Η απρόσωπη στατιστική των αριθμών, παγερή σαν τον θάνατο, μας ενημερώνει: 20.910 νεκροί μέχρι σήμερα στη χώρα μας από τη θανατερή πανδημία.
Συνηθίσαμε τη μορφή του τέρατος που θα έλεγε ο Μάνος Χατζηδάκις. Ακούμε τους αριθμούς, ψυχρά, αναίσθητα, απρόσωπα, παθητικά. Τους περιμένουμε, ως στοιχείο της καθημερινής είδησης. Συμφιλιωθήκαμε μαζί τους.
Και όμως, πίσω από τους αριθμούς του θανάτου κρύβεται η προσωποποίηση του ανθρώπινου πόνου και της απώλειας. Είναι οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι γείτονες, οι συμπατριώτες, οι δικοί μας άνθρωποι, οι άνθρωποι του κόσμου.
Αυτοί είναι τα δικά μας πρόσωπα χωρίς μάσκα και αλλοιώσεις, που τα κλάψαμε λιγότερο, που έμαθαν το φευγιό τους λιγότεροι, που το προσπέρασαν σαν κάτι καθημερινό, κάτι συνηθισμένο, που τους κατευόδωσαν ακόμα λιγότεροι, σε πρωτόγνωρες για όλους μας συνθήκες και τελετουργίες. Αυτός ο πραγματικός, βουβός, εσωτερικευμένος πόνος δεν έχει μονάδα μέτρησης. Οι αριθμοί, εκτός από τον συμβολικό τους χαρακτήρα, φανερώνουν και το μέγεθος της οδύνης, σε μια χώρα που δημογραφικά συρρικνώνεται, αν τους συγκρίνουμε με κάτι εύληπτο και χειροπιαστό.
Η Νάξος, ως νησί, είχε 17.970 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Με τη Σίφνο (2.625 ψυχές, που έλεγαν τα παλιά κατάστιχα), οι κάτοικοι ανεβαίνουν στους 20.625. Λίγο λιγότεροι, δηλαδή, από τον σημερινό συνολικό αριθμό των θυμάτων της πανδημίας.
Αν πάρουμε τον δήμο Νάξου και Μικρών Κυκλάδων (18.904 κάτοικοι) και τον δήμο Αμοργού (1.973 κάτοικοι), ο συνολικός αριθμός των κατοίκων (20. 877) προσεγγίζει με τον συνολικό αριθμό των νεκρών του κορωνοϊού.
Κλαίμε μια Νάξο και μια Αμοργό… Συμβολικά και πραγματικά.
Γιατί ο απόλυτος αριθμός κρύβει ή προσπαθεί να κρύψει ατομικότητες που έχουν ψυχή.
Ψυχή που σβήνει και ψυχές που σπαράσσουν από τη θλίψη του χαμού του δικού τους ανθρώπου και από την προεικονιζόμενη δική τους μοίρα.
Επιχώριος
