O Ζέρο Φρέιτας είναι ένας Βραζιλιάνος επιχειρηματίας που μαζεύει, με ρυθμούς εμμονής, δίσκους βινυλίου από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και τους στοιβάζει σε μια τεράστια αποθήκη, δίπλα στο σπίτι του.
Με περισσότερα από πέντε εκατομμύρια βινύλια στην κατοχή του, έχει σίγουρα τη μεγαλύτερη δισκοθήκη του κόσμου, μια συλλογή που πριν καιρό αριθμούσε περίπου δυο εκατομμύρια βινύλια, αλλά μόλις πρόσφατα εμπλουτίστηκε με ακόμη τρία εκατομμύρια κομμάτια: βλέπετε, ο 63χρονος Φρέιτας απέκτησε την δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή βινυλίων του κόσμου, αυτή του Αμερικανού δισκοπώλη Πολ Μοχίνι.
Ο Μοχίνι διέθετε μια εντυπωσιακή αποθήκη με τρία εκατομμύρια βινύλια, που έψαχνε εδώ και πολλά χρόνια έναν πρόθυμο αγοραστή να του την πουλήσει… όπως είναι επιπλωμένη.
Η πρόταση που του έγινε, ήταν από αυτές που δεν μπορούσε να αρνηθεί: «το μόνο που γνωρίζω είναι πως ο αγοραστής της συλλογής μου είναι ένας Βραζιλιανός», λέει ο Μοχίνι.
Το ίδιο ακριβώς πράγμα συνέβη και στον πιο γνωστό συλλέκτη δίσκων βινυλίου του Λος Άντζελες, τον Μάρεϊ Γκέρσενζ, ο οποίος λίγο πριν πεθάνει, στα 91 του χρόνια, πρόλαβε κι αυτός και πούλησε, διάμεσου του γιου του, την τεράστια συλλογή του. «Απ’ ότι ξέρω, οι δίσκοι φορτώθηκαν σε ένα πλοίο με προορισμό τη Βραζιλία», λέει ο γιος του Γκέρσενζ, Ιρβιν.
Κοινός προορισμός και των δυο -μουσικά πολυτίμων- φορτίων: το Σάο Πάουλο, ο τόπος διαμονής του Φρέιτας που με την μεγαλύτερη συλλογή βινυλίων του κόσμου πλέον στην κατοχή του έχει έναν και μοναδικό στόχο: να δημιουργήσει ένα ψηφιοποιημένο μουσικό αρχείο που θα περιλαμβάνει ολόκληρη τη συλλογή του και θα είναι προσβάσιμα στο κοινό μέσω διαδικτύου.
Για το λόγο αυτό, ο ιδιοκτήτης μιας ιδιωτικής εταιρείας λεωφορείων στο Σάο Πάουλο, έχει προσλάβει δώδεκα νέους που τον βοηθούν στο τιτάνιο αυτό έργο: αρχειοθετούν περίπου 500 δίσκους ανά ημέρα με στόχο την δημιουργία της απόλυτης μουσικής ψηφιακής βιβλιοθήκης.
Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα: ο Φρέιτας αγοράζει καθημερινά δεκάδες δίσκους, μέσα από ένα διεθνές δίκτυο εμπόρων, και κάθε βράδυ τους παρουσιάζει κι από μια νέα… καραβιά με βινύλια προς αρχειοθέτηση. Εγκεφαλικό κοντεύουν να πάθουν τα παιδιά.
«Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, μέχρι και σε ψυχολόγο πήγα για να μου εξηγήσει τι μου συμβαίνει και θέλω να αγοράζω συνέχω βινύλια», αστειεύεται ο Φρέιτας που θυμάται μέχρι και την ημέρα εκείνη που αγόρασε το πρώτο του βινύλιο: ήταν Δεκέμβριος του 1964 όταν και πήρε στα χέρια του το δίσκο «Roberto Carlos Sings to the Children», ενός από τους πιο γνωστούς Βραζιλιανούς μουσικούς της δεκαετίας του 1960 και 1970.
Όταν τελείωσε το σχολείο, το 1971, είχε ήδη στην κατοχή του πάνω από 3.000 βινύλια. Στα 30 του, είχε 30.000 δίσκους. Κι έκτοτε η συλλογή του ολοένα και μεγάλωνε, αφού το «μαμούνι» της βινυλιομανίας αρνιόταν πεισματικά να τον εγκαταλείψει.
Σήμερα, δηλώνει αισιόδοξος για την ευόδωση του σχεδίου του, αν και παραμένει προσγειωμένος για το χρόνο που θα απαιτηθεί. «Πιστεύω σε είκοσι χρόνια να έχουμε τελειώσει [το μουσικό αρχείο]», τονίζει ο Φρέιτας. Όποτε κι αν το τελειώσει πάντως, θα είναι μια Μουσική Ψηφιακή Βιβλιοθήκη που θα αποτελέσει την σημαντικότερη παρακαταθήκη του στις νέες γενιές.
Πηγή: in.gr
