Όταν δεν μπορούσα πλέον να αναπνεύσω, φοβήθηκα ότι δεν θα ξαναδώ την γυναίκα μου και τα 4 παιδιά μας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή θεράπευα τους άλλους που είχαν μολυνθεί από τον κορωνοϊό. Είδα ασθενείς να πεθαίνουν, ξέρω την επιθετικότητα του. Πίστεψα λοιπόν ότι έφτασε και για μένα η στιγμή της απόλυσης”.
Ο Angelo Vavassori, 53 χρονών από το Treviolo, αναισθησιολόγος στο Νοσοκομείο του Bergamo αφηγείται από το κρεβάτι του στην ημι-ΜΕΘ πως κατρακυλά κανείς στον εφιάλτη του Covid 19 κ πώς επιστρέφει στην ζωή.
“Μέσα σε λίγες ώρες, πέρασα από τις 15 στις 40 αναπνοές το λεπτό. Δεν έμπαινε άλλος αέρας στους πνεύμονες, σχεδόν έχασα την όραση μου. Αν είμαι εδώ, το οφείλω στους συναδέλφους μου γιατρούς, ήρωες καθόλου ρητορικά. Τις πιο σκληρές στιγμές, με έκαναν να νιώθω ήρεμος. Η ιστορία μου, τις μαύρες ώρες μπορεί να βοηθήσει πολλούς να μην τα παρατήσουν”.
Ε: Πως καταλάβατε ότι είχατε μολυνθεί;
Α: Από τις 22 Φεβρουαρίου θεράπευα τους πρώτους μολυσμένους. Από τις 28.2.2020 το Τμήμα Ανάνηψης ήταν αποκλειστικά γι’αυτούς. Το Σάββατο 29.2 μου ανέβηκε λίγο ο πυρετός, αλλά είναι δύσκολες μέρες και την Κυριακή τελείωσα την βάρδια μου τα μεσάνυχτα. Την Δευτέρα το πρωί ήμουν καλά, προς το βράδυ είχα ήδη 38.9.
Ε: Πως αντιδράσατε;
Α: Η ασπιρίνη ήταν άχρηστη. Σκέφτηκα δυο πράγματα. Αν μου είχε επιτεθεί ο Covid-19 δεν μπορούσε να το έκανε όταν με προστασία θεράπευα άλλους μολυσμένους. Συνέβη νωρίτερα: όταν ήμουν σε επαφή με τους χειρουργημένους ασθενείς. Η ΜΕΘ ήταν υπερπλήρης, κλείστηκα σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου.
Ε: Η οικογένεια σας δεν φοβήθηκε την μόλυνση;
Α: Επί δυο ημέρες μου άφηναν το φαγητό μπροστά στην κλειστή πόρτα. Το έπαιρνα με γάντια και μάσκα, μετά απολύμανα τα πάντα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Δεν ήταν αρκετό: Η γυναίκα μου και ο 18χρονος γιος μου μολύνθηκαν. Τα 14χρονα δίδυμα και η 11χρονη κόρη μας, όχι για την ώρα.
Ε: Πότε εκτροχιάστηκε η κατάσταση;
Α: Την Τετάρτη 4.3 μου έκαναν το τεστ, την Πέμπτη επιβεβαιώθηκε ότι ήμουνα θετικός. Ο πυρετός παρέμενε γύρω στο 39. Το βράδυ άρχισα να αναπνέω με δυσκολία. Μέσα σε λίγα λεπτά έχασα την όσφρηση και την γεύση και έβλεπα όλο και λιγότερο. Λόγω της έλλειψης οξυγόνου παρουσίασα πονοκεφάλους και δυσεντερία.
Ε: Ποιος σας μετέφερε στο νοσοκομείο;
Α: Εγώ τηλεφώνησα, αλλά δεν υπήρχε κρεβάτι. Ήξερα ότι δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα. Ανέπνεα, αλλά στους πνεύμονες μου δεν έμπαινε πλέον οξυγόνο. Στις 23:00 μου τηλ ένας συνάδελφος για να μου πει ότι άδειασε ένα κρεβάτι. Η ακτινογραφία επιβεβαίωσε ότι είχε ξεκινήσει η πνευμονία.
