Είμαι ο τελευταίος ο οποίος θα είχε την πρόθεση ή τη διάθεση να υπερασπισθεί το σύνολο των επιλογών του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Προφανώς υπήρξαν προβλήματα με συγκεκριμένα πρόσωπα και δεν δυσκολεύομαι να θυμηθώ και σκανδαλώδεις υποθέσεις.
Γι’ αυτό κάποιοι έχουν λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη ή στην κοινωνία.
Είναι σαφές ότι η πολιτική λειτουργία εβλήθη τις περασμένες δεκαετίες από τη διαγωγή και τις επιλογές συγκεκριμένων ατόμων.
Είναι όμως άλλο πράγμα κάποιος να εκμεταλλεύεται την παρουσία του στην πολιτική για να επωφεληθεί προσωπικά και είναι κάτι τελείως διαφορετικό μια τέτοια νοοτροπία και τέτοιες πρακτικές να λαμβάνουν καθεστωτικά χαρακτηριστικά.
Όποιος γνωρίζει πρόσθεση και διαίρεση μπορεί να κάνει κάποιους απλούς υπολογισμούς.
Θα μπορούσε να αθροίσει το σύνολο των κατηγοριών για σκάνδαλα τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Να ξεκινήσει από τα Pampers και τα δωράκια στη ΔΕΗ, ή και νωρίτερα και να φθάσει έως και τις τελευταίες κατηγορίες για σκάνδαλα που εκτοξεύει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Να αθροίσει υποψίες, συκοφαντίες, άδικες κατηγορίες, υποθέσεις με ενδείξεις ή χωρίς, υποθέσεις που εξυπηρετούσαν πολιτικές σκοπιμότητες, αστοχίες, τα πάντα. Κάθε τι που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί οικονομικό σκάνδαλο.
Εάν γινόταν μια τέτοια άθροιση θα διαπιστώναμε ότι όλα αυτά, θεωρητικά θα κοστολογούντο σε ένα νούμερο που θα ήταν το ένα τρίτο ενός αποδεδειγμένου σκανδάλου της σημερινής απεχθούς διακυβέρνησης. Το σκάνδαλο της απαξίωσης των μετοχών των τραπεζών κατά την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση οι οποίες ήταν περιουσία του ελληνικού δημοσίου.
Ένα σκάνδαλο το οποίο ισούται με 25.000 Τσουκάτους, 850 Κοσκωτάδες και λιγότερους Τσοχατζόπουλους.
Ένα και όχι μοναδικό, σκάνδαλο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε δύο μόλις χρόνια είναι ίσως το μεγαλύτερο στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.
Η ποιοτική διαφορά αυτής της προσέγγισης είναι ότι τα προηγούμενα σαράντα χρόνια υπάρχουν σκάνδαλα που βαρύνουν μεμονωμένα άτομα. Σήμερα ζούμε την εποχή των σκανδάλων που στοχεύουν να διατηρηθεί ένα καθεστώς. Για να κρατήσουν κάποιοι τις καρέκλες τους προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στην Ελλάδα.
Ένα μικρό παράδειγμα αυτής της νοοτροπίας για την καρέκλα, ήταν η χαριστική νομοθέτηση Κατρούγκαλου για τον υπολογισμό του επιδόματος αλληλεγγύης. Στον ίδιο νόμο με τον οποίο έκοβε το ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους, περνούσε διάταξη η οποία ουσιαστικά χάριζε στο πολιτικό προσωπικό έως και 2.000 ευρώ το χρόνο.
Για να αποκαθιστούμε την αληθινή πληροφόρηση των πολιτών η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τοποθετήθηκε αρνητικά στην σχετική διάταξη και βεβαίως την καταψήφισε.
Κάτι τέτοιο όμως, δεν ήταν από ότι φάνηκε ικανό να κάνει τον υπηρέτη του καθεστώτος Κατρούγκαλο, να αναθεωρήσει τη θέση του.
Πιο ενδεικτικό παράδειγμα για την λατρεία της καρέκλας από τους τρεις κυβερνητικούς βουλευτές των Κυκλάδων δεν υπάρχει.
Αφού παρέδωσαν σε συσκευασία δώρου χωρίς καμία αντίρρηση και ενδοιασμό το ειδικό καθεστώς ΦΠΑ των νησιών και επί της ουσίας αφαίρεσαν από κάθε Κυκλαδίτικη οικογένεια έως και 15.000 ευρώ ετησίως, με μοναδική σύμπνοια έσπευσαν να ψηφίσουν και την επαίσχυντη διάταξη Κατρούγκαλου, αφαιρώντας το ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους και αποδίδοντας στον εαυτό τους ένα επιπλέον διχίλιαρο το χρόνο.
Στο χωριό μου κάτι τέτοιους τους λένε «λιγούρηδες».
Δυστυχώς έτσι είναι τα καθεστώτα. Και ως καθεστώς δεν διστάζουν να προσέρχονται στην πρωτεύουσα του νόμου για να κάνουν και τον δήθεν απολογισμό του έργου τους.
Κύριοι, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ο συνέταιρος στην κυβέρνηση Π. Καμμένος δήλωσε στη Σύρο με πλήρη αναισθησία ότι η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ των νησιών είναι αντισυνταγματική και παράνομη. Εσείς τι λέτε;
Θα μας πείτε μεθαύριο στη Σύρο τίποτα για όλα αυτά;
Γιώργος Βακόνδιος
Πολιτευτής Κυκλάδων ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
