Της Ελένης Μαράκη
Βγήκε ο ποιητής από μέσα μου που τον αναζητούσα καιρό τώρα και ήρθε η ώρα του, να περιγράψει τη νοσταλγία του και την αγάπη για το τόπο του και τα τοπία, τώρα που τον ξαναζώ και τον γυρίζω μετά από τόσα χρόνια…
Με αυτά τα τοπία μεγάλωσα και σε αυτά περπατούσα στα παιδικά μου χρόνια… Σας εύχομαι στη ζωή σας να διανύσετε πολλές διαδρομές και να νιώσετε την ομορφιά της κάθε μιας από αυτές!!
Ονειρεύεστε να πάτε διακοπές στη Σαχάρα; Ε τότε επισκεφθείτε τη Νάξο και διανύστε τη διαδρομή Σαγκρί-Αγιασός. Το σκηνικό θυμίζει Σαχάρα!
Ονειρεύεστε να πάτε διακοπές στο Μεξικό η στο Γκραντ Κανυόν; Ε τότε επισκεφθείτε τη Νάξο και διανύστε τη διαδρομή Ποταμιά-Τσικαλαριό. Το σκηνικό θυμίζει Μεξικό η κάτι σαν Grand Canyon με τους τεράστιους ογκόλιθους, εξωπραγματικό τοπίο που θυμίζει Σελήνη.
ΝΑΞΟΣ: έχει πολλά να προσφέρει στον κάθε επισκέπτη, κάθε διαδρομή και μια έμπνευση για τον ταξιδιώτη, ένα περπάτημα της όρασης και του νου σε άλλα μέρη και σε άλλους τόπους μακρινούς, όλα όμως μια αποκάλυψη στο ίδιο μέρος, στο ίδιο νησί. Το Ναξιώτικο τοπίο απαιτεί εντρύφηση, θέλει βαθύτερη οπτική και ανάλυση για να κατανοηθεί, κάτι που με τη γρήγορη οπτική και την προσπέλασή του δεν επιτυγχάνεται. Να νιώσεις πρέπει το τοπίο… μα για να συμβεί αυτό πρέπει να το κατανοήσεις.
Τα στεγνά τοπία της Νάξου και τα βράχια αντανακλούν άγρια ομορφιά αλλά και γαλήνια τρυφερότητα, μεγαλείο και συνάμα γλυκιά απλότητα. Είναι φύση που συγκινεί και λιγότερο που συγκλονίζει. Είναι φύση που πάλλει, παρά φύση που εκστασιάζει. Όλα αυθόρμητα και γεμάτα ένταση και ψυχή. Πλήθος βουνά, μερικοί κάμποι, μικρά κομμάτια γης απομονωμένα, και πικροδάφνες παντού διάσπαρτες σε όλα αυτά τα τοπία όπου με τα κόκκινα, άσπρα και ροζ χρώματα τους δημιουργούν ένα πολύχρωμο παιχνίδισμα του φωτός και όλα υποταγμένα στο λιτό αίσθημα δίνουν ένα μάθημα γαλήνης στοn παρατηρητή.
Το Ναξιακό κάλλος είναι λιτό και εξαγνισμένο, σα γεωμετρικό σχέδιο του Ευκλείδη. Στη Νάξο η ομορφιά δε μαθαίνεται ποτέ, είναι αυθόρμητη, αυτόχθονη όπως η συμμετρία των φυλλάδων (πικροδάφνες) σε όλο το μήκος πολλών δρόμων, που αναδεικνύει μια πανδαισία χρωμάτων αλλά και συναισθημάτων.
