Οι σπάνιοι δίσκοι τοποθετούνται πρώτα στο eBay κι έπειτα στο discogs (τα δύο σημαντικότερα sites αγοράς δίσκων). Και τούτο γιατί στο eBay λειτουργεί η δημοπρασία, ενώ στο discogs οι τιμές είναι συγκεκριμένες.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως δεν πωλούνται σπάνιοι δίσκοι στο discogs, όμως όποιος έχει κάτι δυσεύρετο να πουλήσει προσδοκά το «καλύτερο» μέσω της διαδικασίας των bids (που παρέχει το eBay). Τα χρόνια της «κρίσης» (από το 2010 και μετά) δεκάδες ελληνικοί δίσκοι βινυλίου (LP και 45άρια) έχουν «πιάσει» υψηλές τιμές, πράγμα που δείχνει πως η αγορά των συλλεκτών, παρ’ όλη τη σχετική καθίζηση, δεν παύει να «χώνει» χρήμα όταν βρεθεί μπροστά στο… απρόσμενο.
Τα «κλεισίματα» στο eBay, τα οποία συγκεντρώνει και καταγράφει το popsike.com, ενέχουν, βεβαίως, ένα κίνδυνο. Να είναι πλασματικά. Κάποιοι, δύο «λαγοί» φερ’ ειπείν συνεννοημένοι από πριν, μπορεί να «σηκώνουν» ένα δίσκο, προκείμενου να τσιμπήσει ένας αδαής. (Το ίδιο μπορεί να κάνει κι ένας «λαγός» με δύο USER ID). Έτσι, μπορεί ορισμένες φορές οι τιμές να μην ανταποκρίνονται σ’ εκείνο που πραγματικά «είναι», αλλά σε κάτι λιγότερο ή και πολύ λιγότερο.
Η λίστα που ακολουθεί αποτελείται από πολύ σπάνιους δίσκους. Αυτό είναι σίγουρο. Το αν πουλήθηκαν, στην πραγματικότητα, τόσο ή λιγότερο δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Λογικά, οι περισσότεροι έφυγαν στις αναγραφόμενες τιμές. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα πουληθούν, αν επανεμφανιστούν. Το πιο πιθανό είναι να μην «πιάσουν», ποτέ, τις αρχικές τιμές τους. Προσωπικά, δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος, σήμερα, που να είναι διατεθειμένος να βγάλει από την τσέπη του 2700 ευρώ, για να αγοράσει μία original καινούρια κόπια του «Greece Goes Modern» του Μίμη Πλέσσα, ούτε να δώσει 780 ευρώ για το 45άρι των Plastic Dolls. Αλλά μπορεί και να υπάρχει… Πάντα θα μπαίνουν νέοι «φραγκάτοι» στο χώρο (και δεν εννοώ Έλληνες αναγκαστικά), που θα παίζουν άνευ αντιπάλου… Και μία σημαντική διευκρίνιση. Οι ακριβοί δίσκοι συνήθως είναι σπάνιοι. Υπάρχουν όμως χιλιάδες σπάνιοι δίσκοι, που δεν είναι ακριβοί (αφού δεν τους ψάχνει κανείς). Θέλω να πω πως ο κανόνας «της προσφοράς και της ζήτησης» ισχύει και στην περίπτωση της αγοραπωλησίας δίσκων, όσον αφορά στο ύψος της τιμής.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, τα πράγματα δεν λειτουργούν πάντα έτσι, αφού οι τιμές, συχνά, δεν διαμορφώνονται από το νόμο «της προσφοράς και της ζήτησης», αλλά μόνον από εκείνον της… προσφοράς (κάποιος πουλάει σε υψηλές τιμές, προσδοκώντας να βρεθεί «ο ένας» που θα αγοράσει). Άρα, αν εξαιρέσεις τους πραγματικά σπάνιους δίσκους που τους ψάχνουν πολλοί και είναι ακριβοί, για τις υψηλές τιμές των υπολοίπων δεν φταίνε αυτοί που τους πουλάνε, αλλά εκείνοι που τους αγοράζουν. Οι δέκα δίσκοι που ακολουθούν εκτός από ακριβοί είναι, πάντως, και αληθινά σπάνιοι.
1. MIMIS PLESSAS – Greece Goes Modern LP, Pan-Vox X 33 PV 10101 – 1967 21/5/2013: «Έκλεισε» στα 3161$ ή 2687€
Η φήμη του άλμπουμ εξαπλώθηκε τα τελευταία χρόνια, αφού πριν το 2010 το ήξεραν ελάχιστοι. Το «Greece Goes Modern»… συγκροτήθηκε στη βάση μιας διαφήμισης για την μπύρα Fix. Ήταν 1966 όταν ο Μίμης Πλέσσας συμμετείχε στη συγκεκριμένη καμπάνια, έχοντας τη φαεινή ιδέα να εναρμονίσει για… jazz-rock σύνολο δέκα σκοπούς της ελληνικής υπαίθρου, δίνοντάς τους ένα νέο ανεπανάληπτο άρωμα. Χρειαζόταν, φυσικά, ένα συγκρότημα (The Orbiters) για το… ανέβασμα του έργου, το οποίο βρέθηκε, πάραυτα, στα πρόσωπα των μονίμων συνεργατών τού συνθέτη (Andrea Ortega φλάουτο, σαξόφωνο, Igor Raniets ντραμς, Τίτος Καλλίρης ηλεκτρική κιθάρα, Νίκος Γκίνος κλαρίνο, Ανδρέας Ροδουσάκης κοντραμπάσο, Μίμης Πλέσσας philicorda) και βεβαίως χρειάστηκε η συμβολή του ζεύγους Gesar, οι οποίοι και τύπωσαν, προς χάριν του έλληνα μαέστρου, το πρώτο long play τους στην ετικέτα Pan-Vox. Τι κάνει λοιπόν ο Πλέσσας; Δανείζεται δέκα ελληνικού σκοπούς (χορούς) –δύο από τον Μοριά («Λεμονάκι», «Καλαματιανό»), δύο από την Ήπειρο («Ο Μενούσης», «Βασιλικός»), δύο από τα Επτάνησα («Γιαλό να πας», «Η πέρδικα»), δύο από τη Θεσσαλία («Καραγκούνα», «Τρία παιδιά»), δύο από τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη («Καράβι απ’ τη Χιό», «Κρητικός»)– τους οποίους και προσαρμόζει, με αληθινή έμπνευση, στους ρυθμούς της εποχής (το shake βασικά, αλλά και την bossa-nova, δίχως ν’ αφήνει την jazz εκτός σχεδιασμού), παίρνοντας από τα μέλη τού γκρουπ πρώτης τάξεως παιξίματα (οι fuzzy κιθάρες του Καλλίρη π.χ. είναι μάλλον πρωτάκουστες για την Ελλάδα του ’66-’67). Ο «Μενούσης», η «Καραγκούνα», τα «Τρία παιδιά» και ο «Βασιλικός» είναι πολύ μπροστά για-και-από την εποχή τους και όσον αφορά στην ιδέα να αποδοθούν παραδοσιακοί σκοποί με ηλεκτρικά όργανα, αλλά και όσον αφορά στην εκτέλεση. Ο Μίμης Πλέσσας, δηλαδή, είναι ο πρώτος που ανέπτυξε το συγκεκριμένο concept σε πλήρη μορφή, κι αυτό μόνο ως πρωτοποριακό μπορεί να χαρακτηριστεί. Να προσθέσω πως το «Greece Goes Modern» επανεκδόθηκε στο τέλος του 2012 σε βινύλιο από την B-OtherSide Records.
2. ΤΑ 4 ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ – Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης LP, Venus V 1013 – 1976 1/3/2013: «Έκλεισε» στα 2301€
Στη χειρότερη εποχή του ελληνικού ροκ, το 1976, όταν ουσιαστικά δεν υπήρχε σκηνή, σκάει ένας δίσκος από το πουθενά, που έμελε στην πορεία να αποτελέσει αληθινό holy grail. Απίστευτος τίτλος γκρουπ –Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης– και κυρίως απίστευτη εταιρεία, η Venus-Tzina (των λαϊκών της Ομόνοιας). Θυμάμαι την έκπληξη που είχα νοιώσει, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν είχα πληροφορηθεί την ύπαρξη του μοναδικού άλμπουμ τους, αλλά και τα… γέλια που έβαζαν οι μαγαζάτορες, όταν τους ρωτούσα αν είχαν ακούσει ποτέ για ένα τέτοιο συγκρότημα. Τέλος πάντων… Τα χρόνια πέρασαν… Το άλμπουμ κάποια στιγμή μαθεύτηκε, επανεκδόθηκε δύο φορές σε CD και δύο φορές σε βινύλιο, ενώ κάποια στιγμή (2009) συνέβη και το… σοκ, όταν ο Jay-Z (με Rihanna και Kanye West) πήραν sample από το τραγούδι «Κάποια μέρα στην Αθήνα», για να το χρησιμοποιήσουν στο δικό τους «Run this town», σπάζοντας τα τοπ!! Οι Χρήστος Βλαχάκης ντραμς, κρουστά, Θανάσης Αλατάς κιθάρες, Νίκος Γράψας lead κιθάρες, τραγούδι (αργότερα στις Δυνάμεις του Αιγαίου) και Μάριος Γιαμαλάκης μπάσο, τραγούδι (με τη βοήθεια και του Γιάννη Δεσποτίδη βιολί σε δύο κομμάτια) έφτιαξαν ένα πράγματι καλό άλμπουμ (αν και υποτυπώδους παραγωγής) με κομμάτια που θα μπορούσε να περάσουν στο στόμα περισσοτέρων («Μεταμορφή», «Σαν λυώσουνε τα χιόνια», «Ο ταχυδρόμος του χωριού», «Αγώνας μας», «Απογοήτευση»…), αν δεν έπεφταν μέσα στο βαρύ μεταπολιτευτικό σκηνικό (με τα έντεχνα και τα αντάρτικα να δίνουν και να παίρνουν). Cult τραγούδι «Του τρελλού η σάλπιγγα».
3. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ – Ο Θάνατος του Αλέξανδρου/ του Δημήτρη Κολλάτου LP, Philips 630 139 PL – 1966 6/1/2013: «Έκλεισε» στα 2325$ ή 1976€
Τον Σεπτέμβριο του 1966 προβάλλεται στο 7ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης η σημαντική ταινία του Δημήτρη Κολλάτου «Ο Θάνατος του Αλέξανδρου» και αγνοείται από τα βραβεία – αν και κάποιοι της κριτικής επιτροπής, την οποίαν αποτελούσαν οι Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Τσαρούχης, Έλλη Λαμπέτη, Γιάννης Μπακογιαννόπουλος και Φιλοποίμην Φίνος, υποθέτω πως θα είχαν καλή γνώμη για ’κείνη. Το γνωρίζω, σίγουρα, για τον Χατζιδάκι, ο οποίος δηλώνει: «Η σημαντικωτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου 'Ο Θάνατος του Αλέξανδρου'. Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου». Μουσική στον «Θάνατο του Αλέξανδρου» είχε γράψει ο Γιάννης Μαρκόπουλος, που, κατά την «Καθημερινή» τής 29/9/1966… «θαυμάσια κατάλαβε το μοντέρνο στυλ της ταινίας και η μουσική του μας ξεκούρασε από τα ατέλειωτα εκείνα μπουζούκια και τις κιθάρες και τα ‘λαϊκά’ μοτίβα που είχαμε υποστή όλον τον τελευταίο καιρό, αναπόφευκτη πλέον συνοδεία και των καλυτέρων ταινιών μας. Και πολύ όμορφα κοροϊδεύει στην παρωδία από τα… ‘πράσινα’ φανάρια, και αυτή δίνει τον τόνο της τελικής ‘κηδείας’ και τον ρυθμό της ζωής που ξαναρχίζει». Το απόσπασμα αυτό υπάρχει και στο οπισθόφυλλο τού soundtrack που κυκλοφόρησε εκείνη την εποχή, με τον ίδιο τον Γιάννη Μαρκόπουλο να σημειώνει πως… «η μουσική στον ‘Αλέξανδρο’ δεν είναι ένα τυπικό σχήμα που χρησιμεύει σαν υπογράμμιση ή σαν υπόκρουση» και πως… «προσπάθησα να συνθέσω ένα έργο αυτοδύναμο και ανεξάρτητο, που στις προεκτάσεις του να συναντά τις θέσεις και το ύφος της ταινίας». Το άλμπουμ που παρουσιάζει, ανάμεσα σε άλλα, rock και avant ενδιαφέρον δεν έχει επανατυπωθεί σε βινύλιο ποτέ από τότε. Ας το πράξει επιτέλους κάποιος.
4. THE KNACKS – Devil girl/ You can go Single, Pan-Vox PAN 6061 – 1966 20/12/2012: «Έκλεισε» στα 2137$ ή 1816€
To φθινόπωρο του 1966, στην καρδιά του ελληνικού garage punk, κυκλοφορεί το πρώτο 45άρι των Knacks – ένα πενταμελές συγκρότημα, από τα καλύτερα εκείνης της εποχής. Και τα δύο τραγούδια (συνθέσεις του Σ. Γιάννα) ανταποκρίνονται στον τύπο και την ουσία των μικρών μοντέρνων δίσκων, έχοντας ένα «σέικ» στη μια πλευρά κι ένα «μπλουζ» στην άλλη. Το «Devil girl» είναι εξαιρετικό, παρουσιάζοντας ωραίο συνδυασμό κιθάρας-πλήκτρων, αλλαγές στο τέμπο και σωστά φωνητικά, ένα γεγονός που εκτιμήθηκε και στο εξωτερικό, τα πιο πρόσφατα χρόνια, αφού το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στην αμερικάνικη συλλογή τής Sound Stories «Shakin’ in Athens» (1997) μετονομασμένο, κατά λάθος υποθέτω, σε «Devil doll». Αν flip-side στο «Devil girl» ήταν το «The theme of the day» (από το δεύτερο 45άρι του γκρουπ), θα μιλάγαμε ίσως, για ΤΟ ελληνικό 45άρι των greek sixties. Κι αυτό λέει πολλά. Για τους Knacks πρώτα-πρώτα.
5. ΠΑΝΟΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – Το Δωμάτιο LP, Polydor 45292 – 1968 16/5/2010: «Έκλεισε» στα 1903$ ή 1617€
Ο Πάνος Σαββόπουλος είχε ξεκινήσει στα μέσα του ’60 με δύο 45άρια στη Lyra, όντας ένας τραγουδοποιός του Νέου Κύματος. Φαίνεται, όμως, πως δύο Σαββόπουλοι στην ίδια εταιρεία ήταν πολλοί, έτσι το πρώτο long play του βγαίνει λίγα χρόνια αργότερα στην Polydor, που ως εταιρεία είχε από μικρή έως ανύπαρκτη σχέση με το στυλ αυτό. Ψυχή του Νέου Κύματος στη Θεσσαλονίκη, ο Πάνος Σαββόπουλος αποτυπώνει στο «Δωμάτιο» μερικές εξαιρετικές μπαλάντες, ντυμένες άψογα από τις κιθάρες των Νότη Μαυρουδή και Βασίλη Τενίδη. Πρόκειται για τραγούδια απλά, προσωπικά, με καθαρούς, συναισθηματικούς στίχους, δουλεμένα από συνθετικής πλευράς, τα οποία ερμηνεύονται από καρδιάς και κυρίως με δύναμη. Το «Ξενύχτι», το «Στην Άνω Τούμπα» με το απρόσμενο ρυθμικό μέτρημα, η «Πόλη του δειλινού», τα «Παιδάκια», η «Κόρη», ο «Στερνός χαιρετισμός», το «Κάθε βράδυ» ανήκουν, οπωσδήποτε, στην υψηλή «νεοκυματική» κληρονομιά. Το «Δωμάτιο» επανεκδόθηκε σε βινύλιο από την Anazitisi Records το 2009.
6. ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ – Γ. Δαλιανίδη, Ραντεβού στον Αέρα LP, Philips PL 630 126 PL – 1965 2/11/2010: «Έκλεισε» στα 1585$ ή 1347€
Γιατί να είναι τόσο σπάνιο αυτό το άλμπουμ; Ρωτώ, γιατί και η εταιρεία είναι η πολυεθνική Philips, αλλά και το «Ραντεβού στον Αέρα» είναι μία από τις πιο εμπορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, αφού την περίοδο 1965-66 πρωτεύει στον σχετικό κατάλογο, έχοντας κόψει σε πρώτη προβολή περισσότερα από 617.000 εισιτήρια! Η μόνη εξήγηση είναι αυτή, και είναι απλή. Το 1965 βινύλια (LP) αγόραζαν ελάχιστοι Έλληνες, πράγμα που σημαίνει πως το «Ραντεβού στον Αέρα» τυπώθηκε σε μικροποσότητες. Ο Γιάννης Βογιατζής τραγουδάει «Ένας ουρανός μ’ αστέρια», η Ρένα Βλαχοπούλου «Φεύγουν τα χρόνια» και όλος ο θίασος μαζί «Μένουμε πάντα παιδιά»… Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, αφού την ταινία τη προβάλλει βδομάδα παρά βδομάδα η τηλεόραση. Πενήντα χρόνια μετά… Πάντως μια επανέκδοση με το «σωστό» εξώφυλλο δεν θα μας χάλαγε, αν και το βλέπω δύσκολο.
7. ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΧΑΡΒΑΣ – Κάτω Από τα Παραμύθια LP, Pan-Vox X 33 PV 10132 – 1971 8/9/2014: «Έκλεισε» στα 1285$ ή 1092€
Αυτό είναι ένα από τα πιο άγνωστα άλμπουμ της λίστας, για να μην πω το πιο άγνωστο. Πρόκειται για το παρθενικό LP του πρόωρα χαμένου τραγουδοποιού Περικλή Χαρβά (1949-1993), που κυκλοφόρησε στην Pan-Vox το 1971 υπό τον τίτλο «Κάτω Από τα Παραμύθια». Ο Χαρβάς υπήρξε παιδί των μπουάτ, ξεκινώντας να τραγουδά στα μέσα του ’60, συνεργαζόμενος με τους Νότη Μαυρουδή, Νίκο Χουλιαρά, Αρλέτα, Γιώργο Ζωγράφο, Καίτη Χωματά κ.ά. Στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70 συνεπαρμένος από την άνοδο του rock και επηρεασμένος κατά μίαν έννοια από τον τρόπο του Διονύση Σαββόπουλου (με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στο Rodeo το 1969) φτιάχνει ένα ροκ άλμπουμ (είχαν προηγηθεί δύο δισκάκια) διασκευάζοντας Byrds («Just a season», «Chestnut mare») και Everly Brothers («Bye bye love»), ρίχνοντας ανάμεσα και πολλά δικά του τραγούδια. Απ’ αυτά τα δικά του το «Είναι μια μικρή πόλη», με τις άπιαστες κιθάρες του Αλέκου Γλύκα, είναι ένα από τα κορυφαία τραγούδια στην ιστορία του δικού μας ροκ. Να οι στίχοι, αφού το τραγούδι δεν υπάρχει στο YouTube… «Είναι μια μικρή πόλη, που όμοιά της δεν υπάρχει/ στον έναν κλαίει όταν πονάει, να γελάει όταν γιορτάζει/ είν’ γεμάτη παραθύρια να τη βλέπουνε τ’ αστέρια/ και ο ουρανός κι ο ήλιος που της φέρνει τα χαμπέρια. Τα πουλιά την τραγουδάνε μεσ’ στα δάση που είναι γύρω/ και η βροχή με παραμύθια την νερώνει σαν το μύλο/ νέοι, πατέρες και κυράδες, γέροντες την πελεκάνε/ Κυριακή στην όψη να ’χει οι κοπέλες την κεντάνε. Στου μεσονυχτιού του δρόμου τα σκυλιά κάτι ζητάνε/ τους μυρίζουν από ώρα και μουγκρίζουν και βογκάνε/ και αρχίζει το ξενύχτι μ’ ένα πλάκωμα στα στήθια/ με όνειρα γεμάτα δράκους κι ας σφυρίζεις μιαν αλήθεια». Το ότι… 44 χρόνια μετά το «Κάτω Από τα Παραμύθια» του Περικλή Χαρβά δεν έχει επανεκδοθεί ποτέ σε CD ή LP είναι ένα θέμα.
8. THE SOUNDS and TAMMY – Story of a tramp/ Day dream Single, Pan-Vox PAN 6063 – 1966 17/1/2014: «Έκλεισε» στα 1097$ ή 932€
Είναι το πρώτο 45άρι των Sounds από το φθινόπωρο του ’66, αλλά κι ένα από τα καλύτερά τους, αφού και οι δύο πλευρές (το δικό τους «Story of a tramp» και το «Daydream» των Lovin’ Spoonful) μετράνε. Με τη line-up Γιώργος Λεγάκης lead κιθάρα, Ανδρέας Δακανάλης μπάσο, Τάκης Σφακιανόπουλος όργανο, Μίμης Τρικουράκης ντραμς, Τάκης Αντωνιάδης τραγούδι και βεβαίως Tammy τραγούδι, οι Sounds δίνουν ένα φοβερό garage με διαπεραστική φυσαρμόνικα και ωραία κιθαριστικά breaks, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Texas punk της εποχής (στο «Story of a tramp» αναφέρομαι), ενώ και η version στο «Daydream» είναι πολύ ωραία με την Tammy να παίρνει πάνω της το τραγούδι, δίνοντας τη δική της άποψη. Το «Story of a tramp» μπήκε στην αυστραλέζικη συλλογή «Greek Beat Greats» (2007) της Gyro Recording, καθώς και στην «Girls in the Garage/ Volume 5» της αμερικανικής Romulan Records.
