Ο Γολγοθάς των Ελλήνων δεν έχει τέλος…. Συνεχίζουμε να κουβαλούμε στους ώμους μας τον Σταυρό της οικονομικής κρίσης και – όπως φαίνεται – θα τον κουβαλάμε για καιρό ακόμα, πληρώνοντας για τις (πολιτικές) αμαρτίες άλλων, τους οποίους όμως – ας μην το ξεχνάμε κι αυτό – εμείς επιλέξαμε με την ψήφο μας.
Βαδίζοντας σε έναν κακοτράχαλο δρόμο εδώ και πόσα (;) χρόνια, στα αυτιά μας φτάνουν λέξεις εύηχες (όπως «ανάπτυξη», «πάταξη φοροδιαφυγής», «ισονομία» κ.α.) που κανονικά θα έπρεπε να φέρνουν την αισιοδοξία στο άκουσμα τους, ωστόσο μέχρι στιγμής μας προκαλούν μόνο δυσπιστία και επιφυλακτικότητα. Και όχι άδικα…
Ακούσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια, είδαμε αυτά που πιστεύαμε να μην είναι παρά μόνο κούφιες θεωρίες και λόγια του αέρα, εναποθέσαμε ελπίδες και όνειρα σε ανθρώπους που, τελικά, αποδείχθηκαν σαλτιμπάγκοι, ερασιτέχνες, θρασύδειλοι νταήδες και ανίδεοι.
Και τώρα, για ακόμη μια φορά, στεκόμαστε βουβοί και αποκαμωμένοι, άδειοι από κουράγιο και διάθεση να αγωνιστούμε (όχι, βέβαια, ότι εμείς οι πολίτες προβάλλαμε και καμιά ιδιαίτερη αντίσταση στο παρελθόν!), αφού βλέπουμε ότι αυτοί που θα ΕΠΡΕΠΕ να αγωνίζονται για εμάς, αποποιούνται των ευθυνών τους, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι. Νίπτουν τας χείρας τους για ό,τι πρόκειται να (μας) συμβεί – κι απ’ ό,τι φαίνεται θα μας συμβούν πολλά (και χειρότερα!).
Το αγκάθινο στεφάνι που μας φόρεσαν στο μέτωπο δεν πρόκειται να βγει σύντομα. Θα μας ματώσει κι άλλο. Θα μας πονέσει περισσότερο. Τα δάκρυα μας θα είναι άλικα από το αίμα..
Ελπίζω, όμως… Δεν παύω να ελπίζω ότι τα πράγματα θα καλυτερέψουν… Μας έχουν στερήσει πολλά, ας μην μας στερήσουν και την ελπίδα…
