Συνέχεια, σταθερότητα, δίκαιη ανάπτυξη ή λιτότητα, οπισθοδρόμηση και παλινόρθωση της διαπλοκής;
Είμαστε πλέον δύο μέρες πριν τις εκλογές και όλα τα κυρίαρχα μιντιακά συστήματα έχουν εξαπολύσει ομοβροντία ειδήσεων ότι πλέον είναι σχεδόν σίγουρη η αυτοδυναμία της ΝΔ, προσπαθώντας έτσι να αποθαρρύνουν τον δημοκρατικό κόσμο να αντισταθεί και να προσέλθει στην κάλπη αφού πλέον όλα είναι δεδομένα… Από την άλλη, από τα επιτελεία της ΝΔ ακούγονται κατά καιρούς οι παραινέσεις προς τους ψηφοφόρους τους, να μην εφησυχάζουν γιατί δεν ξέρεις μέχρι την Κυριακή τι γίνεται……..;;;;;;
Τι αποκαλύπτεται λοιπόν… Πρώτον, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και δεύτερον, ότι αυτές οι μέρες και οι ώρες θα είναι απόλυτα καθοριστικές για το τελικό αποτέλεσμα γιατί παραμένουν ακόμα άγνωστες παράμετροι, όπως το ποσοστό της συμμετοχής αλλά και η συμπεριφορά του 21% των ψηφοφόρων που ψήφισαν κόμματα που δεν εξέλεξαν ευρωβουλευτή. Κατά συνέπεια, αριθμητικά όλα μπορεί να συμβούν, αν λάβουμε υπόψη ότι ακόμα και τμήμα των ψηφοφόρων που ψήφισε κόμματα που εξέλεξαν ευρωβουλευτή, το έκαναν όχι γιατί πίστευαν σε αυτά αλλά για να τιμωρήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν η ΝΔ δεν τόλμησε ούτε καν να προσέλθει στον τηλεοπτικό διάλογο, είτε τον διμερή με τον Αλέξη Τσίπρα, είτε με όλα τα κόμματα, ενώ τα προγραμματικά της στοιχεία τα έβγαλε με το σταγονόμετρο, για να μην πούμε ότι όταν τα βγάζει τρομάζει ο κόσμος…
Δεν είναι μακριά οι δηλώσεις είτε του αρχηγού της είτε πρωτοκλασάτων στελεχών της, που μίλησαν για ανέφικτη 13η σύνταξη, για λειτουργία επταήμερης εργασίας, για παράδοση του ασφαλιστικού συστήματος και της δημόσιας υγείας στον ιδιωτικό τομέα, για προσλήψεις στο δημόσιο με το σύστημα 1 προς 5 (για κάθε 5 αποχωρήσεις 1 πρόσληψη), για κατάργηση της επιδοματικής πολιτικής που δήθεν μοιράζει τη φτώχεια (άραγε ποιων επιδομάτων;;;), για κατάργηση της δωρεάν μεταφοράς των ανέργων στις αστικές συγκοινωνίες (δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να πληρώνει τους ανέργους), για ξεκίνημα των φοροελαφρύνσεων από το 2021, για κατάργηση της απλής αναλογικής με την ψήφο ανοχής της κας Γεννηματά, για κατάργηση του μεταφορικού ισοδύναμου γιατί κόβει τις δαπάνες του ΠΔΕ. Ενώ ταυτόχρονα η ταξική πολιτική της, δηλαδή η πολιτική υπέρ των λίγων, ξεδιπλώνεται ξεκάθαρα, αφού οι οριζόντιες περικοπές της φορολογίας ή και του ΕΝΦΙΑ, προφανώς ευνοεί τα υψηλά εισοδήματα, αφού η περικοπή π.χ. κατά 30% και στην Εκάλη και στη Δραπετσώνα, αποβαίνει σαφώς υπέρ των υψηλών αντικειμενικών αξιών, άρα υπέρ των εχόντων και κατεχόντων. Είναι φανερό ότι η πολιτική αυτή αναπαράγει το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που ζήσαμε κατά τη “χρυσή” δεκαετία του 2000 – 2010, που η ανάπτυξη με τις Ολυμπιάδες κλπ, έτρεχε με 4%, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας δεν καρπούνταν τίποτα, ενώ τα ταμεία του κράτους άδειαζαν από τους μιζαδόρους και διαπλεκόμενους της τότε πολιτικής εξουσίας.
Κατά συνέπεια η επιστροφή στο παλιό, δηλαδή σε αυτούς που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, όχι μόνο δεν θα σώσει τη χώρα, αντίθετα θα τη βουλιάξει σε έναν αέναο κύκλο εξυπηρέτησης στενά ημέτερων οικονομικών συμφερόντων, θα σταματήσει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης από τα μεγάλα σκάνδαλα του παρελθόντος, θα ακυρώσει τις οκταετείς θυσίες του ελληνικού λαού και θα διακινδυνεύσει και πάλι τη δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, διαλύοντας ταυτόχρονα κάθε προοπτική ανάταξης του κοινωνικού κράτους.
Την Κυριακή λοιπόν 7 Ιουλίου, δεν πάμε σε χαλαρό περίπατο εκτόνωσης συναισθημάτων και πολιτικών επιλογών ιδεολογικής ακρίβειας, πάμε σε μια σκληρή αναμέτρηση, που θα καθορίσει τις ζωές μας για τα επόμενα χρόνια, που θα καθορίσει την πορεία της χώρας, σε ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περίγυρο, εύθραυστο, πολύπλοκο και περίπλοκο. Την Κυριακή αποφασίζουμε αν η χώρα θα ξαναζήσει το πολυπαιγμένο και με τεράστιο κόστος έργο των προηγούμενων δεκαετιών ή θα προχωρήσει μπροστά σε ένα δρόμο έντιμο που θα συνεχίσει την προσπάθεια της δίκαιης και βιώσιμης ανάπτυξης προς όφελος πράγματι των πολλών και όχι των λίγων και εκλεκτών.
Υ.Γ. Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω μια ειλικρινή συγγνώμη από τους συμπατριώτες μας της Ανάφης και της Σικίνου, που εδώ και ένα μήνα ταλαιπωρούνται και υφίστανται σοβαρές οικονομικές συνέπειες από την αθέτηση των προγραμματισμένων ακτοπλοϊκών συνδέσεων. Προφανώς το ιδιωτικό κέρδος των εταιρειών δεν συμβαδίζει κατά κανόνα με το κοινωνικό όφελος, αλλά εδώ είναι και η ευθύνη της πολιτείας να υπερβεί τον εαυτό της.