Ε: Πως θεραπευτήκατε;
Α: H δύσπνοια κόβει τελείως την ανάσα. Με έβαλαν αμέσως στον αναπνευστήρα θετικής τελοεκπνευστικής πίεσης των αεραγωγών [Peep]. Προσπάθησα να αντέξω χωρίς διασωλήνωση και νάρκωση. Χάνεις πάντως τη συνείδηση, δεν ήταν εύκολο.
Ε: Ποια είναι η πιo δύσκολη στιγμή;
Α: Η αρχή. Στον αναπνευστήρα PEEP ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, η ροή του οξυγόνου ζεστή. Ιδρώνεις και αισθάνεσαι ότι ασφυκτιάς περισσότερο από ο,τι πριν. Μετά όμως, αισθάνεσαι ότι όταν εισπνέεις, μπαίνει αέρας. Είμαι αναισθησιολόγος, για μέρες θεράπευα τους ασθενείς: το ότι γνώριζα τις αντιδράσεις του με βοήθησε να αντέξω
Ε: Τι φάρμακα σας έδωσαν;
Α: Το κοκτέιλ αντιρετροϊκών που προβλέπεται από το πρωτόκολλο. Χρειάζεται να δώσεις χρόνο στα αντισώματα που ενσωματώνονται και μπλοκάρουν τον ιό, πριν επηρεάσει τους πνεύμονες. Οι μακροφάγοι απορροφούν μετά τόσο τον νεκρό ιό, όσο και τα αντισώματα.
Ε: Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να επιστρέψετε στην ζωή;
Α: Για 2 περίπου μέρες ήμουν απών. Αντιλαμβάνεσαι στον ύπνο σου ότι οι γιατροί και τα μηχανήματα σε τροφοδοτούν οξυγόνο και σε ενυδατώνουν. Ο χρόνος συμπυκνώνεται σε μια στιγμή. Τώρα ξέρω ότι είναι εκείνη η επιτάχυνση που διαγράφει το παρελθόν και το παρόν, τα σύνορα ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Ε: Πως ήταν η αφύπνιση;
Α: Νόμιζα οτι βρισκόμουνα στο σπίτι κ οτι μόλις είχα αποκοιμηθεί. Βρισκόμουν όμως στο κρεβάτι, δίπλα σε έναν απο τους ασθενείς μου, τον οποίο είχα θεραπεύσει απο τον Covid-19. Σαν τα μωρά, καθετί φαντάζει νέο και υπέροχο. Αυτό το δράμα μας διδάσκει την αξία κάθε μικρού πράγματος.
Ε: Τώρα που βρίσκεστε;
Α: Είμαι στην Γαστρεντερολογική, που έγινε Κλινική Covid-19. Αναπνέω με μια μάσκα που δίνει 70% οξυγόνο, περίπου 12 λίτρα/λεπτό. Δίπλα μου υπάρχουν οι ασθενείς μου: Εξεπλάγησαν όταν κατάλαβαν ότι έγινα ένας από αυτούς.
Ε: Τι θέλετε να πείτε σε όποιον παλεύει όπως εσείς για να ζήσει;
Α: Να μην παραλύσει από τον φόβο. Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αφεθούμε στους γιατρούς. Σε τραβάνε πίσω, κάθε πνευμονία υποχωρεί. Η δική μου ανησυχία όμως είναι άλλη.
Ε: Ποια;
Α: Όταν σκέφτομαι τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας, συγκινούμαι. Είμαστε στα όρια μας και ξέρουμε ότι η μάχη θα είναι μεγάλης διάρκειας. Ζητώ από όλους σας να μας βοηθήσετε, μένοντας σπίτια σας. Έτσι είστε στο πλευρό μας. Εγώ ελπίζω από Δευτέρα να επιστρέψω στην δουλειά.
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Republica
Μετάφραση: Κατερίνα Τσαποπούλου/pass-world.gr
