Από την Κυριακή των Βαΐων αρχίζει ουσιαστικά η Μεγάλη Εβδομάδα ή Εβδομάδα των Παθών. Κατά την σημερινή ημέρα εορτάζεται η ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους Άγιους Ευαγγελιστές, οι Ιουδαίοι Τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάια ή βάγια (κλάδους φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα φορέματά τους ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Ήθη και Έθιμα
Σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι Ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά.
Μετά τη Λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς.
Από νωρίς του Σαββάτου του Λαζάρου, κυρίως γυναίκες, ετοιμάζουν τα βάγια μέσα σε καλάθια για να είναι έτοιμα την Κυριακή.
Η Εκκλησία μας, καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «όχλος πολύς…έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ».
Σημειώνεται ότι στις πρώτες Εκκλησίες εορτάζονταν η μνήμη αυτή με αναπαράσταση του γεγονότος.
Συγκεκριμένα στους Αγίους Τόπους κατά τον 4ο αιώνα ο Επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών εισέρχονταν στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο ενώ οι πιστοί προπορεύονταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.
Κυριακή των Βαΐων στ’ Απεράθου
Όπως αναφέρει η Μαρία Καλτσά (Φιλόλογος – Λαογράφος), σε άρθρο της στο περιοδικό my naxos:
«Η Κυριακή των Βαΐων, τα “Βάγια”, γιορτάζεται με πανηγυρικό τρόπο στ’ Απεράθου, καθώς προαναγγέλλει την Ανάσταση. Όπως σε όλα τα μέρη της χώρας, έτσι και στ’ Απεράθου τελείται η λειτουργία το πρωί που κλείνει με το μοίρασμα στους πιστούς των κλάδων των Βαΐων και μικρών σταυρών, φτιαγμένων από φύλλα φοίνικα (παλαιοχριστιανικό σύμβολο).
Η λιτανεία που ακολουθεί τη λειτουργία περνάει από την ίδια διαδρομή που θα περάσει ο Επιτάφιος.
Προπορεύεται η εικόνα της Βαϊοφόρου και της Παναγίας από το ναό και έπονται οι άλλες εικόνες, τα λάβαρα και εκκλησιαστικά σύμβολα. Οι πιστοί κρατούν τα βάγια με τα οποία συγχαίρουν το Χριστό για τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα. Τα βάγια που ο καθένας θα μεταφέρει σπίτι του για ευλογία και θα τοποθετήσει στο εικονοστάσι, έχουν γονιμοποιό δύναμη, σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις, αλλά και τη δύναμη να θεραπεύουν αρρώστους και να διώχνουν κάθε κακό.
Παράλληλα με τη λατρευτική περιήγηση του χωριού, οι συμμετέχοντες τραγουδούν το παρακάτω άσμα που σκοπό έχει να επιφέρει τη βροχή και την υγιή καρποφορία της γης:
Βάι, βάι του βαγιού
τρώνε ψάρι και κολιό
και την άλλη Κυριακή
τρώνε κόκκινο αυγό.
Κύριε βρέξε
το έλεος πέψε.
Ορισμένοι μελετητές συσχετίζουν βάσιμα αυτή τη λιτανεία με την αρχαία ελληνική γιορτή «ειρεσιώνη» κατά την οποία παιδιά περιέφεραν κλαδιά στολισμένα με καρπούς προκειμένου να επιφέρουν με μαγικό τρόπο τη γονιμότητα της γης σε μια κρίσιμη για τις επερχόμενες σοδειές χρονική περίοδο».
Στο πέρασμα των χρόνων
Ιεροσόλυμα
Συγκεκριμένα στους Αγίους Τόπους κατά τον 4ο αιώνα, ο επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών εισερχόταν στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο, ενώ οι πιστοί προπορευόταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.
Βυζάντιο:
Στους δε Βυζαντινούς χρόνους τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα». Η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα και ο αυτοκράτορας συμμετείχε ο αυτοκράτορας κρατώντας την εικόνα του Χριστού, πλαισιωμένος από το ιερατείο. Η πομπή κατέληγε στην Αγιά Σοφιά. Της αυτοκρατορικής αυτής πομπής προηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε έθνη και θεάσασθε σήμερον τον βασιλέα των ουρανών…».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Βαλσαμώνα στο τέλος της εορτής αυτής ο μεν Αυτοκράτορας διένειμε ιδιόχειρα βάγια και σταυρούς, ο δε Πατριάρχης κεριά για την Μεγάλη Εβδομάδα.
Ρωσία – Μόσχα:
Το βυζαντινό αυτό έθιμο παρέλαβαν και τηρούσαν με ευλάβεια και οι Τσάροι της Ρωσίας τους οποίους ακολουθούσε ο κλήρος ξεκινώντας από το Κρεμλίνο και καταλήγοντας στο Μητροπολιτικό Ναό.
(Από wikipedia. Κυριακή των Βαΐων στη Μόσχα με συμμετοχή του Τσάρου Αλέξανδρου Β’. (πίνακας του V. Greg. Schwarz, 1865).
Ελλάδα:
Στην Ελλάδα αντ΄ αυτών διατηρείται μόνο η διανομή των βαγιών από τους ιερουργούς των εκκλησιών.
Κατά το Μεσαίωνα στη Δυτική Εκκλησία υπήρξε ένα περίεργο έθιμο όπου μέσα στην εκκλησία περιαγόταν όνος επί του οποίου φερόταν ομοίωμα του Χριστού.
Η νηστεία της ημέρας
Αναφορικά με τη νηστεία της ημέρας αυτής, υπάρχει μια διαφοροποίηση στο ζήτημα του αν καταλύεται ψάρι ή όχι. Η γνώμη του Θεόδωρου του Στουδίτη είναι ότι την Κυριακή των Βαΐων «τρώγεται ψάρι», επειδή θεωρείται Δεσποτική εορτή.
Για τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μόνο μία ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής τρώγεται ψάρι, την ημέρα του Ευαγγελισμού.
Είναι χαρακτηριστική η θέση των Aποστολικών εντολών όταν λένε: «Μετά από αυτές (δηλαδή τις εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανίων), να τηρείται τη νηστεία της Τεσσαρακοστής, η οποία περιλαμβάνει ανάμνηση της ζωής του Κυρίου και της νομοθεσίας. Να κρατιέται αυτή η νηστεία πριν από το Πάσχα, αρχίζοντας από τη Δευτέρα και συμπληρούμενη την Παρασκευή. Μετά από αυτές αφού σταματήσετε τη νηστεία, να αρχίζετε την Αγία εβδομάδα του Πάσχα, νηστεύοντες κατ΄αυτήν όλοι με φόβο…».
Είναι ενδεικτικοί οι όροι «αφού σταματήσετε τη νηστεία» και «να αρχίζετε», οι οποίες δείχνουν ότι μια νηστεία τελειώνει και μία άλλη αρχίζει. Αυτή που τελειώνει είναι η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής και αυτή που αρχίζει είναι η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας.
Άρα η εορτή αυτή βρίσκεται ανεξάρτητα ανάμεσα σε δύο νηστείες. Η θέση της λοιπόν δίνει το δικαίωμα να ομιλούν περί καταλύσεως κατ΄αυτήν την ημέρα ψαριού ή ακόμα και αυγού.
