Ανηφορίζοντας από τη Νάξο προς το χωριό Μονή και αφήνοντας στην πλάτη τη γαλάζια ζωή, ανοίγεται μπροστά μου άλλο ένα θαύμα στο τοπίο.
Τι να πρωτογευτούν τα μάτια… Αριστερά πέτρες γυμνές χωρεύουν σε ένα ουράνιο τοπίο και φθάνουν ως την κορυφή του Απάνω Κάστρου, τα λιθάρια έχουν μορφές και σου μιλάνε, όπως και τα αμέτρητα ελαιόδεντρα που εκατοντάδες χρόνια κατοικούν στο λεκανοπέδιο της Τραγαίας που απλώνεται σαν μια πράσινη θάλασσα στο κορμί του βουνού, το πιο ανθηρό πράσινο τοπίο των κυκλάδων! Ένα τοπίο τόσο άγριο, μα και τοσο ευαίσθητο, ένα εύφορο τοπίο, τόσο δικό μας που βλέποντάς το αισθανόμαστε μια καθαρότητα όπως οι μαρμαρόπετρες του ορεινού όγκου του νησιού.
Κι ανάμεσα στο ζωντανό αυτό τοπίο είναι φυτεμένα πανέμορφα χωριά που η αρχιτεκτονική των κτηρίων μαρτυρά από πόσο μακριά έρχονται και ποια η σχέση της Τέχνης με το νησί. Η Ποταμιά με την λαδί κοιλάδα, το Χαλκί που υπήρξε πρωτεύουσα του νησιού και είναι στο κέντρο της Νάξου, το Φιλώτι που δεσπόζει στα πόδια του Ζα, ο υπέροχος Καλόξυλος, ο αέρινος Δαμαριώνας και φυσικά η Μονή που σαν ένα μπαλκόνι πλοίου αιωρείται στη ράχη του Φαναριού κοιτάζοντας το ψηλότερο όρος των Κυκλάδων, το Ζα , να στέκει απένατι κι αριστερά της, υπερήφανος και συννεφοστεφανωμένος προστατεύοντας τα τόσο γραφικά χωριά που έχουν σπαρθεί σε απίθανες θέσεις.
Αφήνοντας πίσω μου το ωραίον και πηγαίνοντας για το ωραίον… γιατί μετριότητα δε χωράει ανάμεσα στα ηλιολαμπερά που σαγηνεύουν τα μάτια μου, συναντάμε βυζαντινά εκκλησάκια που κάνουν κι αυτά το μακρύπνοο ταξίδι στο χρόνο πάνω στο πλοίο που λέγεται Μυστράς του Αιγαίου.
Λίγο μετά τη μοναδική Παναγία Δροσιανή, στον ανηφορικό δρόμο, αντικρίζω τον Ελαιόλιθο, που άλλες φορές στέκει κι άλλες πετάει, ζωσμένος απο κορυφογραμμές. Τι όνομα, τι ομορφιά και τι αίσθηση πατώντας πάνω του! Εδώ λοιπόν θα αντιλαλήσουν οι στίχοι μας, η Μουσική, η Ζωγραφική, η Γλυπτική, η Φιλοσοφία, το Θέατρο!
Είπα μέσα μου… ο πιο κατάληλος τόπος για να νιώσεις τα φτερά της Τεχνης, για να δομήσεις τα ψυχικά όνειρα που προσεδαφίζονται, για να αγγίξεις την ωραιότητα, για να ανθίσει κάτι νέο που θα σηκώσει όλους μας λίγο ψηλότερα μέσα από στιγμές υπερβατικές!
