Κομματική εκδήλωση, με αφορμή τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, πραγματοποιήθηκε στη Σαντορίνη.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, έγινε αναφορά στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, ενώ το μέλος της Κομματικής Επιτροπής Αιγαίου του ΚΚΕ Θοδωρής Λιάππης μίλησε για τις θέσεις του κόμματος. Ακόμη, παρουσιάστηκε ο υποψήφιος της Σαντορίνης στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο Νομό Κυκλάδων, γιατρός Ανδρέας Βλάχος.
Ο κ. Λιάππης έκανε λόγο για τα «κριτήρια ψήφου» που πρέπει να έχει κάθε εργαζόμενος στη χώρα μας, αξιοποιώντας την πείρα του από τα κόμματα που την κυβέρνησαν την τελευταία 20ετία (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), καθώς και όποιο άλλο ακροδεξιό «δεκανίκι» χρησιμοποίησαν για να πετύχουν «σταθερή κυβέρνηση»!
«Η πολιτική παρέμεινε πάντα η ίδια γιατί το κράτος (τους) έχει συνέχεια: Μνημόνια με χιλιάδες προαπαιτούμενα, υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων και αυτοαπασχολούμενων, μείωση μισθών, ακρίβεια, διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, υποβάθμιση της εκπαίδευσης κάθε βαθμίδας. Την ίδια στιγμή εκτόξευση των εξοπλισμών (F16, RAFAL) με δεκάδες δισεκατομμύρια, βαθύτερη εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας και αλλού, φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές και στις μεγάλες επιχειρήσεις» τόνισε ο κ. Λιάππης, ο οποίος κάλεσε τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους αγρότες και μικρούς επιχειρηματίες, κάθε λαϊκή οικογένεια να απορρίψουν τη λογική του «μικρότερου κακού» και να δυναμώσουν τη φωνή τους, ψηφίζοντας το ΚΚΕ.
Επίσης, κάλεσε και τους νέους που ψηφίζουν για πρώτη φορά, να ψηφίσουν αποφασιστικά ΚΚΕ και να ρίξουν «κόκκινη» ψήφο «στο μόνο κόμμα που είναι πάντα και αγωνιστικά δίπλα τους για μια ζωή μα δικαιώματα, μια ζωή που αρμόζει στον 21ο αιώνα».
Στη συνέχεια, στην παρέμβασή του, ο κ. Βλάχος αναφέρθηκε στην απόφασή του να συμπορευτεί με το ΚΚΕ και να ενώσει τις δυνάμεις του, «ώστε να μπορέσει να σωθεί για όλους το σήμερα ή έστω το αύριο, γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό».
Αποσπάσματα από την παρέμβαση του υποψηφίου Ανδρέα Βλάχου:
Ονομάζομαι Ανδρέας Βλάχος. Γεννήθηκα το 1974 και μεγάλωσα στην Αθήνα – εκτός από τα καλοκαίρια που τα περνούσαμε εξ ολοκλήρου στην Περίσσα. Η Σαντορίνη ήταν η πατρίδα του συνονόματου παππού μου, Ανδρέα Πρέκα.
Σπούδασα στην Ιατρική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης από όπου αποφοίτησα το 2001. Το 2011 πήρα την ειδικότητα της Ουρολογίας. Από το 2014 εργάζομαι στην Σαντορίνη διατηρώντας ιδιωτικό ιατρείο. Τη διετία 2020 – 2022 παρείχα παράλληλα υπηρεσίες της ειδικότητας μου στο Νοσοκομείο του νησιού μας.
Πριν μερικούς μήνες, στελέχη της τοπικής οργάνωσης, πρόσωπα τα οποία ήδη γνώριζα και εκτιμούσα, μου μετέφεραν την πρόταση να συμμετέχω στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές συμπορευόμενος με το Κ.Κ.Ε. Αν και από ό,τι συνειδητοποιώ εκ των υστέρων την απόφαση την πήρα εκείνη την στιγμή, μολαταύτα ζήτησα χρόνο για να δώσω την απάντησή μου.
Τους λόγους θα σας εξηγήσω στην συνέχεια:
*Καταρχάς, η πρόταση ήταν καθαυτή μια πολύ μεγάλη τιμή. Παρ’ όλα αυτά ανοίγει και την πόρτα σε μια ανάλογα μεγάλη ευθύνη. Δε θα ήταν αγένεια να αρνηθώ – και για να είμαι ειλικρινής θα είχα αρνηθεί αμέσως αν μια τέτοια ερώτηση είχε έρθει από αλλού ( …) Η διαδικασία όμως να ερμηνεύσω την αναπάντεχη κρούση από το Κ.Κ.Ε. με βοήθησε καθοριστικά να συνειδητοποιήσω ότι παρά τις επιμέρους (λίγο ή περισσότερο) διαφοροποιημένες πολιτικές (αλλά και προσωπικές) μου επιλογές όλα αυτά τα χρόνια, η τελική στόχευση ήταν κοινή και η συμπόρευση με το Κόμμα περισσότερο φυσικά συνεπής από ό,τι αρχικά πίστευα.
