Σε καμβάδες και χαρτί αποτυπώνει τα όνειρά της, αλλά και την ελπίδα της για έναν καλύτερο κόσμο η Χριστίνα, η αυτοδίδακτη δημιουργός από την Νάξο.
Η Χριστίνα Τζαννίνη, είναι ένα ιδιαίτερο και γλυκύτατο παιδί με πολλά καλλιτεχνικά ταλέντα και χαρίσματα…
Η σχέση της με τη ζωγραφική ξεκίνησε από την παιδική της ηλικία, οπότε και ανακάλυψε το έμφυτο ταλέντο της και την αγάπη της για τα ζωηρά χρώματα, τα οποία τη βοηθούν να δίνει «ζωή» στις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις. Στο πλευρό της πάντα η αδελφή της Ζωή, που την παρότρυνε να καλλιεργήσει το ταλέντο της και να ασχοληθεί με τη ζωγραφική.
Αγαπημένα της θέματα η φύση και κυρίως η θάλασσα, ωστόσο δεν μένει ανεπηρέαστη κι από όσα συμβαίνουν γύρω της, τόσο στον μικρόκοσμο της Νάξου, όσο και στην κοινωνία μας ευρύτερα.
«Για εμένα, η ζωγραφική είναι πάθος. Είναι αγάπη για έναν νέο κόσμο, με όνειρα. Ζωγραφίζω από την ψυχή μου και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος» εξηγεί η ίδια στο naxostimes.gr, τονίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης, της αλληλοκατανόησης και της συμπόνιας προς τους συνανθρώπους μας.
Η γλυκιά και ιδιαίτερη Χριστίνα «ντύνει» με τις ζωγραφιές της, τα παραμύθια της…
Το ταλέντο της, όμως, δεν εξαντλείται στη ζωγραφική, καθώς η Χριστίνα έχει γράψει ήδη τρία παραμύθια, τα οποία έχουν περίπου την ίδια θεματολογία με τις ζωγραφικές δημιουργίες της.
Μέσα από τα κείμενα της, που έχουν γίνει ιδιαιτέρως αγαπητά στο νησί, προσπαθεί να περάσει θετικά μηνύματα στους αναγνώστες και κυρίως στους νέους και τα παιδιά, οι οποίοι – όπως λέει – δυστυχώς έχουν «απορροφηθεί» από την τεχνολογία και έχουν ξεχάσει τις απλές χαρές της ζωής.
Διαβάστε το παραμύθι της Χριστίνας με τίτλο «Η καρδιά της μάνας»:
Μια φορά και ένα ήταν μια γυναίκα με ένα παιδί. Την έλεγαν Σοφία και το παιδί το έλεγαν Γιάννη…
Ο Γιάννης ήταν πολύ δύσκολο παιδί. Ζούσαν σε μια φτωχική γειτονιά, σε ένα χωριό. Η Σοφία καθάριζε σκάλες κάθε βράδυ και έλεγε ότι η δουλειά η έντιμη δεν είναι κακό να την κάνουμε. Το παιδί το είχε μια γειτόνισσα, η κυρία Ελένη, όταν πήγαινε για δουλειά η Σοφία.
Ένα πρωί που η μάνα έφευγε από την δουλειά της, πάει στο παιδί της:
-Σοφία: Καλημέρα, πώς είναι το παιδί;
-Ελένη: Καλημέρα, μην έχεις άγχος. Το παιδί έφαγε και τώρα κοιμάται.
-Σοφία: Σε ευχαριστώ κυρία Ελένη, αλλά η καρδιά της μάνας πάντα αγωνιά.
-Ελένη: Να πηγαίνω τώρα εγώ.
-Σοφία: Εντάξει και πάλι σε ευχαριστώ.
Ο καιρός κυλούσε, ο Γιάννης μεγάλωνε και η μαμά του όσο μπορούσε δούλευε για να μη του λείψει τίποτα. Όταν το παιδί έγινε 10 χρονών, πήγε στο σχολείο.
Εκεί γνώρισε την κόρη της κυρίας Ελένης. Τον πλησιάζει η Μιράντα:
-Καλημέρα, τι κάνεις; Πώς σε λένε;
-Εμένα με λένε Γιάννη, χάρηκα.
-Εμένα με λένε Μιράντα και εγώ χάρηκα. Γιάννη θες να γίνουμε φίλοι;
-Γιάννης: Ναι, θέλω πολύ.
Έτσι έγιναν φίλοι. Αλλά κάποτε το σχολείο ο Γιάννης το τελείωσε και πήγε να σπουδάσει. Η μαμά του, μεγάλη πια, του λέει «παιδί μου, καλή τύχη στη ζωή σου και να είσαι καλά, αλλά θέλω να με θυμάσαι.
-Γιάννης: Ναι, ναι, θα σε θυμάμαι μάνα.
-Σοφία: Καλό σου ταξίδι.
-Γιάννης: Σε ευχαριστώ πολύ μάνα μου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Γιάννης παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και την μαμά του την ξέχασε. Ένα πρωί του λέει η γυναίκα του Γιάννη: «Θέλω να χωρίσουμε». «Γιατί;» την ρωτάει ο Γιάννης. «Θέλω μια χάρη». «Τι χάρη θες;». «Θέλω της μαμά σου την καρδιά, να μου την φέρεις και δεν θα χωρίσουμε ποτέ». «Μα αυτό δεν μπορώ να το κάνω, να σκοτώσω την μαμά μου». «Θα το κάνεις ακούς, ακούς». «Εντάξει, εντάξει, θα το κάνω» είπε και πήγε σπίτι του.
Λέει στην μάνα: «Ήρθα να σου πάρω την καρδιά σου που μου το είπε η γυναίκα μου». «Ορίστε εγώ είμαι εδώ παιδί μου, σκότωσέ με και πάρε μου την καρδιά μου». Ο γιος σκοτώνει την μάνα του και πάει την καρδιά της στην γυναίκα του. Αυτή του λέει «μπράβο σου, δεν θα χωρίσουμε τώρα».
Και ζήσαμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα. Την μαμά μας πρέπει να την αγαπάμε και την σεβόμαστε.
