Ξεχειλίζει από αγάπη και συγκίνηση και ραγίζει καρδιές ο Γιάννης Παπαδόπουλος με τα όσα γράφει για το χαμό του πολυαγαπημένου του φίλου Μιχάλη Μεσολογγίτη.
Σε σένα…
Μιχάλη μου παρ’ ότι ξεριζώνεται η καρδιά, πρέπει να γράψω και να σε αποχαιρετήσω έστω κι έτσι, μ’ αυτόν τον ψυχρό, βάναυσο και άδικο τρόπο. Έστω κι αν ξέρω, πως δεν θα μου το ζήταγες ποτέ . Ακόμα κι αν πιστεύω πως άξιζες πολλά περισσότερα.
Ήταν ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου που μου έστειλες μήνυμα:
«Μπαίνω στο νοσοκομείο Γιάννη. Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Τα λέμε . Τα φιλιά μου»…
Το μήνυμα το είδα το επόμενο πρωί. Από τότε δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε ξανά ήταν αδύνατο. Ο Κύκλος είχε κλείσει. Το ξέραμε κι οι δυο. Εσύ το ένιωθες καιρό έστω κι αν δεν το έδειξες ποτέ. Ήξερες πως σε είχα καταλάβει έστω κι αν προσπαθούσα να στο κρύψω.
Πώς μπορείς να κρυφτείς όμως από κάποιον που έχεις ζήσει μαζί του μια ζωή. Τα λόγια δε φτουράνε κι η απόσταση δεν είναι ικανή να εμποδίσει το μυαλό να διατηρεί την ένωση της ψυχής μέσα σε μια αληθινή φιλία.
Όλες αυτές τις ημέρες της παραμονής σου στο νοσοκομείο πολύς κόσμος με ρωτούσε για να μάθει για σένα. Ήξεραν τη σχέση μας και επειδή σ’ αγαπούσαν όλοι προσπαθούσαν να αποσπάσουν από μένα μια καλή είδηση παρακαλούσαν γι’ αυτό όπως κι εγώ… Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω την πορεία του ταξιδιού σου.
Από μικροί μαζί, στο σπίτι, στο δρόμο, στο μαγαζί, στο παιχνίδι, στο σχολείο, στις σκανταλιές, στην εφηβεία, στη ζωή. Δεν χωριστήκαμε ποτέ. Πώς να γράψω αυτά που ήσουν για μένα αλλά και να μετρήσω την αγάπη του κόσμου στο πρόσωπό σου.
Ήσουν το γέλιο της παραλίας, της παρέας, της Νάξου. Όλοι απολάμβαναν τα εξαιρετικά δημιουργήματα του ταλέντου σου στην Ζαχαροπλαστική τέχνη που σου δίδαξε ο πατέρας σου Παναγιώτης αλλά και επέβαλε η εσωτερική σου ανάγκη να κάνεις τον οποιονδήποτε να απολαμβάνει την παρουσία σου να γεύεται τη χαρά να περνάει καλά.
Έτσι ήταν κάθε συνάντηση μαζί σου για όλους, μία φυγή από τις στενοχώριες και τα προβλήματα, μια ανάσα γέλιου. Γενναιόδωρος όπως ήσουν ήξερες να τους κάνεις όλους να περνάνε καλά και να σ’ αγαπάνε.
«Αυτός που σε κάνει να γελάς ,σε βοηθάει να ζεις» είχε πει ο Μένανδρος. Αυτός ήσουν Μιχάλη ήθελες να κάνεις τη στιγμή χαρά-ζωή κι ας αδίκησες τόσο τον εαυτό σου εσύ. Ήξερες να βγάζεις γέλιο για τους άλλους με την πιο ασήμαντη αφορμή-αστείρευτος και μόλις το κατάφερνες ταυτόχρονα μπορούσες να σκύψεις και να μου πεις στο αυτί την μεγαλύτερη την πιο τραγική αλήθεια και να με καθηλώσεις.
Αμέσως μετά ξεκινούσες ένα τραγούδι για να με παρασύρεις πάλι και να ξεχαστούμε. Η μουσική και το τραγούδι η μεγάλη μας αγάπη από τότε στο Δημοτικό που μάθαινες να παίζεις βιολί.
Όλη σου η ζωή μια ακροβασία από την κωμωδία στο δράμα . Ένας αέναος χορός που ισορροπούσες μοναδικά. Το χιούμορ σου ήταν το όπλο σου ενάντια σε ότι σε στεναχωρούσε ενάντια σε ότι σε βασάνιζε αλλά και με την οξύτατη αντίληψη που σε διέκρινε το βάλσαμο για αυτόν που σε συναναστρέφονταν αφού διάβαζες με μια ματιά τους άλλους και τους κέρδιζες «για πλάκα».
Βαθειά αυτοσαρκαστικός και αληθινός. Ότι ήθελες να πεις το έλεγες στα ίσα αλλά με ένα τρόπο αφοπλιστικό που ανάγκαζες τον άλλο να σκεφτεί τα λόγια σου χωρίς να τα παρεξηγήσει χωρίς να προσβληθεί γιατί ήξερε πως νοιαζόσουνα για τον ίδιο και δεν είχες ίχνος κομπλεξισμού. Ευαίσθητος, πονούσες και συμπαραστεκόσουνα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Με στήριξες με τα λόγια σου πολλές φορές με την κατανόηση που μου έδειχνες. Ρουφούσες τη ζωή σε κάθε ευκαιρία ήσουν ακραίος πολλές φορές και ριψοκίνδυνος. Έζησες έντονες στιγμές σαν να ήξερες ότι θα φύγεις γρήγορα και όντως έτσι έγινε.
Ο Θάνατος της αδελφής σου την πολυαγαπημένης μας Κατερίνας σε πόνεσε πολύ και επέλεξες να μην μείνεις άλλο μακριά της. Θα κουβαλάω πάντα την Αγάπη σου και η αίσθηση της ανάσας σου απ’ τα φιλιά σου και τα λόγια σου θα με κάνουν δυνατό όπως ήθελες να με κάνεις να νιώθω.
Η αγάπη όλου του κόσμου και η τεράστια αποδοχή σου στην κοινωνία της Νάξου είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά για τα παιδιά σου.
Δεν θα ήθελες να τα πω όλα αυτά δημόσια για σένα, ξέρεις όμως πόσα σήμαινες για μένα και είναι χρέος μου. Άλλωστε δεν θα μπορούσες να μου κρατήσεις κακία ποτέ.
Καλό ταξίδι Φίλε μου Μιχάλη σ’ ευχαριστώ για ότι αντιπροσωπεύεις για μένα.
Τα φιλιά μου στην Κατερίνα.
Κυρία Μαρία, κύριε Παναγιώτη και Γιώργο κουράγιο.
