Οποιος έχει καταγωγή από νησί το ξέρει καλά: στα δύσκολα υπάρχει ο θεός, ο γείτονας μα κυρίως ο καπετάνιος. Αυτός που δεν θα λιποψυχήσει να προσεγγίσει το λιμάνι με 9 μποφόρ. Ποιος ήταν εκείνος που δεν δείλιασε μπροστά στα τεράστια κύματα;
Ο «Σκοπελίτης», το θρυλικό πλοίο των Μικρών Κυκλάδων που βαστά ζωντανή την άγονη γραμμή, όχι τώρα το καλοκαίρι που ο κόσμος γεμίζει το κατάστρωμα, μα μέσα στην αγριάδα του χειμώνα. Και αν φέτος το πάρετε για να φτάσετε από την Αμοργό στην Ηρακλειά, στη Σχοινούσα, στη Δονούσα, στη Νάξο, καλό είναι να ξέρετε πως την ίδια διαδρομή την κάνει και χωρίς επιβάτη, για να παραλάβει εμπορεύματα, τρόφιμα, να παραδώσει φάρμακα. Να η ιστορία του όπως μου τη διηγήθηκε μια μέρα του περυσινού Οκτώβρη στη γέφυρα του πλοίου, ο καπετάνιος του, Γιάννης Φωστιέρης.
Με βλέμμα προσηλωμένο στον ορίζοντα και με αρκετή θάλασσα, μου μιλούσε ατάραχος, ενώ την ίδια ώρα τα τζάμια μπροστά μας θόλωναν από τα κύματα. Κάποια στιγμή, φώναξε τον γιο του Δημήτρη, τον Β΄ καπετάνιο. «Εχει το όνομα του πατέρα μου, του περίφημου καπετάν Δημήτρη που τον εξέρανε όλες οι Κυκλάδες και τον αγαπούσανε για δυο λόγους: το κουράγιο του να μην τον σταματά ποτέ ο καιρός και το βιολί του που ’παιζε στις συνάξεις, τα πανηγύρια και τους γάμους φίλων και αγνώστων. Εκτός όμως από το όνομα, ο γιος μου έχει και την αγάπη για τη ναυτοσύνη και τη θέληση να συνεχίσει. Είναι ζόρικη η δουλειά να θαλασσοδέρνεσαι επτά και έξι ημέρες την βδομάδα αλλά την αγαπάει πραγματικά».
Η μακρινή καταγωγή της αμοργινής – κουφονησιώτικης οικογένειας ήταν όντως από τη Σκόπελο. Ενας προπάππος πήγε από εκεί στη Σύμη και έτσι του κόλλησε το παρατσούκλι που έγινε μετά το επίθετο. Το πρώτο πλεούμενο του καπετάν Δημήτρη ήταν ένα καΐκι, ο «Πανορμίτης», 13 μέτρα, με το οποίο έκανε το ταχυδρομείο των Μικρών Κυκλάδων το 1958. «Η γραμμή έφερνε τον σάκο με τα γράμματα, τρόφιμα και κανέναν επιβάτη πού και πού. Τις κενές ημέρες έβγαινε στη θάλασσα για ψάρεμα. Αργότερα, πήρε το “Χοζοβιώτισσα”, άλλαξε πολλά καΐκια».
Με αυτά τα ξύλινα πλεούμενα ο καπετάν Δημήτρης αλλά και αργότερα με τα σκαριά από μέταλλο, έκανε στην κυριολεξία, κοινωνικό έργο. Επιανε το τιμόνι με απίστευτες φουρτούνες, έκανε τον σταυρό του και έβγαινε στα ανοιχτά για να πάει να μεταφέρει εγκύους, αρρώστους, έσωσε ανθρώπους που κινδύνευαν στη θάλασσα. Και όταν είχε καλοσύνες ο καιρός, έπιανε το βιολί και έπαιζε όλους τους παραδοσιακούς σκοπούς σε όλες τις συνάξεις. «Δίπλα του έμαθα και εγώ να καπετανεύω από μικρός», λέει ο Γιάννης Φωστιέρης, που ανέλαβε τη δουλειά από τον πατέρα του το 1985. «Εκείνη τη χρονιά πήραμε ένα βαποράκι που για πρώτη φορά πήρε το όνομα “Σκοπελίτης” γιατί όποιο όνομα και να του δίναμε, οι άνθρωποι στα νησιά έλεγαν: έρχεται ο “Σκοπελίτης”. Χάρις σε εμάς έγινε ουσιαστικά η πρώτη εσωτερική σύνδεση των Κυκλάδων, πριν από τα φεριμπότ».
«Τούτο το βαποράκι, που το σκαρώσαμε το 1998, οι Κυκλαδίτες το θεωρούν σπίτι τους. Δίνουν στο πλήρωμα τις κάρτες τους να τους σηκώσουν χρήματα, τις δόσεις της εφορίας, να αγοράσουν φάρμακα. Οσο και να φυσάει στο Ικάριο που ’ναι από τα πιο άγρια μπουγάζια, δεν σταματάμε. Οι ντόπιοι μας εμπιστεύονται, μας περιμένουνε. Ετσι και εμείς ρετζιάρουμε, ρισκάρουμε δηλαδή. Αλλά το χρωστάμε στους ανθρώπους που δεν έχουν άλλο στήριγμα».
Πηγή: kathimerini.gr
