«Ελπίς» ονομάζεται ο νέος χιονιάς, που αύριο-μεθαύριο, όπως λένε οι μετεωρολόγοι, θα κατηφορίσει…αεροπορικώς στο νησί μας. Η ευρηματικότητα των νονών της νέας τάσης είναι αξιοζήλευτη. Και το παιχνίδι των ονομάτων.
Πέρσι ήρθε η αθάνατη Μήδεια, η μάγισσα, η εκδικήτρια, η παιδοκτόνος. Φέτος ο χιονιάς χρησιμοποιεί κατ’ ευφημισμό το όνομα Ελπίδα. Οξύμωρο, παράλογο; Μπορεί και όχι. Χρειάζεται η διψασμένη, η φρυγμένη γη μας το χιόνι. Και καθένας μας μια άσπρη μέρα. Το δικαιούται, βάσει των νόμων της φύσης και της κοινωνίας.
Η απελπισία, όμως, και η απόγνωση θα έλθει, αν η «Ελπίς» μαράνει τα νεογέννητα ραδίκια που δεν τα έχω «πασχάσει» ακόμα!
Dum spiro spero, όμως, κατά τη λατινική φράση που δίδασκα στα μαθητικά θρανία, πριν περιθωριοποιηθούν τα Λατινικά. Όσο αναπνέω ζω. Γιατί να μην ονομάζεται η Ελπίδα, Θεόκριτος και Κικέρωνας;
Όχεντρα