Η οικοδέσποινα Ελένη Μαράκη έκανε τη σύληψη, τον συνδιασμό και την πράξη σ’ αυτό το υπέροχο ορεινό μέρος του νησιού να μοιάζει με γλυπτοθήκη ο χώρος. Κήπος, Σύγχρονη Τέχνη, Πέτρα, Ευαισθησία, Παράδοση, Αρχιτεκτονική, Φαντασία, Χαμόγελο και Ψυχικό Κάλλος, έφεραν την ελευθερία και την σπείρα στο νου να αναπνεύσει και να αγαπήσει πραγματικά τις κατοικίες και τον εξωτερικό χώρο του Ελαιόλιθου. Όνομα ολότελα του τοπίου, λες κι είναι δωσμένο από τον ίδιο τον τόπο, έτσι αόρατα, λες και δεν το έδωσε η κ. Ελενη Μαράκη.
Τα δωμάτια εκλεπτυσμένα, σύγχρονα και παραδοσιακά μαζί, δείχνουν την οικεία τους αίσθηση από τα ουσιαστικά υλικά που είναι φτιαγμένα, την εξαιρετική διακόσμηση και τη θέα που μαρτυρούν τα μάτια μας. Τα ονόματα των δωματίων παρμένα από το αρχαίο θεϊκό τοπίο και το φαγητό να ξανανθίζει την παράδοση μέσα από την υγιεινή διατροφή, σα να έρχονται λιτοί ήλιοι γεύσης στον ουρανίσκο μας και να μας δείχνουν ποιο είναι το διατροφικό μας μέλλον εάν θέλουμε να το ακολουθήσουμε.
Ήταν επτά εβδόμου, ενός ξανθού Ιούλη και άρχιζε να λαμπυρίζει από νωρίς. Ο κόσμος άρχισε να φτάνει στον Ελαιόλιθο, να γεμίζει το χώρο κι εμάς με προσδοκία κι ευθύνη για το ταξίδι στην Τέχνη και τη Φιλοσοφία. Χαιρετισμοί, μουσική, απαγγελίες ποιημάτων και πάλι μουσική, ομιλίες, σε πρώτο χρόνο… Μετά το διάλειμμα, Θεατρικό δρώμενο και Μουσική βραδιά για το τέλος, ένα τέλος που θύμιζε αρχή, που έκανε το σκίρτημα να οικοθρέφεται μέσα μας πολύ καιρό, που ελάφρυνε το εσωτερικό τοπίο μας. Ο κόσμος απόλαυσε την εκδήλωση παίρνοντας φράσεις, λέξεις και μουσικούς σκοπούς στο δικό του αύριο, με μια ευχή: να ξαναγίνει κάτι παρόμοιο στον εκπληκτικό χώρο του Ελαιόλιθου.
Ήταν πρωτόγνωρο γεγονός για την ορεινή Νάξο και για ολόκληρο το νησί θα έλεγα, μια τέτοια εκδήλωση που ντύθηκε με όλες τις Kαλές Tέχνες και είμαι ευτυχής που υπήρξα ανάμεσά τους. Υπήρξε η αρχη για μια καλλιτεχνική πορεία στο μοναδικό χώρο του Ελαιόλιθου που πιστεύω ότι πρέπει να γίνει θεσμός.
Ο ενθουσιασμός του κόσμου φαινόταν στα λόγια και στα πρόσωπα που άστραφταν.
Τελικά δεν ήμασταν μόνο εμείς που θέλαμε να κάνουμε το συμπόσιο Φιλοσοφίας και Τεχνών, αλλά και ο τόπος που μας τράβηξε σαν μαγνήτης για να ζήσουμε στιγμές κάλλους. Ένας τόπος εμπνευσμένος και επιμελημένος από την ιδιοκτήτρια του, ένας τόπος ηρεμίας και δημιουργίας, ένας τόπος που έχει το βλέμμα του στραμμένο (η απο το Ζα – Δία), στον ουρανό κι είναι σα να παίρνει εντολές να διαβάσει το αύριο και να μας φέρει πιο κοντά στα άπιαστα!
Ευχαριστώ τους συμπλωρίτες μου σ’ αυτό το ταξίδι και την κ. Ελένη Μαράκη για την φιλοξενία και τη συνδιοργάνωση.
Ηλίας Δ. Παπακωνσταντίνου, Ποιητής – Συγγραφέας, Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
