Ήταν το 2009. Ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν» κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση.
Ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο της Ναυτιλίας στον κο Βερνίκο, γνωστό επιχειρηματία σε θαλάσσιες δραστηριότητες. Όσοι πασχίζαμε στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, ενθουσιαστήκαμε στην σκέψη ότι κάποιος επιτυχημένος γνώστης του αντικειμένου θα αναλάμβανε ένα παραγωγικό υπουργείο.
Δυστυχώς, λίγες μέρες μετά παραιτήθηκε διότι είχε στην κατοχή του offshoreεταιρίες που ήταν απαραίτητες στην επαγγελματική του δραστηριοποίηση, η οποία έφερνε και σημαντικά ποσά από το εξωτερικό στην Ελλάδα.
Κάπως έτσι σώθηκε η τιμή του Ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Πριν μερικές μέρες ψηφίσθηκε το πολυνομοσχέδιο των 7.500 σελίδων, αποτέλεσμα της υπερήφανης διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μεγάλο μέρος του οποίου αφιερώθηκε σε κάθε λογής φόρους και χαράτσια, καθώς και την εκχώρηση δικαιωμάτων επί του συνόλου της κρατικής περιουσίας για ένα αιώνα.
Εκεί μέσα κρύφθηκε μια διάταξη η οποία απέδιδε στο πολιτικό προσωπικό το δικαίωμα ίδρυσης offshoreεταιριών, υπό την προϋπόθεση ότι θα εδρεύουν σε συνεργαζόμενες φορολογικά χώρες.
Το γεγονός ότι λίγους μήνες πριν ο συγκυβερνήτης καταφερόταν με μύδρους κατά των διαβολικών offshoreεταιριών, παρά το γεγονός ότι έχουν αποδοθεί στην οικογένειά του τουλάχιστον τρεις τέτοιου είδους εταιρίες, θεωρήθηκε μια λεπτομέρεια.
Εξάλλου υπήρχε έτοιμη μια πολύ πειστική δικαιολογία. Η σχετική διάταξη ήταν μνημονιακή υποχρέωση, μας είπαν. Το πώς έτσι εύκολα αλλάζουν μια δήθεν μνημονιακή υποχρέωση χωρίς να ρωτήσουν, όταν παίρνουν άδεια από την Μέρκελ ακόμη και για να επισκεφθούν την τουαλέτα, παραμένει ένα ερωτηματικό.
Αφού έγινε ο κακός χαμός μόλις ανακάλυψε το θέμα μια κυριακάτικη εφημερίδα, η υπερήφανη κυβέρνηση επανήλθε με μια άκρως αντίθετη ρύθμιση που απαγορεύει στους πολιτικούς όχι μόνο την συμμετοχή σε offshore, αλλά και την συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε εταιρία του εξωτερικού.
Μάλιστα ο πρωθυπουργός δήλωσε από τη βουλή ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της σε θέματα ηθικής.
Την ώρα που τα έλεγε αυτά μάλλον δυσκολευόταν να θυμηθεί τα ονόματα και τις εκκρεμότητες των υπουργών του.
Πάντως με αυτήν την τροπολογία σώθηκε και πάλι η τιμή του πολιτικού συστήματος. Αυτή τη φορά όμως σώθηκε πραγματικά.
Διότι εν τω μεταξύ είχε δημοσιευθεί η προηγούμενη ρύθμιση στο ΦΕΚ και έτσι όσοι είχαν εμπλακεί σε offshore δεν έχουν να φοβηθούν για τίποτα στο μέλλον. Πήραν και εξήντα μέρες παράταση να τακτοποιήσουν τις δουλειές τους.
Ο αρμόδιος υπουργός επέμενε ότι η ασυλία της διάταξης του νομοσχεδίου δεν θα ισχύσει, αλλά μάλλον ξεχνά ότι στη δημοκρατία η διάκριση των εξουσιών είναι σαφής και συνταγματικά καταχωρημένη και η γνώμη του δεν έχει καμιά αξία, διότι για την εφαρμογή των νόμων αποφασίζουν οι δικαστές και όχι οι υπουργοί.
Ας δούμε όμως την τελευταία διάταξη ολικής απαγόρευσης που ψήφισε η κυβέρνηση. Εκτός του ότι είναι αντισυνταγματική έρχεται και σε ακραία αντίθεση με τον πυρήνα της κοινοτικής οδηγίας.
Οι Έλληνες πολιτικοί και οι συγγενείς τους θα είναι οι μόνοι Ευρωπαίοι πολίτες για τους οποίους θα υπάρχει περιορισμός στα δικαιώματά τους. Αυτό μπορεί να μην μας ενοχλεί αλλά η διάταξη είναι βλακώδης. Όποιος θέλει να εξασφαλίσει τα χρήματά του στο εξωτερικό μπορεί αντί για μετοχές να αγοράσει ακίνητα.
Κάποιοι υπουργοί κάτι ξέρουν. Εννοείται επίσης ότι κανείς συγγενής πολιτικού δεν μπορεί να δουλέψει σε ξένη εταιρία η οποία στην πολιτική αμοιβών συμπεριλαμβάνει stockoptions. Είπαμε: η καριέρα είναι χολέρα.
Το χειρότερο δε που μπορεί να πάθει πολιτικός είναι να χωρίσει. Η πρώην ή ο πρώην σύζυγος για να τον εκδικηθεί μπορεί να αγοράσει κάποιες μετοχές στο εξωτερικό και να τον στείλει αδιάβαστο.
Άσε που θα γίνει και ένας κακός χαμός σε όσους έχουν επενδύσει σε μετοχικά αμοιβαία κεφάλαια.
Άντε να ξέρεις σε τι μετοχές έχει επενδύσει ο διαχειριστής κάθε αμοιβαίου.
Να δούμε και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Πολιτικός παντρεύεται την κόρη μεγάλου βιομήχανου. Κάνει παιδιά και κατόπιν χωρίζει τη σύζυγό του.
Έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κλείνει τις τράπεζες. Ο βιομήχανος πρώην πεθερός για να επιβιώσει επιχειρηματικά και να διασφαλίσει πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα μεταφέρει την έδρα της εταιρίας του στο εξωτερικό. Επειδή είναι και σε κάποια ηλικία μεταβιβάζει κάποιες μετοχές στα παιδιά του και τα εγγόνια του. Και μετά τόμπολα. Ο πολιτικός πρώην γαμπρός τι θα κάνει; Θα πάει φυλακή; Και τι θα γίνει η σύζυγος και τα παιδιά από το δεύτερο γάμο;
Κάθε ομοιότητα με γνωστό μας πρόσωπο είναι συμπτωματική. Εκτός και αν τώρα που ο Τσίπρας πρώτα αμνήστευσε τους δικούς του και μετά έπαιξε το θεατρικό της «μύγας στο σπαθί του», αποφασίσει να μας πει ποιος και γιατί έστησε όλο το κόλπο.
Γιώργος Βακόνδιος
