Η απώλεια είναι μεγάλη για την Ελλάδα, την Ανθρωπότητα, τη Νάξο.
Μονάδα μέτρησης δεν είναι τα χρόνια. Είναι η μεγαλοσύνη της ψυχής, η συνεχής ενεργή παρουσία στη διαμόρφωση αξιών, η πίστη στην Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Τα τελευταία χρόνια χάσαμε τρεις μεγάλους Ναξιώτες αγωνιστές: το Γεώργιο – Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και τώρα το Μανώλη Γλέζο, που είχαν γεννηθεί μαζί (1922 – 1923), ήταν φίλοι, είχαν αγωνισθεί για τις ίδιες αξίες και είχαν γράψει ποίηση, αφού μαζί με τους αγώνες τους είχαν υπηρετήσει τον Πολιτισμό.
Όλοι μίλησαν για τον αγωνιστή και πολιτικό Μανώλη Γλέζο. Εμείς θα τον θυμόμαστε πέρα από συναγωνιστή σαν φίλο και ποιητή, άνθρωπο δυναμικό μα και γαλήνιο, συμπαραστάτη κάθε πνευματικής ανάταξης στο νησί.
Τον αποχαιρετούμε μ’ ένα δικό του ποίημα, που πριν λίγα χρόνια μας έδωσε για το βιβλίο «Νάξος Άνωθεν».
«Λύσαμε τα σκοινιά και τους κάβους
κινήσαμε μ’ ένα κλωνάρι χαμόγελο
στ’ αφτί μας.
Οι σκαρμοί τρίζανε
σαν το πρώτο κλάμα τ’ ανθρώπου.
Τα κουπιά βυθιστήκαν
μαζί με τις προσπάθειες μας
στο θαλασσινό νερό”.
(Μανώλης Γλέζος «Τι μένει;»)
Καλό ταξίδι με τη σημαία τη γαλανόλευκη που ύψωσες και σε σκεπάζει, με τα χρώματα του γαλάζιου της θάλασσας και του λευκού, το χρώμα του φωτός των σπιτιών των Κυκλάδων.
