Κυριακή πρωί, παίρνω το πρώτο πρωϊνό πλοίο από Λαύριο και σε μία ώρα φθάνω στο λιμάνι της Κέας. Πρώτη φορά στο νησί και έχω ακούσει ότι πλέον αποτελεί τον πιο δημοφιλή προορισμό για τους Αθηναίους για Σαββατοκύριακο. Φθάνω στο λιμάνι στην Κορησσία και αμέσως κατευθύνομαι με το αυτοκίνητο παραλιακά προς το Γιαλισκάρι, το όμορφο Βουρκάρι με τα ιστιοπλοϊκά, έπειτα περνάω στην παραλία στον Οτζιά και χωρίς να χάσω χρόνο, κατευθύνομαι προς τα βόρεια και φθάνω στη Μονή της Παναγίας της Καστριανής. Η θέα από την κορυφή εκπληκτική, προσκυνώ την εικόνα που είχαν βρεί εκεί κοντά παλαιότερα βοσκοί από την περιοχή. Η ζέστη πολύ και αφού βγάζω ινσταγκραμικές φωτογραφίες με πανοραμική θέα από το προαύλειο της εκκλησίας, με το γαλάζιο και το λευκό των Κυκλάδων, χαρακτηριστικό της Καστριανής, με κάτω τον γκρεμό και το απέραντο γαλάζιο, επιστρέφω πάλι πίσω και κατευθύνομαι προς την Χώρα ή Ιουλίδα, όπως είναι γνωστή.
Αφού αφήσω το αυτοκίνητο στον χώρο στάθμευσης έξω από τη Χώρα, κοντά στη βρύση του Ροκομένου, ανεβαίνω με τα πόδια τα σκαλιά και φθάνω στην πλατεία με τα ταξί και τα λεωφορεία και ανεβαίνω ανηφορικά τον κεντρικό δρόμο με τα καφέ και τα τουριστικά μαγαζιά. Παντού σπίτια με κόκκινες κεραμοσκεπές αμφιθεατρικά στους λόφους του Προφήτη Ηλία και σκεπαστές στοές. Ανάμεσα στα κομψά μαγαζιά, βλέπω στην πλατεία στα δεξιά μου, το Αρχαιολογικό Μουσείο, ένα μεγάλο σκάκι πάνω στην πλατεία, πιο πέρα συναντώ το εντυπωσιακό νεοκλασικό κτίριο του 1902 του Τσίλερ που στεγάζεται το Δημαρχείο, με τα δύο πήλινα αγάλματα στην κορυφή του, τον Απόλλωνα και τον Ερμή και την πλατεία με τα δέντρα για δροσιά. Και αφού μπαίνω στο καφέ Πανόραμα με το μπαλκόνι και τα ωραία γλυκά, ανεβαίνω στα στενάκια με τα στεγάδια, με τις ξύλινες πινακίδες να με οδηγούν προς τον Λέοντα. Αφού σταματήσω στην εκκλησία και το απέναντι ομώνυμο μπαρ, με την πειρατική σημαία και τον λέοντα, που στεγάζεται στο όμορφο κτίριο, κατευθύνομαι ξανά ανηφορικά για να συναντήσω τον μυθικό Λέοντα, μήκους 6 μέτρων, του 6ου π.Χ. αιώνα, που είναι σκαλισμένο πάνω στο βράχο. Επιστρέφω πίσω κατηφορίζοντας για να φύγω από την Ιουλίδα και αφού δοκιμάσω τοπικό ριζόγαλο και τυρί από τοπικό γάλα, στο Τυράκειον στη Χώρα, ανακαλύπτω και την τοπική μπύρα της Κέας, με το όνομα Λέων και με έμβλημα το λιοντάρι, από τον Αρισταίο. Φεύγω από την Ιουλίδα και αφού περάσω τις παραθαλάσσιες Ποίσσες, εντυπωσιάζομαι από τα σπίτια που συναντώ κατά μήκος του δρόμου, με την πέτρα που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί, όπως αυτή την Κέας, με το γήινο καφέ χρώμα, η μία πάνω στην άλλη, δημιουργώντας μάντρες υψηλής αισθητικής.
Έχοντας κατεύθυνση τη διάσημη παραλία του Κούνδουρου, περνάω από το Κουνδουράκι με τις σπηλιές και μετά κάθομαι στη σχεδόν ιδιωτική παραλία του ξενοδοχείου ANAMAR KEA, με τα βότσαλα, βουτάω στα πεντακάθαρα νερά ξανά και ξανά, βλέπωντας τις πάπιες να περπατάνε πάνω στην παραλία.
Αφού πάω ως το Καμπί, πάω στον Άγιο Αιμιλιανό για μια βάπτιση, η αφορμή να επισκεφθώ την Κέα και μετά πάνω από τον Κούνδουρο, σε έναν εντυπωσιακό πέτρινο ανεμόμυλο με πισίνα, έχοντας θέα όλο τον κόλπο του Κούνδουρου. Φεύγω από εκεί βράδυ, για να πάρω το τελευταίο πλοίο από το λιμάνι, έχοντας επισκεφθεί για πρώτη φορά την Κέα (Τζιά), κρατώντας τις καλύτερες αναμνήσεις για την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ το νησί για να βουτήξω σε κάποια από τις παραλίες που δεν πρόλαβα να κάνω βουτιά.
Γράφει ο Νεκτάριος Καλαντζής
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης
