«Είχα αρχίσει ήδη να έχω σπασμούς από το κρύο. Δεν ξέρω πώς θα την έβγαζα και αν θα την έβγαζα καθαρή. Κατά τις 2 παρά, ήρθε ένα τρένο να μας πάρει. Περπατήσαμε μέχρι τη στάση της Κάντζας και πηδήξαμε κάτι μάντρες για να μπούμε στο τρένο. Για καλή μου τύχη με πήρε τηλέφωνο ο συνάδελφος δημοσιογράφος τηλέφωνο για να δει τι κάνω επειδή είχα κάνει κάποια ποστ στο Facebook και με φιλοξένησε»
Η αντιμετώπιση μιας κρίσης φανερώνει πολλά για την αντίληψη των πραγμάτων των εχόντων την εξουσία. Στη δική μας περίπτωση, βρισκόμαστε απέναντι σε μια απαθή λογική της ηγεσίας, η οποία βρίσκεται «δίπλα» στον πολίτη με στατιστική ακρίβεια, πάντοτε μετά από κάθε συμβάν. Η αδυναμία πρόληψης και εν συνεχεία η δυναμική επικοινωνιακή διαχείριση κάθε γεγονότος, καθιστά την παρούσα κυβέρνηση ως μια από τις πλέον αδίστακτες της σύγχρονης εποχής.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν πρώτιστο μέλημα των ηγετών η επικοινωνιακή διαχείριση. Γιατί πάντοτε οι πολιτικοί ήθελαν να έχουν – και είχαν – όσο το δυνατόν περισσότερη προσωπική επαφή με τους πολίτες. Αυτό, δεν επέτρεπε να μην υπάρχουν προληπτικοί μηχανισμοί για ένα φαινόμενο, ασχέτως εάν αυτοί πολλές φορές δυσλειτουργούσαν. Διότι κάποτε, ο εκάστοτε πολιτικός ήταν υπόλογος στους γείτονες του, στον φίλους του, σε όσους συναντούσε στο δρόμο καθημερινά.
Όταν όμως έφτασε η περίοδος που η πολιτική κατέστη για ορισμένους τρόπος επίδειξης κύρους και διαμόρφωσης υστεροφημίας, η προσωπική επαφή μεταλλάχθηκε σε «παρουσία στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης», η πρόληψη μετονομάστηκε σε «ετοιμότητα κρατικού μηχανισμού» και η ευθύνη έγινε έννοια τόσο αλλοτριωμένη που πια την αναφωνεί κανείς και στα μάτια όλων φαντάζει άλαλος.
Όσα έφερε η κακοκαιρία «Ελπίδα» στις Περιφέρειες Αττικής, Νοτίου Αιγαίου και Κρήτης, είχαν προβλεφθεί ακόμη και από μετεωρολόγους Βουλευτές. Όσα προβλήματα περίμενε κανείς να δημιουργήσουν 20 εκατοστά χιονιού, τα γνωρίζει και ένα μικρό παιδί Δημοτικής εκπαίδευσης. Ό,τι ανάγκη έχει η εκάστοτε περιφέρεια, το γνωρίζουν και οι διοικούντες και οι διοικούμενοι. Ακόμη και ο εξοπλισμός αντιμετώπισης φυσικών φαινομένων, ουδείς μπορεί να παραδεχτεί πως δεν είναι έστω ικανοποιητικός.
Παρατηρούμε πως υπερβαίνει η αλαζονεία του Κυβερνώντα, την ανάγκη του κυβερνώμενου. Ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας δεν λειτούργησε, γιατί ποτέ δεν ήταν τέτοιος. Εδώ και δύο χρόνια περίπου, ο μόνος μηχανισμός που λειτουργεί είναι αυτός της επικοινωνιακής προστασίας της Κυβέρνησης. Ας ελπίσουμε, πως όσο καλά και αν λειτουργεί, μόνος του δεν θα θεμελιώσει την επιτυχία.
Τελικά, ο υπερβάλλων διαφημισμένος όρος του «Επιτελικού Κράτους» δεν ήταν ποτέ τέτοιος. Ήταν πάντοτε «Επιτελική Δυστοπία».
*Ο Μηνάς Λυριστής είναι Περιφερειακός Σύμβουλος Νοτίου Αιγαίου και Υπ. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αιγαίου