9. PLASTIC DOLLS – Don’t forget me/ The end Single, Violent Crime Records VC 1500 – 1984 14/2/2011: «Έκλεισε» στα 920$ ή 782€
Για το συγκρότημα δεν ξέρω πολλά πράγματα (δηλαδή δεν ξέρω τίποτα, πέραν της ύπαρξης του συγκεκριμένου single) και γι’ αυτό το λόγο δεν θέλω ν’ αντιγράψω ορισμένα βιογραφικά που υπάρχουν στο διαδίκτυο, επειδή δεν μπορώ να τα ελέγξω. Ακούγοντας λοιπόν το δισκάκι των Plastic Dolls, που είναι «ανεξάρτητο» και κυκλοφόρησε το 1984, θα πω πως είναι γενικά… synth-pop. Το πρώτο κομμάτι έχει αντρικά και γυναικεία φωνητικά, αλλά η υποτυπώδης παραγωγή και το στοιχειώδες παίξιμο δεν δημιουργούν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Το «The end», στην άλλη πλευρά, είναι μάλλον προτιμότερο, με το… synth να παραμένει, αλλά με το pop να μετατοπίζεται αυτή τη φορά προς το dark wave. Τα τραγούδια των Plastic Dolls τα πήραν ελάχιστοι χαμπάρι, όταν βγήκαν (1984), ενώ ελάχιστοι τα άκουσαν και το 1990 όταν η Wipe Out! εντόπισε μερικές ξεχασμένες κόπιες του single, τις οποίες και μοίρασε (τότε) με νέο εξώφυλλο. Τώρα, κι επειδή τα eighties πουλάνε πια περισσότερο από τα sixties και τα seventies, οι Plastic Dolls αναζητούνται μετά μανίας. Μάλιστα, πέρυσι, η εταιρεία Ειρκτή έδωσε μία ωραία 7ιντση reissue, προσθέτοντας στο δισκάκι και δύο ανέκδοτα τραγούδια τους, μετριάζοντας, υποθέτω, τη μανία.
10. VANGELIS PAPATHANASSIOU – Sex Power LP, Philips 6397 013 – 1970 17/5/2012: «Έκλεισε» στα 911$ ή 774€
Για το «Sex Power» του Βαγγέλη Παπαθανασίου έγραψα πριν λίγες μέρες… Ας σημειώσω κι εδώ πως πρόκειται για το OST της ταινίας του Henry Chapier με τον ίδιο τίτλο, και πως o Vangelis δημιουργεί κάτι από εκείνο που θα απολαμβάναμε, λίγα χρόνια αργότερα, στην προσωπική πλέον διαδρομή του. Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ αποτελείται από 6 tracks (άνευ τίτλων) συνολικής διάρκειας 17 λεπτών. Υπάρχουν κομμάτια που φέρνουν στο νου το «In Concert & in the Studio» του Γιώργου Ρωμανού, με μιαν αίσθηση… chariots of fire, άλλα πιο cinematique και άλλα που μοιάζουν επηρεασμένα από τις μουσικές του Γιάννη Μαρκόπουλου στη ταινία «Επιχείρησις Απόλλων» (εκεί που συμμετείχε και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γράφοντας ένα τραγούδι). Στη δεύτερη πλευρά ακούμε θέματα σ’ ένα ημι-ηλεκτρονικό στυλ, με κρουστά και βυζαντινά chorus vocals, άλλα με κάπως αυτοσχεδιαστική ανάπτυξη, άλλα… μεγαλοπρεπή στο πνεύμα των mid-seventies δουλειών του, και άλλα κάπως περισσότερο σκοτεινά και πειραματικά (σαν από συνοδεία σε ταινία του Dario Argento). Το «Sex Power» επανεκδόθηκε το 2013 σε βινύλιο από την ελληνική Missing Vinyl.
Πηγή: LIFO.gr
