Της Μαρίας Κ. Χανιώτη
Γυναικοκτονία, μια λέξη, ένας όρος, μια έννοια που απασχολεί πολύ τα τελευταία χρόνια.
Γυναικοκτονία, σημαίνει δολοφονία μιας γυναίκας, επειδή είναι γυναίκα! Είναι ένα έγκλημα φυλετικού μίσους κι αυτό είναι που τη διαφοροποιεί από την ανθρωποκτονία. Εάν κάποιος ληστής σκοτώσει μια γυναίκα για να τη ληστέψει, τότε έχουμε μια ανθρωποκτονία και όχι γυναικοκτονία, διότι από αυτό φόνο απουσιάζουν τα έμφυλα κίνητρα. Αλλά δεν αναφερόμαστε σ’ αυτό.
Φαίνεται ότι είναι μάλλον βολικό για μια πατριαρχική κοινωνία να ονομάζει ανθρωποκτονίες εκατοντάδες γυναικοκτονίες. Δεν μιλάμε όμως για το Αφγανιστάν, μιλάμε για την τιμημένη Ελλάδα, που θέλει να λογίζεται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την Ελληνική κοινωνία του Δυτικού τρόπου ζωής, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα …
Κάποιοι δεν μπορούν καν να συλλαβίσουν τη λέξη για κάποιο λόγο. Αρνούνται να παραδεχτούν ότι η κατοχύρωση του όρου «Γυναικοκτονία» είναι απαραίτητη.
Γιατί άραγε δεν παραδέχονται το όρο; Έτσι πιστεύουν ότι θα κλείνουμε τα μάτια στα φρικτά εγκλήματα μίσους που διαπράττονται σχεδόν καθημερινά στην χώρα μας από «άντρες» σε γυναίκες ή νεαρά κορίτσια; Κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι;
Η έμφυλη βία στην χώρα μας έχει ξεφύγει από κάθε όριο κι όσοι αποφεύγουν να το δουν κατάματα κάνουν τεράστιο λάθος το οποίο αποβαίνει μοιραίο. Χάνονται αθώες ζωές! Πρέπει να αλλάξουν οι συνειδήσεις. Χρειάζεται αφύπνιση της κοινωνίας.
Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι στον Ποινικό Κώδικα, που κατέθεσε και ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, αρνήθηκε τον όρο, παρά το γεγονός ότι το φαινόμενο έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις πλέον στη χώρα μας και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Τσιάρας, εξακολουθεί να επιμένει πως δεν υπάρχει λόγος θέσπισης ενός τέτοιου αδικήματος στην ποινική πρακτική, μιας κι αυτό καταλαμβάνεται από την ανθρωποκτονία.
Είναι τραγικό το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν βλέπει κατάματα το τέρας της Πατριαρχίας που γιγαντώνεται. Παρακολουθεί αδιάφορη να κακοποιούνται βάναυσα και τελικά να δολοφονούνται γυναίκες, ΑΠΛΑ επειδή είναι γυναίκες και κάποιοι άνδρες τις θεωρούν κτήμα τους.
Γυναίκες, φίλες, αδερφές, γνωστές ή άγνωστες της διπλανής ή και όχι πόρτας, πονούν, υποφέρουν, φοβούνται, καταγγέλλουν και δεν εισακούγονται. «ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΥΤΗ» στα συστημικά ΜΜΕ. Κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να «ξεπλένουν» τους θύτες και να επιρρίπτουν τις ευθύνες στα θύματα! Η φωνή των θυμάτων παραμένει «κραυγή βοώντος εν τη ερήμω».
Όχι άλλες νεκρές γυναίκες!
Απαιτούμε, άμεση δημιουργία ενός υποστηρικτικού πλαισίου για τα θύματα έμφυλης βίας, με σύγχρονους ξενώνες, με ψυχολογική στήριξη και νομική βοήθεια από την πρώτη καταγγελία.
Μαρία Κ. Χανιώτη
Πρώην Αντιδήμαρχος Πάρου,
Μέλος της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Κυκλάδων