Η Νάξος κατ’ εμέ είναι όμορφη γιατί συνδυάζει αρμονικά όλες τις αντιθέσεις. Υπάρχει πάντα μια κάποια τραχύτητα στο τοπίο της, που πιο πολύ τη νιώθεις, παρά την βλέπεις. Τεράστιες πέτρες σε αμέτρητα σχήματα που παραπέμπουν σε οτιδήποτε μπορεί να έχει δει το ανθρώπινο μάτι. Βουνοσειρές σαν πυραμίδες η μια μετά την άλλη ξετυλίγονται όσο προχωράς και έρχεται ο γαλανός ουρανός να τα δένει αρμονικά όλα μεταξύ τους.
Τα πάντα αλληλοσυμπληρώνονται: ο ταξιδιώτης αδράχνει γνήσια χαρά όσο μπορεί. Τοπία με πλούτο και αισθητική αξία. Τοπία που τα βλέπεις και τα κρίνεις, που τα μελετάς, που τα νοιώθεις. Εκείνο που κρύβεται πίσω από την εξωτερική, άγρια φυσική ομορφιά της Νάξου είναι ένα μυστηριώδες πράγμα, που δίνει στον άνθρωπο λύτρωση, ένα ψυχικό ξεκούρασμα, ένα κέφι για τη ζωή, ένα είδος μακαριότητας. Με όλο το φως που λάμπει στην πλάση της, υπάρχει μέσα στη φύση της, στα τοπία της, ένα μυστήριο που δίνει μια θρησκευτική συγκίνηση στην ψυχή του ανθρώπου, που δεν παραμορφώθηκε με το πέρασμα του χρόνου.
Είναι αγνή και συνάμα συναρπαστική με τα ερημικά βουνά της και με τα ευωδιασμένα χαμόκλαδα που έχουνε τον ήλιο πάνω τους και λάμπουν σαν πολύτιμα πετράδια. Και τα μοναχικά δεντράκια που συναντάς αραιά και που είναι σαν άνθρωποι που στέκονται. Ο αέρας τους έχει δώσει ένα σχέδιο εκφραστικό, όλα γέρνουν σαν ψυχές.
Φύση σεμνή, φύση αγιασμένη, φύση που σε αγγίζει ως το κόκκαλο και σε ανατριχιάζει με το μειδίαμα της.
Κάθε βουνό βγάζει και ένα συναίσθημα. Σαν ένα παράθυρο στην έκτη διάσταση.
Αυτό το συναίσθημα, με όλες τις συνδηλώσεις του, θέλει ψυχή και γυμνασμένο νου για να το γευτεί κανείς όπως του πρέπει. Αλλά όποιος αφυπνισμένος το νοιώσει και το εκτιμήσει, θα ‘χει πάρει μεγάλη σπουδή και γεύση από τη ζωή και το προνόμιο να κατέχει την αξία ενός ανεκτίμητου ιδανικού: της συνείδησης της γης. Με τέτοια συγκρότηση θα ‘χει λόγο σοβαρό, αξιακό, υπαρξιακό, μια υποχρέωση και μια τιμή, να προστατέψει αυτό το Ναξιακό τοπίο. Γι’ αυτό και οι ξένοι που την επισκέπτονται τη Νάξο, έρχονται και ξαναέρχονται. Όλα αυτά τους προκαλούν δέος, στο είναι τους.
Προσωπικά τις λατρεύω αυτές τις διαδρομές, είναι αγγίγματα και χάδια στη καρδιά και ανοίγματα στη ψυχή που πάντα με μάγευαν και με μαγεύουν!
Ελευθερία σε γεμίζουν και ξεγνοιασιά και σαν πουλί νιώθεις που πετά. Επιθυμίες γεμίζεις, ζεις σαν παιδί, γελάς ανεπιτήδευτα, αναπνέεις την ομορφιά της ζωής και της δημιουργίας, βλέπεις αλλιώς, ακούς αλλιώς και μιλάς αλλιώς. Ανοίγει ο ορίζοντας μέσα στο είναι σου μετά από κάθε τέτοια διαδρομή… μετά από τόσα χιλιόμετρα…
Δεν μένει παρά να την επισκεφθείτε…