*Η κάθοδος στην πολιτική είτε σε τοπικό είτε σε εθνικό επίπεδο είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση για να αφεθεί μόνο στο συναίσθημα ή στην παρόρμηση της στιγμής ( …). Όσες και όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι μπορεί να μην παίρνω πολύ στα σοβαρά τη δημόσια εικόνα μου για να θεωρώ ότι είμαι σπουδαίος και αναντικατάστατος, αλλά τη δουλειά μου την παίρνω πολύ – πολύ στα σοβαρά. Πάντα.
*Ένα άλλο πράγμα που οι περισσότεροι γνωρίζουν είναι ότι είμαι μάλλον μετριοπαθής παρά συγκρουσιακός (…) Ωστόσο, η πολιτική εμπεριέχει την αντιπαράθεση στο πεδίο των επιχειρημάτων – ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Μέχρι τώρα, είναι αλήθεια ότι έχω αποφύγει να συγκρουστώ ιδεολογικά στο επίπεδο της δημόσιας ζωής αλλά αυτό πλέον θα αλλάξει. Έπρεπε να βεβαιωθώ ότι μπορώ να το κάνω και είμαι σίγουρος ότι η κοινωνία της Σαντορίνης που με γνωρίζει αρκετά χρόνια πλέον, θα κατανοήσει. Δεν είναι όμως ένας ρόλος που πρέπει να υποδυθώ: όπως ακριβώς ισχύει και στην επαγγελματική μου ζωή έτσι και τώρα, στο προσκήνιο της πολιτικής δράσης, είναι η συνείδηση ότι είναι καλύτερο να είμαι χρήσιμος παρά ευχάριστος.
*(…) Αντιλαμβάνομαι ότι η ίδια η πρόταση που αποδέχομαι δεν ήταν καθόλου αυτονόητο να γίνει. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος κάποιου κόμματος ή κάποιας οργάνωσης – ούτε του ΚΚΕ. (…) Οι δημόσιες τοποθετήσεις που έκανα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από κάποια τοπικά μέσα ενημέρωσης και τα κοινωνικά δίκτυα δεν είχαν σκοπό να δώσουν το στίγμα της πολιτικής μου διαθεσιμότητας ή να αποτελέσουν πρόλογο μιας αυτόνομης καθόδου στα κοινοτικά πράγματα αλλά ήταν έκφραση μιας ειλικρινούς αγωνίας για την πορεία της κοινωνίας, των νησιών και της χώρας μας. Δηλαδή, τίποτα παραπάνω από αυτά που νιώθουμε όλοι και κάποιοι επιλέγουν να επικοινωνούν στον περίγυρό τους. Σε ό,τι αφορά, τέλος, την επαγγελματική μου δραστηριότητα που είναι μάλλον ο τρόπος που γνώρισα τους περισσότερους από εσάς, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έκανα και κάνω αυτό που μπορώ – όσο καλύτερα μπορώ. Τίποτα παραπάνω (…) Αν όμως μπορώ να πω κάτι με σιγουριά είναι ότι το ΚΚΕ, παρά τα κλισέ και σε αντίθεση με τα άλλα πολιτικά σχήματα δείχνει ότι και μέσα στην κοινωνία έχει το βλέμμα και δε διστάζει να τολμήσει.
Γιατί συμμετέχω στις εκλογές;
Δε χρειάζεται καν να πω εδώ ότι δεν με παρακινεί η προσωπική φιλοδοξία. Αν και θεμιτός ως στόχος του Κόμματος, η εκλεξιμότητα είναι μακριά και οπωσδήποτε όχι ατομικό κίνητρο. Ούτε η αναγνώριση είναι ο λόγος, αφού μετά από σχεδόν δέκα χρόνια επαγγελματικής παρουσίας, μου προέκυψε αρκετή μέσα στην κοινωνία των νησιών μας. Δεν έχω επίσης συμφέροντα να προωθήσω ή γραμμάτια να ξεπληρώσω: αν ήταν έτσι, θα είχα βρεθεί κάτω από άλλες σημαίες από καιρό. Πέρασα πολλά χρόνια όχι μόνο ελπίζοντας αλλά και πιστεύοντας ότι θα έφτανε το προσωπικό παράδειγμα για να γίνει η γύρω πραγματικότητα λίγο καλύτερη και ίσως μαζί, ο κόσμος. Έκανα λάθος.
