*Του Hotel Naxos Imperial
Όλοι μας θα θέλαμε να βγούμε από το σπίτι μας και το ημερολόγιο να γράφει 15 Μαρτίου. Δυστυχώς, θα γράφει 15 Ιουνίου. Και, δυστυχώς, η ζωή όπως τη γνωρίζαμε, δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Σίγουρα όχι μέχρι η ασθένεια από Covid-19 να αποτελεί ατομικό πρόβλημα και ευθύνη, που προϋποθέτει φαρμακευτική αγωγή, ή μέχρι τον επιτυχή εμβολιασμό του συνόλου των συμπολιτών μας, που προϋποθέτει χρόνο.
Η ελληνική κυβέρνηση, μετά την ιστορικής σημασίας απόφασή της να σταματήσει την οικονομική δραστηριότητα για να σώσει ζωές, κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εμφυσήσει αισιοδοξία ότι μετά την άρση του lockdown θα επέλθει κάποιου είδους κανονικότητα στην τουριστική δραστηριότητα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη. Και η πραγματικότητα για έναν επιχειρηματία του τουρισμού έχει συντριπτικά επιχειρήματα, που θα τον πείσουν ότι το άνοιγμα του ξενοδοχείου του εντός του 2020 θα εξαλείψει τις όποιες πιθανότητες θα είχε να συμμετάσχει στην ανάκαμψη του 2021.
Διότι, η λειτουργία εντός του 2020 προφανώς θα απαιτήσει από τον επιχειρηματία να γράφει ζημιές σε μηνιαία βάση. Ζημιές που θα συσσωρευτούν στο τέλος του έτους, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, σε σημείο που θα μετατραπούν σε μη εξυπηρετούμενο χρέος και μοιραία θα οδηγήσουν στην αδυναμία της επιχείρησης να μπει στην αγορά το 2021, έτος με καλύτερες πιθανότητες κερδοφορίας.
Βλέποντας τα πράγματα πρακτικά, μια ξενοδοχειακή μονάδα (μικρή ή μεγάλη) σχεδιάζεται, μελετάται, χτίζεται και λειτουργεί βάση ενός business plan, το οποίο κύρια παράμετρο έχει την εξυπηρέτηση όσο το δυνατόν περισσότερου κόσμου, σε όσο το δυνατόν μικρότερο χώρο, στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Η θεμελιώδης αυτή θεώρηση έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους κανόνες που θα πρέπει να ισχύουν, ώστε η λειτουργία μιας ξενοδοχειακής μονάδας να εγγυάται την προστασία της δημόσιας υγείας. Με το χέρι στην καρδιά, δεν γνωρίζω κανέναν επιχειρηματία ή εργαζόμενο στην τουριστική βιομηχανία, ο οποίος θα έχει τη διάθεση, το κουράγιο και το χρήμα, να παριστάνει τον νοσοκόμο. Διότι, περί αυτού πρόκειται. Κακά τα ψέματα.
Πέραν τον πρακτικών θεμάτων της δουλειάς (σίτιση, καθαριότητα), τα οποία είναι ανυπέρβλητα, υπάρχει το μείζον θέμα της νομικής ευθύνης που θα φέρει ο ξενοδόχος σε περίπτωση που πελάτης του ασθενήσει εντός της μονάδας του με Covid-19. Ας μας πει κάποιος από τους ιθύνοντες, ποια θα είναι η νομική ευθύνη του επιχειρηματία σε περίπτωση που μια καμαριέρα, η κυρία Σούλα, 61 ετών, απόφοιτος Δημοτικού, από την Κοντοβάζαινα Αρκαδίας, παραλείψει ακούσια να απολυμάνει επαρκώς επιφάνεια δωματίου ασυμπτωματικού ασθενούς που αναχώρησε και στο δωμάτιό του αφίχθη ηλικιωμένο ζευγάρι που δύο μέρες μετά άρχισαν να βήχουν εμπύρετοι; Διότι, έτσι όπως φαίνεται, 45 λεπτά μετά, έξω από την είσοδο θα είναι ο Χαρδαλιάς, με ένα τάγμα του Στρατού Ξηράς, δέκα ρεπόρτερ για να βγουν ζωντανά στο δελτίο των 8, κατεβάζοντας τα ρολά και εγκλωβίζοντας μέσα τους υπόλοιπους πελάτες και το προσωπικό για 14 ημέρες. Ημέρες στις οποίες ο επιχειρηματίας θα πρέπει να τους κοιμίζει και να τους ταΐζει, προσφέροντάς τους ταυτόχρονα και υγειονομικές υπηρεσίες. Ποιος; Ο ξενοδόχος! Και πότε; Την ίδια στιγμή που στις ειδήσεις των 8, η φήμη του ξενοδοχείου του θα διαπομπεύεται προς τέρψη των τηλεθεατών εις το όνομα, πάντα, της δημοσιογραφίας… Και πάλι με το χέρι στην πατριωτική μου καρδιά, τρέχοντας αυτό το σενάριο στο μυαλό του ο κάθε επιχειρηματίας, πιο πιθανό βλέπω να καταφεύγει στην κατάποση Zanax, παρά να μπει στη διαδικασία να ανοίξει.
