Παγκόσμια ημέρα των ανθρώπων με αναπηρία η σημερινή και το ΕΕΕΕΚ Νάξου ενημερώνει και στέλνει τα δικά του μηνύματα στους πολίτες…
Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία και με αυτή την αφορμή το ΕΕΕΕΚ Νάξου κάνει μια προσπάθεια να ενημερώσει τους πολίτες και να στείλει μηνύματα προς κάθε υπεύθυνο φορέα που έχει χρέος να ανταποκρίνεται με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους μας ΑμεΑ (Άτομα με Αναπηρία).
Στα πλαίσια του εορτασμού της μέρας αυτής το Ειδικό Σχολείο της Νάξου, απέστειλε κείμενο το οποίο αποτελεί μια συλλογική προσπάθεια των εκπαιδευτικών του ΕΕΕΕΚ Νάξου και ταυτόχρονα ενημερώνει ότι την Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου έχουν προγραμματιστεί κοινές αθλητικές δραστηριότητες με μαθητές των γειτονικών -στο ΕΕΕΕΚ- Γυμνασίων (1ο και 2ο) καθώς και περιοδεία μαθητών και εκπαιδευτικών του Ειδικού Σχολείου στην πόλη της Νάξου για ενημέρωση των πολιτών με διανομή φυλλαδίου.
Το μήνυμα του ΕΕΕΕΚ Νάξου
« …Η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο στη ζωή, αντιθέτως μια στάση ζωής δημιούργησε ανάπηρες πόλεις, πόλεις απάνθρωπες, που περιθωριοποιούν μεγάλα τμήματα πληθυσμού, δίχως καταλληλότητα δομών και προσπελάσιμων χωρών και υπηρεσιών….»
Θέλουμε
• μια πόλη φιλική στα Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ),
• μια κοινωνία ανθρώπων που να κατανοεί τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους
• ένα σχολείο σαν αυτά που στεγάζονται οι μαθητές στην γενική εκπαίδευση
• μέσα μαζικής μεταφοράς με τις απαραίτητες διευκολύνσεις
• δρόμους και πεζοδρόμια με ράμπες και ειδικούς χώρους στάθμευσης
Δεν θέλουμε
να αντιμετωπίζονται τα ΑμεΑ με φόβο, οίκτο, περιφρόνηση, λύπηση και εχθρότητα από τους συνανθρώπους τους
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία
Η 3η Δεκεμβρίου από το 1992 καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ), έπειτα από ψήφισμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) για το Πρόγραμμα δράσεις για τα Άτομα με Αναπηρία. Η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, ομόφωνα το Δεκέμβριο του 2006. Η Σύμβαση αυτή εγγυάται ότι τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα στη ζωή στην ίδια βάση με τους υπόλοιπους ανθρώπους,
Κάθε χρόνο η 3η Δεκεμβρίου, δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς αλλά και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή της στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρία, θέτοντας ως στόχο την βελτιστοποίηση της ποιότητας της ζωής τους αλλά και υλοποιώντας μεταρρυθμίσεις που θα αναπτύξουν νέες προοπτικές ως προς την κοινωνική τους ενσωμάτωση.
Σύμφωνα με το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρίες ένας στου έξι πολίτες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει κάποιο είδος αναπηρίας. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει πως περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι είναι άτομα με αναπηρία ενώ περίπου 190.000.000 αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινή τους ζωή.
Τα Άτομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ) τείνουν να τίθενται στο περιθώριο και να αντιμετωπίζονται με προκατάληψη από όλο το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Συναντούν φραγμούς σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής (εκπαίδευση, απασχόληση και προσβασιμότητα), τις οποίες οι υπόλοιποι άνθρωποι θεωρούν φυσιολογικές και δεδομένες. Έτσι, ως άμεσο αποτέλεσμα διακρίνεται η παρεμπόδιση της ενεργούς συμμετοχής σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας αλλά και η κοινωνική αποξένωση από τους υπόλοιπους πολίτες χωρίς ειδικές ανάγκες. Τα εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν τα άτομα με αναπηρία στην καθημερινή τους ζωή αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις, εφόσον η κοινωνία πολύ συχνά δε λαμβάνει υπόψη τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού, τις δυνατότητες και τις ανάγκες τους.
