*Του Αντώνη Ποθητού (Διπλωματούχος ξεναγός)
Είναι ένα ξωκλήσι στο κέντρο της Νάξου, μεταξύ Τσικαλαριού και Κυνιδάρου, που δεν έχει και πολλή σημασία πόσο παλιό είναι.
Δεν θα βρείτε μέσα εντυπωσιακά τοιχογραφικά σύνολα ούτε και περίτεχνα μαρμάρινα ή ξυλόγλυπτα τέμπλα.
Πολλοί δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του. Και πώς να τη γνωρίζουν άλλωστε αφού δεν διακρίνεται από πουθενά. Κι η πρόσβαση είναι πρόκληση για θαρραλέους και μόνο…
Είναι η Παναγία η Νυφιώτισσα, ένα ταπεινό σπηλαιώδες ναΰδριο, ίδια αετοφωλιά: μια φυσική εσοχή του βράχου δημιουργεί την κατάλληλη προφύλαξη από τον παγωμένο βοριά του χειμώνα και μια πέτρινη επίθετη σχεδόν ημικυλινδρική κατασκευή εν είδει τρουλίσκου, σκεπάζει σαν προστατευτικό κουκούλι από τη βροχή.
Πόσοι βοσκοί άραγε δεν στάλισαν το κοπάδι τους εδώ για να γλιτώσουν από μιας μπόρας την ορμή και μιας “κακιάς στιγμής” τη μανία;
Δεν ξέρω αν ήταν το σπήλαιο στο οποίο γεννήθηκε ο Χριστός από τη Νύμφη Παναγία, ή αυτό που νύφη 3 μερών επιλέγει να κλειστεί για να δώσει τέλος στη ζωή της αφού χάσει τον άντρα της στον πόλεμο.
Λίγη σημασία έχει για μένα αν το εικόνισμα της Παναγίας που βρέθηκε πάνω σε “αροχλάδα” μπροστά στην πόρτα της, το πήγαν στον Κυνίδαρο και γύρισε μόνο του 3 ή 13 φορές. Ούτε και θα καγχάσω με τους ντόπιους που το χειμώνα μαζεύουν το νερό από τα πλάγια του σπηλαίου ως θαυματουργό αγίασμα.
Είμαι όμως σίγουρος πως κι ο περίφημος λαογράφος μας Νίκος Κεφαλληνιάδης, το μόνο που θα σχολίαζε με παράπονο θα ήταν τα μπαλώματα στο τρύπιο ολομάρμαρο νυφικό της…
(φωτογραφίες: Αντώνης Ποθητός)
