H πανδημία και η σχέση της με τον τουρισμό, έτσι όπως αποτυπώθηκε στη δημόσια σφαίρα και παγιώθηκε μέσω των υγειονομικών πρωτοκόλλων, έδειξε ότι η μελέτη του κοινωνικού διαμέσου της έννοιας του τουρισμού συνιστά έναν έγκυρο τρόπο χαρτογράφησής του και κατανόησης με ακρίβεια της συνθήκης ύπαρξής μας σε έναν επικίνδυνο υγειονομικά και πολιτικά κόσμο.
H μακρά μελέτη του τουρισμού στην Ελλάδα στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών έχει αναδείξει τη σημασία των διαπολιτισμικών συναντήσεων μεταξύ επισκεπτών και τοπικών κοινωνιών με όρους στενών διαπροσωπικών επαφών και χωρικής εγγύτητας για τη διαμόρφωση των ταυτοτήτων τους.
Η νέα ηθική του συνυπάρχειν στο πλαίσιο της συνθήκης που ορίζουν η πανδημία και ο κορονοϊός, η ηθική δηλαδή της «κοινωνικής αποστασιοποίησης», ανατρέπει ριζικά τους τρόπους πρόσληψης και διαχείρισης της ιστορικής και πολιτισμικής σχέσης φιλοξενίας, κοσμοπολιτισμού, φιλίας, ορίων ανοχής, ελευθερίας ή οριοθετημένων κοινωνικών συμπεριλήψεων.
* Ανάλυση της Δέσποινας Νάζου, κοινωνικής ανθρωπολόγου, μεταδιδακτορικής ερευνήτριας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Πηγή: ΕΝΑ
