Σε κάθε βάπτιση υπάρχει η επόμενη μέρα. Είναι η πρώτη μέρα μετά το μύρο και το λάδι της κολυμπήθρας.
Συνήθως το όνομα του μωρού είναι εκ των προτέρων γνωστό. Ήδη το προσφωνούν με αυτό γονείς, παππούδες, θείοι και λοιποί συγγενείς. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις το παιδί παίρνει άλλο όνομα από αυτό που επιθυμούν οι γονείς του, εξαιτίας εξωγενών παραγόντων. Επιθυμίες συμπεθέρων, απαιτήσεις του τύπου «να μπει το όνομα του πατέρα μου ή της μάνας μου», ενώ σε κάποιες άλλες περιπτώσεις το παιδί είναι ταμένο σε κάποιον Άγιο της Εκκλησίας μας και παίρνει από εκεί το όνομά του.
Σε κάθε περίπτωση όμως κάθε βάπτιση της οποίας προηγούνται διαφωνίες και διενέξεις προκαλεί φασαρίες, γκρίνιες και τσακωμούς που ξεκινούν πριν από αυτήν και συνεχίζουν μετά. Τι όμως συνέβη στην περίπτωση του «κράτους των Σκοπίων» που τώρα το ονόμασαν οι δυο πρωθυπουργοί, επιτελώντας χρέη νονού, όπως οι ίδιοι ήθελαν;
Ξημέρωσε λοιπόν η πρώτη μέρα με ένα νέο όνομα της χώρας στα βόρεια σύνορά μας, όμως το αρχικό πρόβλημα να παραμένει. Υπάρχει θέμα σφετερισμού του ονόματος της «ξακουστής» Μακεδονίας μας και της Ελληνικής ιστορίας. Παραμένει η άρρηκτη σύνδεση του ονόματος της Μακεδονίας μας με ζητήματα αλυτρωτισμού ενός Σλαβικού εθνικού μορφώματος που κάρφωσε σαν καρφί στα πλευρά και στα βόρεια σύνορά μας ο μεγαλόσχημος Γιόζιπ Μπροζ ή άλλως ο διαβόητος στρατάρχης Τίτο που απολάμβανε και στη χώρα μας αναγνώριση, τιμή και μεγαλεία, μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τότε έπρεπε να κλείσει το θέμα, όταν πιθανώς και οι δυο υπερδυνάμεις και αντίπαλοι του μετέπειτα «ψυχρού πολέμου» θα έπαιρναν για δικούς του λόγους ο καθένας το μέρος μας…
Δεν θα προβώ σε ιστορική αναδρομή διότι υπάρχει τόση πίκρα σήμερα στην Ελλάδα που οι περισσότεροι σταματούν να διαβάζουν ή να ακούν, όταν αρχίζει κάποιος να εξιστορεί τα περί σλαβομακεδονικής γλώσσας, την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και όσα ακολούθησαν καθώς και τα θέματα του αλυτρωτισμού του κράτους αυτού των νότιο-σλάβων που στρέφονται εναντίον μας, εναντίον της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, ενδεχομένως και τρίτων χωρών αποσκοπώντας στην ταύτιση του όρου Μακεδονία (ιστορικού, γεωγραφικού, πολιτικού, οικονομικού, διοικητικού) με την εθνική υπόσταση και πολιτική οντότητα του κρατιδίου. Υφίσταται και θα εξακολουθήσει να υποστηρίζεται στα βόρεια σύνορά μας, σειρά ανιστόρητων και ανυπόστατων διεκδικήσεων με δυνητική και πιθανή παρανόηση κάθε τρίτου για το τι σημαίνει «Μακεδονία», σε ποιον ανήκει και ποιος είναι ο κληρονόμος της ιστορίας της που για όλους εμάς είναι η ιστορία του Ελληνικού Έθνους, η δική μας ιστορία.
Με αγωνία όμως και με ανοιχτές τις πληγές που προκαλεί σε όλους τους Έλληνες η αδικία, η απώλεια ή η διακινδύνευση Εθνικών ζητημάτων και οι τριγμοί, οι εντάσεις και ο αναθεωρητισμός που έπονται, διατυπώνουμε ευθέως διαφωνία προς το γκρίζο περιεχόμενο της συμφωνίας με τις μεγάλες επιφυλάξεις που γεννούν τα ερωτήματα που όλοι γνωρίζουμε και διατυπώνουμε προς τους εμπνευστές αυτής της ονοματοδοσίας.
*Ο Γιάννης Φλεβάρης είναι αντιπεριφερειάρχης Βιομηχανίας, Ενέργειας & Φυσικών Πόρων, Περιβάλλοντος & Χωρικού Σχεδιασμού
