Η εξωστρέφεια, η ανταλλαγή τεχνογνωσίας και εμπειρίας με άλλες ευρωπαϊκές, νησιωτικές περιφέρειες στο Νότιο Αιγαίο οφείλει να είναι ο διαχρονικός, από κοινού στόχος όλων των τοπικών δυνάμεων.
Πριν οκτώ χρόνια η τότε περιφερειακή αρχή και η αντιπολίτευση, παρά την πολιτική τους αντιπαράθεση είχαν κατορθώσει να διατηρούν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης και αλληλοσεβασμού. Όταν, δε, επρόκειτο για πρωτοβουλία ευρωπαϊκού επιπέδου όπως αυτή του μνημονίου συνεργασίας με τις Βαλεαρίδες νήσους, οι διαφορές παραμερίζονταν και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου εμφανιζόταν με ενιαία φωνή.
Δυστυχώς, εδώ και 7,5 χρόνια έχει εκλείψει ο γόνιμος πολιτικός διάλογος και η θεσμική λειτουργία των οργάνων έχει υποβαθμιστεί. Κάθε προσπάθεια γόνιμης κριτικής, αλλά και κατάθεσης πρότασης στο περιφερειακό συμβούλιο καταλήγει σε επί προσωπικού προσβολές και σε προσπάθεια δημόσιας απαξίωσης και διαπόμπευσης του συνομιλητή.
Ποιο είναι άραγε το ζητούμενο σε ένα τόπο με δημοκρατική παράδοση αν ο ηγέτης του αντί να συνεργάζεται και να συνδιαλέγεται τόσο με τους συμβούλους της συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης, επιλέγει την πόλωση, το διχασμό και την αντιπαράθεση σε προσωπικό επίπεδο;
Γιατί θα πρέπει να στοχοποιείται όποιος τολμά να έχει άποψη;
Είναι δυνατόν ένας πραγματικός ηγέτης να έχει φοβικά σύνδρομα; Να επιλέγει την αντιπαράθεση με προσωπικούς χαρακτηρισμούς ώστε να αποφύγει τον διάλογο με επιχειρήματα;
Πώς είναι δυνατόν να εισέλθει στον τοπικό πολιτικό στίβο νέο και άξιο πολιτικό προσωπικό όταν οποιαδήποτε δημόσια άποψη εντέχνως απαγορεύεται;
Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυρίζεται ότι οδηγεί μπροστά ένα τόπο όταν οι πολιτικές πρακτικές, οι συμπεριφορές του και τα κριτήρια λήψης αποφάσεων των αποφάσεών του αφορούν μόνο τη μικροπολιτική, την παραγωγή εντυπώσεων και το άμεσο προσωπικό πολιτικό όφελος;
Προσωπικά θεωρώ ότι το κομβικό για να τον τόπο είναι η ανατροπή αυτού του είδους της πολιτικής πρακτικής. Η ευημερία να έχει τη ρίζα της μέσα σε, έστω ελάχιστο, επίπεδο πολιτικής σύμπνοιας.Μόνο με αυτή τη συνθήκη μπορούν να τεθούν στρατηγικοί άξονες βιώσιμης ανάπτυξης που θα δεσμεύουν, σε βάθος χρόνου το σύνολο των αυτοδιοικητικών πολιτικών δυνάμεων.
Στον αντίποδα, βρισκόμαστε σ’ ένα θολό στρατηγικό και πολιτικό όραμα, από το οποίο απουσιάζει η ειλικρινής επεξεργασία των αξόνων ανάπτυξης.
Επί της ουσίας πρόκειται για ένα πολιτικό θέατρο και μάλιστα υποβαθμισμένο, όπου το μόνο που ενδιαφέρει τους εμπλεκόμενους είναι η κατάληψη θέσεων εξουσίας. Έχει άραγε νόημα να είσαι ηγέτης σ’ ένα τέτοιο σκηνικό; Και μέσα σε αυτό, ως ηγέτης, πώς μπορείς να ξέρεις ότι κινείσαι μπροστά κι όχι πίσω;
Δύο χρόνια ως περιφερειακός σύμβουλος επιλέγω η τριβή μου με τα τοπικά ζητήματα σ’ ένα τέτοιο σκηνικό να μην με απογοητεύει, αλλά να με πεισμώνει.
Ειλικρινά, υπάρχει πολύ ικανή δεξαμενή παραγωγικών ανθρώπων με καινοτόμα σκέψη και όραμα, που όμως αρνούνται πεισματικά να εμπλακούν σε μια πολιτική όπου κυριαρχεί το τσεκούρι του Προκρούστη. Όμως ακόμα κι εκείνοι που τελικώς ενεπλάκησαν, τελικώς ο ρόλος τους υποβαθμίστηκε σε εκείνο του κομπάρσου.
Στους ανθρώπους αυτούς θέλω να μεταφέρω ένα μήνυμα: Εμείς που έχουμε φωνή και που σκεφτόμαστε τόσο συνεργατικά, όσο παραγωγικά, είμαστε συνοδοιπόροι και εν δυνάμει πολιτικοί συνεργάτες, έστω κι αν ανήκουμε σε διαφορετικές παρατάξεις.
Προσωπικά, θα συνεχίσω να ελπίζω, να προσπαθώ, να εργάζομαι και να συνεργάζομαι με όσους πιστεύουν ότι λύσεις μπορούν να έρθουν μέσα από συλλογικά οράματα και όχι προσωπικές φιλοδοξίες.
Αυτή η δημοκρατική διαδικασία παράγει επεξεργασμένες πολιτικές και αναδεικνύει τους ηγέτες που τις εφαρμόζουν.
Συνεχίζουμε λοιπόν με όραμα και αντίληψη ότι οι άξιοι επιλέγουν τον γόνιμο δημόσιο δημοκρατικό διάλογο.
Σε αυτό το διάλογο κανείς νησιώτης που διαπνέεται από τις ίδιες αρχές δεν πρέπει να λείψει.
