Πρεμιέρα απόψε στο θέατρο Απόλλων της Σύρου για την παράσταση «Η Παρέλαση», με την οποία ανοίγει και η «αυλαία» του φετινού πολιτιστικού προγράμματος του δήμου Σύρου-Ερμούπολης «Χριστούγεννα στη Σύρο».
Η παράσταση είναι μια παραγωγή του “THIS FAMOUS TINY CIRCUS theater group”, σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων, με τους Ελένη Στεργίου και Κωνσταντίνο Μάρκελλο να πρωταγωνιστούν και ταυτόχρονα να έχουν κάνει και τη σκηνοθεσία.
Νέοι, αλλά ερμηνευτικά ώριμοι και συνειδητοποιημένοι για το εγχείρημα τους, δεν δίστασαν να καταπιαστούν με ένα έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, το οποίο φέρει πίσω του την «βαριά» κληρονομιά των προσωπικών βιωμάτων της συγγραφέως του.
Η Ελένη Στεργίου και ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος μίλησαν στο naxostimes.gr για την παράσταση (η οποία σημειωτέον αποτελεί – και – μια συνεργασία τεσσάρων αποφοίτων του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου που βρίσκεται στη Σύρο), για την «κακοποίηση» που υφίσταται σήμερα ο ιδιωτικός βίος και τα αδιέξοδα που βιώνουμε ως κοινωνία , αλλά και για το επόμενο θεατρικό τους βήμα, που δείχνει ότι – για ακόμη μια φορά – οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί τολμούν να ρισκάρουν!
ΕΡ: Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης, τι ήταν αυτό που σας φόβισε περισσότερο και τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε περισσότερο;
Ελένη Στεργίου: Το ότι αναλάβαμε, εκτός από τους ρόλους και την σκηνοθεσία της παράστασης. Το φοβηθήκαμε πολύ στην αρχή, γιατί η λειτουργία του ηθοποιού είναι διαφορετική από αυτή του σκηνοθέτη. Το ίδιο το έργο μας βοήθησε πολύ να το ξεπεράσουμε γρήγορα και να εμπιστευτούμε περισσότερο τους εαυτούς μας κι αυτό στο τέλος ήταν πολύ εντυπωσιακό, γιατί κάναμε ένα βήμα πέρα από τον φόβο μας και κατά κάποιο τρόπο τον νικήσαμε.
ΕΡ: Όπως έχετε πει, το κυρίαρχο ζήτημα του έργου είναι η αναζήτηση της σχέσης μεταξύ ατομικότητας και συλλογικότητας και το πώς – και αν – αυτές οι δύο καταστάσεις αλληλοεπηρεάζονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Στη σημερινή εποχή, όμως (λόγω των social media και της κυριαρχίας του διαδικτύου), διαπιστώνουμε ότι τα όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου όχι μόνο έχουν γίνει δυσδιάκριτα, αλλά – σε κάποιες περιπτώσεις – έχουν εξαλειφθεί. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Είναι αλήθεια ότι πλέον δεν υπάρχουν σαφή όρια. Ο ιδιωτικός βίος φαίνεται να διαχέεται (καλλωπισμένος, εξωραϊσμένος τις περισσότερες φορές) μέσα στην πολύβουη δεξαμενή μιας γενικής και επιφανειακής κοινοκτημοσύνης. Οι στιγμές μας είναι αντικείμενο συζήτησης, κρίσης και εν τέλει προβολής της κενής και ανολοκλήρωτης προσωπικότητά μας. Ακούγεται λίγο αφοριστικό, αλλά η ανάγκη να συνδεόμαστε περισσότερο με τους άλλους, παρά με τον εαυτό μας δεν μας δίνει χώρο για ενδοσκόπηση, αυτοκριτική, ούτε χρόνο για προσωπική εξέλιξη και ωρίμανση.
Παλιότερα, η συλλογικότητα είχε άλλες αφετηρίες (πολιτικές, ιδεολογικές) και άλλες εκφράσεις. Η κάθε εποχή διαμορφώνει την κοινωνία, όπως και τις έννοιες της ατομικότητας και της συλλογικότητας, ανάλογα με τις ιστορικές συγκυρίες και τις ανάγκες τις οποίες οι συγκυρίες αυτές δημιουργούν στην κοινωνία και στο άτομο.
Στην εποχή μας οι όροι της «επιβίωσής» μας έχουν μια ιδιαίτερη χροιά. Πιθανότατα η ανάγκη του «φαίνεσθαι» έχει γιγαντωθεί γιατί, για πάρα πολύ καιρό, όλες οι άλλες ανάγκες μας καλύπτονταν με μεγάλη ευκολία, ωστόσο δε μπορούμε να αποκοπούμε από το κυνήγι αυτής της ανάγκης, ενώ ζούμε σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή.
ΕΡ: Η συνεργασία μεταξύ των τεσσάρων αποφοίτων του πανεπιστημιακού τμήματος της Σύρου πώς προέκυψε; Σκοπεύετε να τη συνεχίσετε;
Ελένη Στεργίου: Η συνεργασία προέκυψε γιατί θαυμάζω την δουλειά αυτών των παιδιών, πρώτα απ’ όλα και γιατί είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της παράστασης. Έχουν επαγγελματική συνείδηση και αγαπούν αυτό που κάνουν. Δεν διεκπεραιώνουν, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Ο Μπάμπης Καμπανόπουλος, ο οποίος συνεργάστηκε με την Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη στον σχεδιασμό των σκηνικών, ανέλαβε και να τα κατασκευάσει στο εργαστήριο του στην Αθήνα. Τον θαύμαζα πολύ από τα φοιτητικά μας χρόνια στο Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων. Είναι ένας πολύ αξιόλογος και πολυτάλαντος καλλιτέχνης. Μετά την σχολή μας τελείωσε και την Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη.
Η Ειρήνη Ματθαίου είναι ο πιο υπομονετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, δεν παραδίδει ποτέ κάτι αν πρώτα απ’ όλα δεν ικανοποιεί την ίδια. Το αισθητικό της κριτήριο είναι πολύ υψηλό και όταν αναλαμβάνει κάτι ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε καλά χέρια, την εμπιστεύομαι πολύ. Η Ειρήνη είναι πολύτιμη συνεργάτης από το 2012 που φτιάξαμε την ομάδα και έχει συμβάλει καθοριστικά στην διαμόρφωσή της αισθητικής μας, σχεδιάζοντας όλες τις αφίσες των παραστάσεων και συμμετέχοντας στην επεξεργασία του φωτογραφικού υλικού. Μετά την Σύρο έκανε το μεταπτυχιακό της στην Σάμο, όπου ζει και εργάζεται.
Με τον Γιάννη Μπαριτάκη μας έφερε σε επαφή η κοινή μας καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο η Αγγελική Μπρισνόβαλη, όταν το καλοκαίρι του 2016 γεννήθηκε εδώ στη Σύρο η ιδέα της Παρέλασης. Αποφασίσαμε να κάνουμε την «πρόμο» φωτογράφιση μαζί του. Ο Γιάννης μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα διάβασε το έργο, έκανε την επιτόπια έρευνα σε ενδεχόμενους χώρους φωτογράφισης και μας πήρε τηλέφωνο για να μας δείξει το υλικό που είχε τραβήξει. Άνοιξε τον υπολογιστή του και μόλις είδαμε τις εικόνες του μείναμε εμβρόντητοι.
Κάναμε την φωτογράφιση μετά από λίγες μέρες στο ερειπωμένο σπίτι του Κάλας στα Χρούσσα μέσα σε μόνο μία ώρα. Αυτό έγινε γιατί δεν άφησε τίποτα στην τύχη του. Έβγαλε από τις πιο όμορφες φωτογραφίες που έχω δει και είμαι πολύ περήφανη για την δουλειά του.
Όπως αντιλαμβάνεστε, όταν έχεις τέτοιους συνεργάτες, δεν θέλεις να τους χάσεις. Το μόνο που μπορείς να αισθανθείς είναι ευγνωμοσύνη. Είναι πολύτιμοι και μακάρι να συνεχίσουμε μαζί.
Το Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων & Συστημάτων και το μέρος που το φιλοξενεί, η Σύρος, σου δίνουν την δυνατότητα, τον χώρο και τον χρόνο να ανοίξεις και να δημιουργήσεις. Ήμασταν πολύ τυχεροί που φοιτήσαμε σε αυτό το Τμήμα και είχαμε όλους αυτούς τους υπέροχους καθηγητές.
ΕΡ: Έχετε περιοδεύσει σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Θα εντοπίζατε διαφορές ανάμεσα στο αθηναϊκό κοινό και στο κοινό της περιφέρειας;
Ελένη Στεργίου: Το κοινό στην επαρχία διψάει για θέατρο. Δεν είναι εύκολο να μετακινηθούν οι παραστάσεις και όταν αυτό συμβαίνει οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί, ευγνώμονες, αφού το περιμένουν πώς και πώς. Έχει μεγάλη αξία οι αθηναϊκοί θίασοι να ταξιδεύουν και μέσα στον χειμώνα, ακόμη και σε απομακρυσμένες περιοχές. Η εμπειρία μας από αυτήν την περιοδεία είναι ανεκτίμητη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που μας αγκάλιασαν, να ανταποδώσουμε την ευγνωμοσύνη. Το κοινό στην Αθήνα, από την άλλη, έχει να επιλέξει μέσα από μια υπερπληθώρα παραστάσεων.
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Η διαφήμιση έχει την δύναμη να κατευθύνει, έως και να καθιερώσει παραστάσεις ή καλλιτέχνες, με κάποιους από τους οποίους το κοινό δυσκολεύεται να συνδεθεί. Η σύγχυση προκύπτει από την διάσταση μεταξύ της αρχικής ενθουσιώδους προσέγγισης και της απογοήτευσης εκ του αποτελέσματος. Έτσι, ο θεατής παραδέρνει θολωμένος, μαζί με τα κριτήριά του, ανάμεσα στην δύναμη επιβολής των διαφημιστικών μέσων και της δικής του δύναμης (την οποία έχει «κοιμίσει») να επιλέξει. Χρειάζεται γενναιότητα και υπομονή από όλες τις πλευρές. Υπάρχει χώρος για όλους όσοι δουλεύουν σκληρά και σέβονται το κοινό.
ΕΡ: Ποιο είναι το επόμενο βήμα σας μετά την «Παρέλαση»;
Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Έχουμε ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία της νέας μας παραγωγής «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα». Πρόκειται για συρραφή δυο διηγημάτων-μονολόγων της Λένας Κιτσοπούλου, μιας πολυτάλαντης και αιρετικής καλλιτέχνιδας, τα έργα της οποίας ασχολούνται με την τραγική και ταυτόχρονα αστεία πλευρά του σύγχρονου ανθρώπου, μέσα από το πρίσμα της επηρμένης ματαιότητας της ρηχής και ασήμαντης καθημερινότητάς του. Στον πρώτο μονόλογο ένας παντελώς άσημος και πρόσφατα χωρισμένος από την γυναίκα του μουσικός θα φτάσει στα άκρα για να ξαναβρεί την έμπνευση για την μουσική και την αγάπη που του στέρησε η γυναίκα της ζωής του, ενώ στον δεύτερο μονόλογο, ο γιος ενός στρατιωτικού θα επιστρατεύσει όλη του την ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσει το φθοροποιό συναίσθημα της ζήλιας (στο οποίο έχει δώσει πρόσωπο, υπόσταση και το όνομα Σπυριδούλα), συναίσθημα που τον τυραννάει από την στιγμή που ο εραστής του -και φίλος του πατέρα του- ο κύριος Άρης τον εγκατέλειψε για να παντρευτεί μια κοντή. Με -κοινή και στις δυο ιστορίες- αφορμή την απόρριψη, και τα δυο πρόσωπα ακουμπούν το δάχτυλο στις ανοιχτές πληγές μιας κοινωνίας που γεμίζει τα μέλη της με ανασφάλεια και αδιέξοδα, θέτοντας ταυτόχρονα ζητήματα ταυτότητας και φύλου.
*«Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» των This Famous Tiny Circus theater group θα παρουσιάζεται από 12 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Σταθμός, στο Μεταξουργείο, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου, με τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και την Ελένη Στεργίου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
*Οι φωτογραφίες στη συνέντευξη είναι του Μάνου Πολιτάκη
*Δείτε φωτογραφίες του Γιάννη Μπαριτάκη από το ερειπωμένο σπίτι του Κάλας στα Χρούσσα της Σύρου