Μπορεί κάτω από κάποιες προϋποθέσεις η καθαρή συνείδηση να φτάνει για να κοιμάται κανείς πιο εύκολα τις νύχτες αλλά η παθητική στάση δεν αλλάζει τη ζωή μας ούτε το μέλλον των επόμενων γενιών. Σε μια πραγματικότητα που η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για το όφελος των πολλών, έχουμε αντίθετα όξυνση των ανισοτήτων, διεύρυνση της φτώχειας, καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, περαιτέρω υποβάθμιση του οικιστικού και φυσικού περιβάλλοντος. Η ανθρωπότητα πέρασε τον προηγούμενο αιώνα από τη φωτιά δύο παγκοσμίων πολέμων και την απειλή ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος για να καταλήξει, αντί για μια ασφαλέστερη συνθήκη συνύπαρξης, στην πλήρη ανισορροπία και την επίταση των ανταγωνισμών για την κυριαρχία. Ο πόλεμος έφτασε πάλι στην Ευρώπη. Σε πολλά μέρη του πλανήτη άνθρωποι παίρνουν τον επικίνδυνο δρόμο της προσφυγιάς.
Ακόμα και στη δική μας αυλή, ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί ότι το ελάχιστο κοινωνικό κεκτημένο, δηλαδή η ζωή για τους πολλούς είναι καλύτερη τώρα σε σχέση με αυτό που ήταν είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν; Μιλώ για την κάλυψη των βασικών βιοτικών μας αναγκών με επάρκεια και αξιοπρέπεια. Αρνούμαι να αποδεχτώ ότι σε άλλα είκοσι ή τριάντα χρόνια από τώρα θα λέμε το ίδιο συγκρίνοντας το ζοφερό μας παρόν με ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον.
Επιμένω να πιστεύω σε έναν καλύτερο κόσμο αλλά έχω πια επίγνωση ότι αυτός δεν αλλάζει χωρίς προσπάθεια. Δε θα αλλάξει από την εκτόνωση της ενέργειας μας στα κοινωνικά δίκτυα. Και σίγουρα δε θα αλλάξει από αυτόκλητους σωτήρες που έρχονται από εκεί όπου τροφοδοτείται η ανισότητα. Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο από εμάς, το λαό, και μόνο όταν η δράση συναντήσει τον σκοπό. Δε μου φτάνει να σώσω την ψυχή μου – προτιμώ να ενώσω τις λιγοστές μου δυνάμεις με τους άλλους μήπως και σωθεί για όλους το σήμερα ή έστω το αύριο.
Γιατί με το ΚΚΕ;
Είναι αδύνατο να μη βλέπει κάποιος τις αντιφάσεις του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου. Η επικράτηση της λεγόμενης «οικονομίας της αγοράς» με όλο και λιγότερους κανόνες και χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και έλεγχο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και δημιουργεί διαρκώς νέα. Η αγορά ποτέ δεν αυτορυθμίζεται προς όφελος των πολλών. Λένε πως είναι παρανοϊκό να συνεχίζεις ένα λάθος με τον ίδιο τρόπο περιμένοντας να σου δώσει διαφορετικό αποτέλεσμα. Θα ήταν όντως παρανοϊκό αν ήταν οι πολίτες αυτοί που αποφάσιζαν ξανά και ξανά. Ωστόσο, άλλοι είναι που αποφασίζουν γι’ αυτούς. Είναι οι ίδιοι που εγκλωβίζουν τους λαούς του κόσμου σε ψεύτικα διλήμματα σαν να μην υπάρχει καμία ορατή διέξοδος. Ακόμα και όταν οι αντιφάσεις μείνουν τελείως γυμνές και τα αδιέξοδα της ζωής στην οποία οδηγούν αξεπέραστα, είναι ο φόβος ότι υπάρχουν και χειρότερα που καλλιεργείται, για να κρατηθούν τα μυαλά μακριά από το να μηχανευτούν τις λύσεις: Αυτός ο φόβος κρατά δεσμευμένη τη χώρα σε μία οικονομική ένωση, την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου οι πιο σημαντικές αποφάσεις για τους λαούς που συμμετέχουν σ’ αυτήν λαμβάνονται χωρίς δημοκρατική λογοδοσία. Ένας άλλος φόβος την κρατά σε μία στρατιωτική συμμαχία, το ΝΑΤΟ, όπου η εντεινόμενη αγορά όπλων που παράγουν κάποιοι σύμμαχοι γίνεται για να προστατευτεί η χώρα έναντι της απειλής άλλου συμμάχου. Και όλα αυτά είναι, υποτίθεται, λογικά και μη διαπραγματεύσιμα.
