Σήμερα φωτογράφισα το κρινάκι του γιαλού στην αμμουδιά… Καθώς το φωτογράφιζα, συνειρμικά σκέφτηκα τον Μανώλη (Αλιμπέρτη) που από χθες το βράδυ είχα μάθει τον πρόωρο θάνατό του.
Τι κοινό μπορεί να έχει το κρινάκι της θάλασσας και της άμμου, το θαλασσόκρινο, το κρινάκι της Παναγιάς, με τον Μανώλη; Και όμως. Έχουν κοινά, αντιφατικά με πρώτη ματιά, χαρακτηριστικά. Ανθεκτικό το κρινάκι, αφού επιβιώνει σε ακραία κλίματα, στην άνυδρη άμμο, με το μελτέμι να το δροσίζει τον Ιούλη και την παύση του μελτεμιού να το θανατώνει τον Σεπτέμβρη. Ανθεκτικός και ο Μανώλης στις δυσκολίες, με λευκό το μητρώο της ζωής του. Τρυφερό το κρινάκι. Ευαίσθητος και κοινωνικός, γλεντζές και δοτικός ο Μανώλης. Αυτοφυές το κρινάκι. Αυτοδημιούργητος, αυτόφωτος ο Μανώλης.
Δεν μένω στον Ψαλμό: «άνθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού· ωσεί άνθος του αγρού, ούτως εξανθήσει». Η ματαιότητα και ο κλαυθμός δεν ταιριάζουν στον Μανώλη.
Τα κρινάκια του Σεπτέμβρη δεν θα πάψουν να ανθοφορούν στη σκέψη μας και να μας θυμίζουν τη λευκότητα και τρυφερότητα ενός Ανθρώπου.
Ο οικότοπος του Αμπράμ, όπου ανδρώθηκε και ταύτισε την ύπαρξή του μαζί του, θα τον αναζητά. Εσαεί.
Ακολουθήστε το naxostimes.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
