Η 8η Μαρτίου, η Διεθνής Ημέρα για τις Γυναίκες, δεν είναι ευκαιρία προώθησης προϊόντων και υπηρεσιών.
Δεν είναι ευκαιρία για τετριμμένες λέξεις και άδειες κουβέντες.
Είναι ημέρα τιμής, μνήμης και έμπνευσης για το μέλλον.
Τιμούμε τις γυναίκες σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης. Τιμούμε τις γυναίκες όλων των ηλικιών και όλων των εθνοτήτων.
Η κάθε μία έδωσε και δίνει καθημερινά μια μάχη –εκούσια ή ακούσια- απέναντι στην πατριαρχία.
Τιμούμε τις μάχες που έχουν δοθεί για την ισότητα, τις αντοχές και τη θέληση τους για πρόοδο και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.
Μπορεί να καθιερώθηκε η μέρα το 1975 από τον ΟΗΕ, αλλά οι αγώνες και η διεθνής δικτύωση των γυναικών πάει πολύ πιο πίσω.
Από τις εργάτριες στην βιομηχανία ρούχων στη Νέα Υόρκη του 1908 που διαδήλωναν για τις συνθήκες εργασίας και για τα χαμηλότερα των ανδρών ημερομίσθια τους. Από τις γυναίκες στην επαναστατική Ρωσία που φώναζαν «ψωμί και ειρήνη». Από τις σουφραζέτες στις ευρωπαϊκές χώρες που μάχονταν για το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Για να φτάσει στις μέρες:
Στο κίνημα Metoo στις ΗΠΑ, στις γυναίκες διαδηλώτριες ενάντια στις γυναικοκτονίες στο Μεξικό, σε εκείνες στη Σαουδική Αραβία που μόλις το 2018 τους επιτράπηκε να οδηγούν αυτοκίνητο, χωρίς να μπορούν να πάρουν βασικές αποφάσεις για το σώμα και τη ζωή τους.
Για τις Κυκλαδίτισσες, ας είναι μια ευκαιρία εκτίμησης, αλληλεγγύης και αναστοχασμού.
Ας είναι μια μέρα εορτής για όσα έχουν επιτευχθεί, αλλά και περισυλλογής για το πόσα ακόμα μένει να γίνουν.