Λένε ότι οι εκλογές που έρχονται είναι κρίσιμες, ότι το κλίμα της αντιπαράθεσης είναι τοξικό, και ότι στο τέλος η επιλογή θα πρέπει γίνει μεταξύ δύο προτάσεων. Λένε επίσης ότι είναι σημαντικό για τον τόπο να υπάρχει ισχυρή κυβέρνηση. Λένε τέλος ότι οι πολίτες έχουν μια περίπου φυσική τάση να τοποθετούνται στο πολιτικό κέντρο διότι οτιδήποτε απομακρύνεται από αυτό είναι σκοτεινό και ρέπει στο φασισμό.
Καταρχάς στα χρόνια που θυμάμαι δεν υπήρξε ούτε μία φορά που οι εκλογές να μην ήταν «κρίσιμες» με κάποιον τρόπο. Φέτος μάλιστα, φαίνεται ότι θα γίνονται ολοένα πιο «κρίσιμες» – προφανώς μέχρι να βγει μια «χρήσιμη» κυβέρνηση. Η δε τοξικότητα της αντιπαράθεσης προκύπτει όχι από το επίπεδο των επιχειρημάτων αλλά από τον τόνο των προσωπικών διενέξεων που όμως στην καλύτερη περίπτωση θυμίζουν σκηνοθετημένες αψιμαχίες για την ευρεία και εύπεπτη κατανάλωση. Όσο για το εκπληκτικό φαινόμενο να βαφτίζεται «τοξική» και η απλή αναφορά σε ισχυρές ενδείξεις συνταγματικής εκτροπής (όπως είναι π.χ. η αποσιωπημένη διαχρονική παρακολούθηση των γραφείων του Κ.Κ.Ε.) δείχνει ότι γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια για ακόμα μία φορά να αποσιωπηθεί και να μην συζητηθεί η ουσία της πολιτικής. Όλα πρέπει να οδηγήσουν σε ένα δίπολο για να συμπιεστεί η λαϊκή ψήφος σε συγκεκριμένα κανάλια. (…)
Επίσης, συγχωρήστε με, αλλά δεν έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια που παρακολουθώ την πολιτική γιατί μια ισχυρή κυβέρνηση είναι καλύτερη αφού στο τέλος αυτό που μετρά είναι η πολιτική που εφαρμόζεται και εκεί οι διαφορές μεταξύ ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κυβερνήσεων εξανεμίζονται.
Όσο για τη «θεωρία των άκρων», αυτή δε φαινόταν να ισχύει όταν γινόταν δημοσίως έκκληση για μια «πιο σοβαρή ΧΑ» που κάτω από προϋποθέσεις είχε θέση στο αστικό πολιτικό σύστημα ενώ έτρεχαν lifestyle τηλεοπτικά αφιερώματα στα υπόδικα πρωτοπαλίκαρά της.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται πριν την κάλπη είναι μια από τα ίδια που οδήγησαν ένα μεγάλο μέρος των πολιτών μακριά από την πολιτική και την συμμετοχή στις εκλογές αφού φαίνεται ότι η μόνη αλλαγή που φέρνουν είναι προς το χειρότερο. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τις επιδιώξεις της εξουσίας, ο αποστασιοποιημένος πολίτης είναι εξίσου χρήσιμος με τον χειραγωγημένο. Η λαϊκή οργή που γέμισε τις πλατείες όταν η χώρα χρεοκόπησε αντί να οδηγήσει σε ανατροπή μιας διεφθαρμένης κατάστασης εργαλειοποιήθηκε με τέτοιον τρόπο που άλλους πολίτες τους έστειλε σπίτι τους, άλλους να αναζητούν διέξοδο σε αδιανόητες επιλογές μίσους και την πλειονότητα να εμπιστεύεται για άλλη μια φορά όσες και όσους διαπιστωμένα απέτυχαν ήδη. Είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε να συμβεί ξανά αυτό.
Σε δύσκολους καιρούς δεν ωφελεί να παίρνει κάποιος το μονοπάτι της μετριοπάθειας. Ακόμα και η παραμικρή αλλαγή προς το καλύτερο απαιτεί να παίρνει κάποιος από την αρχή μια καθαρή, ισχυρή θέση και να την υπερασπίζεται. Σε όλη την πορεία της Ιστορίας των ανθρώπων κανείς αγωνιστής δεν εμπνεύστηκε από τα μικρά ακόμα και αν οι κατακτήσεις έγιναν βήμα – βήμα. Αυτό που μετράει, είναι πάντα ο στόχος στο τέλος της πορείας.
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό.
Ανδρέας Βλάχος, υποψήφιος βουλευτής συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ στο Νομό Κυκλάδων
