Η Νάξος έχει αντιδήμαρχο Πολιτισμού. Πολιτιστική πολιτική δεν έχει.
Τρίχες κατσαρές, θα πείτε. Δεν είναι έτσι, όμως. Το…παραμύθι εδώ έχει όνομα, κόντρα στο σχετικό θεατρικό έργο του Καμπανέλλη.
Ήταν προδιαγεγραμμένη η κατάληξη με την κατάργηση του Νο.ΠΠΑ.ΠΠΠΑ. Εξέλιπε και η τελευταία δυνατότητα, η ελπίδα έστω, να αποκτήσει η Νάξος μια στιβαρή, προγραμματισμένη, συμπεριληπτική πολιτιστική πολιτική. Χάθηκε η ευκαιρία να κινητοποιηθεί το ικανό πνευματικό δυναμικό της Νάξου σε εκδηλώσεις και εκδόσεις που θα τιμούσαν και θα πρόβαλαν το νησί, σε σύγχρονες, δημιουργικές πολιτιστικές δράσεις, όπως γίνεται σε άλλα νησιά του νομού μας. Και αυτή η ευκαιρία θυσιάστηκε στο βωμό προσωπικών και πολιτικών ανταγωνισμών, παντελούς άγνοιας για τη σημασία και προσφορά του πολιτισμού, παραδοσιακού και σύγχρονου, στην καλλιέργεια του πληθυσμού, αλλά και στην οικονομία του τόπου. «Πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος»…
Κάθε σοβαρή δημοτική Αρχή πρέπει να δίνει βαρύτητα στον τοπικό πολιτισμό και στη σύνδεσή του με την κοινωνία, τους απόδημους Ναξιώτες, τους άλλους συλλογικούς πολιτιστικούς θεσμούς της Νάξου και ευρύτερα.
Το κενό και η τσαπατσουλιά φάνηκαν με μεγαλοπρέπεια στον τρόπο εορτασμού των 100 χρόνων από τη γέννηση (2 Δεκεμβρίου 1921) του Ιάκωβου Kαμπανέλλη. Το τραγελαφικό είναι ότι στα Γραφεία του μακαρία τη μνήμη Νο.ΠΠΑ.ΠΠΠΑ στεγάζεται πλέον το θεατρικό Μουσείο Καμπανέλλη. Ο πολιτιστικός φορέας, ο συλλογικός πολίτης που το δημιούργησε, καταργήθηκε βίαια και άσκεφτα! Έτσι, την ημέρα γέννησης εδώ στο νησί μας του σπουδαίου και πολυτάλαντου αυτού δημιουργού, προβάλλεται στο ομώνυμο θέατρο μια κινηματογραφική ταινία, έτσι σαν μια …τουφεκιά στον αέρα, μια και μιλάμε για το κανόνι και το αηδόνι. Σημειώνω ότι η ταινία αυτή προβλήθηκε και στις 4 Αυγούστου 2016 στον ίδιο χώρο, στην έναρξη ενός αφιερώματος στον κινηματογραφικό Καμπανέλλη. Από πρωτοτυπία σκίζουμε!
Και μετά; Ποιο είναι το follow up, που λένε και στο Γλινάδο;
Αυτή δεν είναι δημοτική πολιτική. Είναι πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας», του άρπα-κόλλα. Εκτός, αν μας εκπλήξει τις επόμενες μέρες η δημοτική πλειοψηφία. Αυτό ουδόλως προεξοφλώ, γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα στο δημοτικό παραλληλόγραμμο.
Αντί από πέρυσι, εγκαίρως, να γίνει κινητοποίηση από τον Δήμο, με κατάθεση ιδεών και προτάσεων, με διαφάνεια, με ειδική συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, αφού η Επιτροπή Πολιτισμού είναι σε μακρά ύπνωση, σε χειμερία νάρκη, με ευρύτερο κοινωνικό διάλογο με τους πολιτιστικούς φορείς και διανοούμενους, σκάει σαν…κανόνι μια εκδήλωση. Αντί να υπάρχει ΕΤΟΙΜΟ ΤΩΡΑ ένα ολοκληρωμένο και πολυσύνθετο πρόγραμμα που θα εξακτινώνεται σε όλο τον επετειακό χρόνο, καταφεύγουμε στην ευκολία της κινηματογραφικής προβολής της ταινίας Το κανόνι και τ΄αηδόνι (1968), καθώς και της προβολής του ντοκιμαντέρ Η ιστορία των χρόνων μου, από το Μονόγραμμα του Γιώργου Σγουράκη στην ΕΡΤ, που αναφέρεται στον θεατρικό Καμπανέλλη, εστιάζοντας στο 1957, χρονιά κατά την οποία παρουσιάστηκε το έργο του Η αυλή των θαυμάτων.
Ο Καμπανέλλης δεν πρέπει να τιμηθεί με θυμιατά, δοξολογίες και δημοτική αξιοποίηση του ονόματός του. Θα το απεχθανόταν και ο ίδιος. Πρέπει να τιμηθεί με ανάδειξη νέων πτυχών του έργου και της προσωπικότητάς του, αλλά και με την ενθάρρυνση πρωτότυπων δημιουργικών πρωτοβουλιών στον χώρο του πολιτισμού. Μη ξεχνάμε ότι και ο ίδιος έκανε τομή με την εμφάνισή του στο καλλιτεχνικό προσκήνιο.
Η κήρυξη από το υπουργείο Πολιτισμού του 2022 ως έτους Καμπανέλλη, ήταν-και είναι;- ευκαιρία για συνεννόηση του Δήμου με το υπουργείο για κοινές, υψηλού επιπέδου, εκδηλώσεις. Και όχι μόνον με το υπουργείο. Η ναξιακή κοινωνία και η πολιτιστική κοινότητα των Ναξίων δεν μπορεί να παραμείνει απαθής, θεατής λόγων και ακροατής έργων.
Η δημοτική αντιπολίτευση δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Ήξερε την κήρυξη του 2022 ως επετειακού καμπανελλικού έτους. Δεν ωφελεί να παριστάνει τη μωρά παρθένα ή ότι βρέθηκε προ εκπλήξεως. Ευπρόσδεκτος ο δημοτικός έλεγχος και η υποβολή ερωτήσεων, αλλά δεν θα ήταν καλύτερο να πάει παραπέρα; Να έχει συγκροτήσει συνεκτικές, πρωτότυπες και εφαρμόσιμες προτάσεις για τις επετειακές εκδηλώσεις και να τις υποβάλει στη θεσμική και δημόσια κρίση, ξυπνώντας από τον βαθύ λήθαργο τη δημοτική πλειοψηφία;
Κωμικοδραματική, όντως, η κατάσταση, όπως και η ταινία του 1968 που θα παρακολουθήσουμε για πολλοστή φορά την Πέμπτη.
Επιχώριος
One Comment