Αυτοί που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν το θέμα «τουρισμός», δεν θα βρουν απαντήσεις. Γιατί κάνουν τις λάθος ερωτήσεις. Το ερώτημα έπρεπε να είναι όχι πώς τα ξενοδοχεία θα ανοίξουν, αλλά πώς θα πείσουμε κόσμο να έρθει στα ξενοδοχεία αυτά. Αλλιώς, χάνουμε τον χρόνο μας και πιθανώς να χαθεί και δημόσιο χρήμα, το οποίο θα μας χρειαστεί down the road.
Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, το υπουργείο Τουρισμού θα έπρεπε να φτιάχνει προϊόν. Για τους 7 προορισμούς με τις περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες. Κρήτη, Μύκονο, Σαντορίνη, Κασσάνδρα, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Ρόδο. Τι είναι αυτό που οι άνθρωποι θα δεχτούν να πληρώσουν αδρά ακόμα και εν μέσω της αποταμιευτικής μανίας που θα επικρατήσει παγκοσμίως; Όσο και αν ακούγεται απλοϊκό, είναι ακριβώς αυτό που είχαν. Ένα «Covid free» περιβάλλον. Αυτό είναι το προϊόν! Ας το δούμε λοιπόν ανάποδα. Ως τώρα, συζητάμε πώς θα ανοίξουν τα ξενοδοχεία ώστε να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τον Covid-19. Μήπως να δούμε πώς θα προστατεύσουμε τα ξενοδοχεία από ανθρώπους με Covid-19;
Μήπως αυτό είναι το προϊόν που όχι μόνο θα κρατήσει τον ελληνικό τουρισμό στην επιφάνεια, αλλά θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη δημόσια επένδυση της σύγχρονης ιστορίας μας; Και λέω δημόσια επένδυση, διότι το κλειδί στο όλο project είναι το testing. Ο καλός Θεός μας έδωσε τη στιγμή αυτή ένα πλεονέκτημα. Τα νησιά! Περιοχές δηλαδή που εύκολα δημιουργείς μία πόρτα εισόδου και εξόδου. Ας καθίσουν λοιπόν οι λοιμωξιολόγοι, αντί να σκεφτούν με τι περιορισμούς θα «ανοίξει» το ξενοδοχείο, να σκεφτούν πώς ο πελάτης θα φτάσει στο ξενοδοχείο «Covid free». Στα αυτιά μου, ακούγεται σαν καλύτερη επένδυση.
Εάν έχει κάποιος πραγματικό σκοπό να σώσει και να εκτοξεύσει τον ελληνικό τουρισμό, ας βρει τρόπο οι άνθρωποι που θα περνούν εν τέλει από το λιμάνι του νησιού, να έχουν ελεγχθεί ήδη τρεις φορές. Μετά, ας αφήσουμε τους ξενοδόχους να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Την ψευδαίσθηση μιας κανονικότητας εφάμιλλης της προηγούμενης. Πιστέψτε με! Θα πληρωθεί αδρά! Και για όσους αναρωτηθούν τι θα απογίνουν τα ξενοδοχεία έξω από τους 7 «παραδείσους», στη φάση που είμαστε, θα απαντήσω στα αγγλικά. One step at a time…
