Πάει και ο Γιάννης… Η απολλωνιάτικη γη τον έκλεισε σήμερα το μεσημέρι ερμητικά στον κόρφο της και του στέρησε το απολλώνειο φως. Εκεί που αναπαύονται και οι γονείς του.
Ο Γιάννης ήταν το τέταρτο παιδί του Αποστολιδοκωνσταντή και της Ειρήνης του Φραγκουλιδοβασίλη. Γεννήθηκε στην Κωμιακή το 1956 και ξενιτεύτηκε με τους γονείς του, καβάλα στο μεγάλο εσωτερικό μεταναστευτικό κύμα της δεκαετίας του 1960 από τη Νάξο στην Αθήνα. Δούλεψε σκληρά στις οικοδομές και μετά την αποφοίτησή του από τη Σιβιτανίδειο Δημόσια Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων προσλήφθηκε στη Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου (ΕΛ.ΠΕ. από το 1998) και μετά τη συνταξιοδότησή του εγκαταστάθηκε μόνιμα στον λατρεμένο του Απόλλωνα. Εδώ, προκομμένος καθώς ήταν, ασχολήθηκε εντατικά και φιλόπονα με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, ενώ είχε ως διασκέδαση το ψάρεμα.
Με τη γυναίκα του Σοφία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Κώστα, τον Αποστόλη, τον Κυριάκο και τον Βασίλη, που σπούδασαν και σταδιοδρομούν ευδόκιμα.
Ο Γιάννης ήταν ένας εργατικός και δοτικός άνθρωπος. Παράλληλα καλλιέργησε το ταλέντο του στην ποίηση και τη στιχουργική, ιδίως όταν ζούσε στην Αθήνα. Απόρροια αυτού του ταλέντου ήταν η δημοσίευση και μελοποίηση στίχων του.
Πολιτικοποιημένος από νωρίς, ασχολήθηκε με τα κοινά, διάβαζε λογοτεχνία και πολιτικά βιβλία, προβληματιζόταν έντονα για την πορεία της χώρας και συμμετείχε για πολλά χρόνια στους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες από τις γραμμές του δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου.
Ξαφνικά πήρε τη βάρκα του, που βλέπουμε στη φωτογραφία, έβαλε μπρος τη μηχανή και έσκιαξε στο Βενέτικο. Σάλπαρε στο πουθενά, για πάντα.
Με ένα ερωτικό τραγούδι του Νίκου Χατζόπουλου που έγραψε ο Γιάννης τους στίχους του και το ερμήνευσε ο Θέμης Αδαμαντίδης και σε άλλη εκτέλεση ο ίδιος ο συνθέτης, τον αποχαιρετούμε. Τον αποχαιρετούμε, με την πίστη ότι η ανάμνηση της παρουσίας του ανάμεσά μας θα εξακολουθεί να γλυκαίνει τις πικρές ώρες της ζωής μας.