Τα άτομα αυτά βιώνουν συχνά το αίσθημα του κοινωνικού αποκλεισμού, της περιθωριοποίησης και της στέρησης συμμετοχής σε κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, όπου πρέπει να είναι κοινά σε όλους τους πολίτες κάθε κράτους/ πόλης.
Τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν την απαίτηση να γίνει ευκολότερη η ζωή τους. Αυτό που αποζητούν είναι η ισότητα. Η πραγματική ισότητα, η οποία σημαίνει ίσες ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή.
Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η αναπηρία δημιουργείται από την ίδια την κοινωνία, όταν αυτή μη έχοντας την κατάλληλη υποδομή δε δίδει την απαραίτητη προσοχή σε μια ατέλεια ενός ανθρώπου, διαγράφοντας όλες τις άλλες πλευρές του. Επομένως, η αλλαγή του αφιλόξενου και μη προσβάσιμου περιβάλλοντος για τα άτομα με αναπηρίες είναι η λύση. Για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν απαιτείται μεγάλη οικονομική προσπάθεια, αλλά ευαισθησία και συνειδητοποίηση της ευθύνης που όλοι έχουμε απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Αρκετοί από εμάς, στην καθημερινή μας ζωή συμβαίνει να συναντούμε άτομα με αναπηρίες είτε στον εργασιακό μας χώρο είτε σε άλλες κοινωνικές συναναστροφές μας. Η δική μας «στάση» απέναντι στα άτομα με αναπηρία αποτελεί εσωτερική ψυχική διεργασία και αρκετά χρονοβόρα. Επιπρόσθετα, η «στάση» αυτή που καταδεικνύουμε εμείς σε ατομικό επίπεδο , έμμεσα και άμεσα υφίσταται σε ένα σημαντικό ποσοστό του κοινωνικού συνόλου. Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως τα άτομα με αναπηρίες βιώνουν σε καθημερινό επίπεδο μια μεγάλη ποικιλία αντιδράσεων (φόβο, οίκτο, περιφρόνηση, λύπηση, εχθρότητα) από τους συνανθρώπους τους , εφόσον ο κάθε άνθρωπος επιλέγει να τηρήσει μια συγκεκριμένη «στάση» απέναντι στη διαφορετικότητα και την αναπηρία, βασιζόμενος πάντοτε στα εκάστοτε συναισθήματα και γνώσεις που κατέχει.
Ως ευνομούμενη πολιτεία, θα πρέπει να κάνουμε μια αρχή, θέτοντας ως βασική και διαρκή προτεραιότητα τη συνεχή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου, ώστε χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, η διαφορετικότητα να γίνει αποδεκτή και κατανοητή. Η συλλογική δράση των πολιτών θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ισχυρό κίνητρο και πηγή πίεσης για την πραγματοποίηση των παραπάνω. Παρόλ’ αυτά διαπιστώνεται αρκετά συχνά πως η σύγχρονη κοινωνία δεν είναι σε θέση να απαλλαγεί από προκαταλήψεις. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που στην καθημερινή πρακτική διαφαίνονται οι αντιλήψεις και στάσεις που δεν συνάδουν υπέρ της πρόσβασης και της ποιότητας στην κοινωνική ζωή ( όπως, π.χ. παρκάρισμα σε ράμπα πεζοδρομίου ή ανύπαρκτες ράμπες για αμαξίδια).
Η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο στη ζωή, αντιθέτως μια στάση ζωής δημιούργησε ανάπηρες πόλεις, πόλεις απάνθρωπες, που περιθωριοποιούν μεγάλα τμήματα πληθυσμού, δίχως καταλληλότητα δομών και προσπελάσιμων χωρών και υπηρεσιών.
