«Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη…», που λένε και στην… Άχαψη. Εδώ δεν πρόκειται για κλεψά, αλλά για ακροδεξιό ντελίριο του Μπογδάνου, που δεν το ανέχθηκε (υπάρχει και ένα ποίημά του με τίτλο… «Αντοχόμετρο») ακόμα και το βρίθον από τέτοια άνθη νεοδημοκρατικό περδιάρι. Που βέβαια δεν έχουν σχέση με τα μπωντλερικά «Άνθη του Κακού», όπου τα ωραιότερα άνθη φυτρώνουν στον βούρκο της λαγνείας, των χαμαιτυπείων και του ανθρώπινου πόνου. Μακάρι να επρόκειτο γι’ αυτά. Εκεί υπάρχει και το ποίημα «Ο τετελεσμένος βίος». Ο όποιος βίος…
Ειλικρινά συμπονώ τον γείτονά μου εδώ στη Χώρα Κωνσταντίνο. Ξέρω και καταλαβαίνω τις πεποιθήσεις, τη ψυχολογία, τον χαρακτήρα και τις βλέψεις του. Αν και μπορεί να μην είναι προσχεδιασμένα τα επόμενα βήματά του, κρίνοντας από τις σκέψεις και αντιδράσεις του, πριν και μετά την άμεση πολιτική εμπλοκή (και συμπλοκή) του.
Πάντως, μόλις κατέβει κατά δω, τον περιμένω να τον κεράσω ένα ούζο κάτω από τα σπίτια μας, στον αμαρτωλό «Βαραββά» για να πνίξουμε τον πόνο μας και να μου απαγγείλει το ξεχωριστό ποίημά σου «Ένα απόγευμα στη Νάξο». Ως τότε, εντρυφώ στον υψιπετή στίχο του και του αφιερώνω, ενισχύοντας το κουράγιο του, την παρακάτω στροφή από την ποιητική του συλλογή ΟΝ του 2013:
«…Νέο θάρρος στ’ ωραίο κοσμοσύντριμμα,
Οιμωγές πιο σωστές κι από γέννα,
Πιο ορθές κι από δόξα – από πίστη
Στερεότεροι φθόγγοι, του τέλους
Στολισμοί ενός κόσμου απροσμάχητου…»
Όχεντρα
