Ήμουν και εγώ στην εκδήλωση για τα 100 χρόνια Γυμνάσιο Νάξου… μαζί με πολλούς άλλους (όσοι χωρούσαν στο προαύλιο, λόγω covid) και θεωρώ αναγκαίο να καταθέσω τη δική μου άποψη ως θεατής της εκδήλωσης. Βέβαια πολλοί/ές από τους παρευρεθέντες/θείσες θα θεωρήσουν ότι αυτά που εκθέτω παρακάτω είναι αυτονόητα, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι για όλους!!! Και βέβαια για τον ανώνυμο (γιατί αυτή η ανωνυμία;) αρθρογράφο σας (αναρωτιέμαι με αυτά που έγραψε αν ήταν όντως εκεί!!!), το κείμενο του οποίου αναρτήθηκε στις 21 Αυγούστου στο ηλεκτρονικό έντυπό σας και είναι αδίκως, κατ’εμέ, αρνητικό, θα έλεγα εμπαθές και κάτω από τις γραμμές του θα μπορούσε κανείς να διαγνώσει ημιμάθεια (μερικές φορές συνώνυμη της μωρίας!!!).
Γιά λόγους λοιπόν αποκαταστάσεως της αληθείας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας θεωρώ αναγκαίο να ανασκευάσω τα εκεί γραφέντα για μια τόσο σημαντική και συνεκτική εκδήλωση, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή 21 Αυγούστου στον αύλειο χώρο του Γυμνασίου Νάξου.
Κατά πρώτον, και μόνη η ιδέα να γιορταστούν τα 100 χρόνια ίδρυσης του Γυμνασίου Νάξου είναι πρωτοπόρα και αξίζει συγχαρητηρίων, σε μια εποχή όπου αξίες όπως αυτή του Δημόσιου Σχολείου είναι καταβαραθρωμένες και θαμμένες κάτω από τον κουρνιαχτό άλλων «πιο σημαντικών αξιών» της μοντέρνας εποχής μας. Το Σχολείο μέσα από αυτήν την εκδήλωση επικοινώνησε με το κοινό που παρακολούθησε και ανεδείχθη σε πολύτιμο στολίδι του τόπου μας. Επί δεκαετίες συνομιλεί σιωπηλά με το αντίστοιχο των Ουρσουλινών στο Κάστρο, στέκοντας απέναντί του, λιτό, στέρεο μέσα στις πέτρινο σώμα του από το χέρι του Μητσάκη και εκείνο το βράδυ, μέσα από αυτή την εκδήλωση, μίλησε η ψυχή του και μας εξέθεσε τα προβλήματα, τις αντιξοότητες, τις λαμπρές του επιτυχίες.
Κατά δεύτερον, η οργάνωση της εκδήλωσης είχε ειρμό και συνοχή ἐχοντας ως φόντο παλιές φωτογραφίες, στις οποίες ο καθένας/μία έψαχνε όλο λαχτάρα τα νιάτα του/της και έτσι ετοιμαζόταν συναισθηματικά για την συνέχεια (ως εκπαιδευτικός επικροτώ την διαδικασία αυτή βέβαια), η οποία περιελάμβανε παρεμβάσεις από παλιούς μαθητές (με λαμπρή πορεία στην μετέπειτα ζωή τους) και δύο, κατ’ εμέ, πολύ ενδιαφέρουσες εισηγήσεις.
Τέλος, ως προς το περιεχόμενο αυτών των εισηγήσεων, η κ. Κατσουρού με την ευφράδεια της καλής φιλολόγου, παρουσίασε τεκμηριωμένα την ιστορία ιδρύσεως του σχολείου και ο Καθηγητής κ. Μανόλης Σέργης εξήγησε πως επικράτησε τελικά ο προσανατολισμός ΓΥΜΝΑΣΙΟ και όχι ΓΕΩΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, παρόλο το βάρος των βαθιά ριζωμένων στη συνείδηση των Ελλήνων λογίων ιδεολογιών της συγκεκριμένης εποχής (Μεσοπολέμου) που θα προτιμούσαν το δεύτερο, παρακινώντας μας (εκπαιδευτικούς και κοινωνία) να κρίνουμε έξω από σκοπιμότητες όταν παίρνουμε αποφάσεις για την Εκπαίδευση που είναι το μέλλον του τόπου μας. Η επιλογή ΓΥΜΝΑΣΙΟ πράγματι, όπως είδαμε στην εκδήλωση αυτή, ήταν η σωστή, αφού το σχολείο αυτό φιλοξένησε μετέπειτα επιφανείς προσωπικότητες (η κ. Κατσουρού τελείωσε την εισήγησή της με τα ονόματα των Μ. Γλέζου και Ιακ. Καμπανέλλη), πρόσφυγες (το κάνουμε και σήμερα στα σχολεία μας, σε άλλους κατατρεγμένους της εποχής μας), απλούς λαϊκούς ανθρώπους που διέπρεψαν και διαπρέπουν στην κοινωνική μας ζωή.
Ο θεατής της εκδήλωσης αυτής έφυγε συναισθηματικά φορτισμένος, γεμάτος ελπίδα ότι το στέρεο αυτό κτίριο είναι βαθιά ριζωμένο στον τόπο αυτόν που αγαπάμε και συνεχίζει να εκπαιδεύει ανθρώπους με συγκρότηση και αξίες αν κρίνω από την μαθήτρια του Γυμνασίου που έκλεισε την εκδήλωση.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ λοιπόν στην Οργανωτική Επιτροπή, στον Διευθυντή του σχολείου και τον Σύλλογο Διδασκόντων του (παρόντων όλων σχεδόν στην εκδήλωση) που συνεχίζουν το έργο των προηγουμένων λαμπρών συναδέλφων τους.
Ελένη Μανωλοπούλου-Σέργη
Δρ Πανεπιστημίου Αθηνών,
τ. Σχολική Σύμβουλος και Συντονίστρια Εκπαιδευτικού Έργου,
τ. Διδάσκουσα στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο
