Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις το περίεργο σφίξιμο στο στομάχι.
Οι θύμησες μιας ολόκληρης εποχής περνούν, καρέ – καρέ σαν ταινία από μπροστά σου και βλέπεις τον εαυτό σου πρωταγωνιστή, σε ένα ρόλο που δεν θα ξεχάσεις ποτέ, γιατί απλά πρωταγωνιστείς στην ίδια σου τη ζωή.
Ήταν τότε, τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’80 που σαν παιδί έμπαινα κάθε πρωί στο μαγαζί, στο καφεζαχαροπλαστείο «Αφοί Αποστολόπουλοι» στο λιμάνι της Παροικίας, για να πιω φρέσκο αγελαδινό γάλα βάζοντας πάντα λίγο κακάο, γιατί ως παιδί της Αθήνας ήμουν αμάθητος στη μυρωδιά και δεν μπορούσα να το καταπιώ.
Ήταν τότε που κάναμε μπάνιο στο λιμάνι της Παροικίας, ενώ τα πλοία μπαινόβγαιναν και εμείς διασχίζαμε με τα μαγιό το δρόμο προς το καφενείο για να «κλέψουμε» την μπουκιά από το στόμα των γονιών μας αφού το φρεσκοψημένο χταποδάκι μοσχομύριζε στην περιοχή.
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
