως, επαληθεύεται αυτό που σας έγραψα και πιο πάνω, ότι η ψήφος είναι η δύναμη μας. Ξέρετε τι δύναμη έχουν τώρα οι αναποφάσιστοι στα χέρια τους; Τεράστια, γι’ αυτό και σε αυτούς στόχευσαν – κυρίως – οι πολιτικοί μας. Βέβαια, στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό των αναποφάσιστων παραμένει υψηλό και προφανώς τα κομματικά επιτελεία δεν πέτυχαν απόλυτα το στόχο τους.
Αν ανήκετε, λοιπόν, σε αυτό το ποσοστό, σκεφτείτε ότι ενδεχομένως να κρατάτε εσείς την τύχη όλων των υπολοίπων στα χέρια σας. Είναι μεγάλη ικανοποίηση, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη ευθύνη.
