Ο δήμαρχος Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, στο πλαίσιο της συνωμοσίας της σιωπής, την οποία πιστά εφαρμόζει, δεν κρίνει φρόνιμο και σκόπιμο να ενημερώνει με ειλικρίνεια και πληρότητα. Επιλογή του, αλλά όχι δικαίωμά του σε μια δημοκρατική κοινότητα ανθρώπων. Εξάλλου, φαίνεται να έχει την άποψη και πρακτική του Μητσοτάκη για τον Τύπο και την πολυφωνία της ενημέρωσης. Γι’ αυτήν την πρακτική είναι υπόλογη η χώρα μας στα ευρωπαϊκά όργανα και fora, σε ειδικευμένες οργανώσεις για την ελευθερία του Τύπου και στον ξένο Τύπο. «Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;».
Ο δήμαρχος, λοιπόν, αφού «διόρθωσε» την απόφαση της Οικονομικής Επιτροπής του Δήμου, παραπέμποντας την ανασύνθεση της Τιμητικής Επιτροπής του Συνεδρίου του Γλινάδου στο Δημοτικό Συμβούλιο (που ήθελε εξαρχής να παρακάμψει, με το θεοδωρικάκειο άθλιο, κομματικό κατασκεύασμα των υποκατάστατων του ανώτατου δημοτικού οργάνου), στην ουσία άκουσε εν μέρει τις προτάσεις του βασικού γενάρχη των Συνεδρίων αυτών. Ο καθηγ. Ιω. Προμπονάς διαμαρτυρήθηκε, ευπρεπώς όπως πάντα, με επιστολή του στον δήμαρχο για τον αποκλεισμό με γελοία επιχειρήματα από την Τιμητική Επιτροπή διακεκριμένων ναξίων του πνεύματος και της επιστήμης, μεταξύ αυτών και του Στέφανου Δ. Ήμελλου. Ναξίων που λάμπρυναν και λαμπρύνουν το νησί και πέραν των οριζόντων του και σε κάποιες περιπτώσεις των οριζόντων της χώρας.
Έτσι, ο ακαδημαϊκός και πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Στέφανος Ήμελλος ευτύχησε να επιλεγεί, στη δεύτερη διαλογή και κατόπιν οχλήσεως, ως μέλος μιας Επιτροπής που είχε συνθέσει με παράξενα έως ανύπαρκτα κριτήρια, αυθαίρετα και ιδιοτελώς, νεωστί εξωθεσμικός γλιναδιώτης παράγων και οργανικός διανοούμενος, που, με φερετζέ τον δήμαρχο, εμφανίζεται ως ο δερβέναγας του Συνεδρίου. Εδώ έχει τεράστια ευθύνη ο Δήμος, δηλαδή ο δήμαρχος, ως διοργανωτής, γιατί αναθέτει ανεξέλεγκτα, εν λευκώ, σε τρίτους αρμοδιότητες μονοπρόσωπων ή συλλογικών οργάνων και με τρόπο που προδίδει την πολιτική ρηχότητα, ξηρότητα και αδαημοσύνη του.
Το Δημοτικό Συμβούλιο ήλθε να συμπληρώσει τη σύνθεση της Τιμητικής Επιτροπής μετά την επιστολή Προμπονά και ευδόκησε να συμπεριλάβει σε αυτήν την Επιτροπή και τον Στέφανο Ήμελλο. Οποία γενναία παραχώρηση! Ουδείς τον είχε ρωτήσει, όπως και άλλα μέλη, αν δεχόταν αυτόν τον ορισμό. Όπως ουδείς δικαιούται να μεταχειρίζεται με αυτόν τον άκομψο και δόλιο τρόπο έναν επιστήμονα του επιπέδου, της διαδρομής και της θέσης του κ. Ήμελλου και γενικά το πνευματικό κεφάλαιο του νησιού. Και βέβαια, οι επιλογές, οι συμβολισμοί έχουν πάντα τη δική τους αξία.
Όμως, το κακό είχε γίνει, γιατί είχε ήδη μεταδοθεί το μπάχαλο, η μεθόδευση, η πλεκτάνη. Η μηχανορραφία, η ραδιουργία, η δολοπλοκία, η παρεοκρατία και ο σεχταρισμός σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια και απρέπεια. Έτσι, ο ναξιώτης ακαδημαϊκός ευσχήμως και ευλόγως αποποιήθηκε τον ορισμό, επικαλούμενος «αδήριτους» λόγους και εκτοξεύοντας ουσιαστικά την άρνησή του στο πρόσωπο των Προκρουστών και ραβδούχων του συστήματος και του λιανικού καταστήματος που έχουν στήσει ο δήμαρχος και η θεσμική και η εξωθεσμική συγχορδία του. Πλήρης διάβρωση αξιών, λειτουργιών και αξιοπιστίας των θεσμών. Η αριστεία σε ναξιακή, νεοδημοκρατική, επαρχιώτικη και ξετσίπωτη εκδοχή!
«Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε», θα έλεγε ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Αυτοί που υποκριτικά κόπτονται για αξίες, αξιολογήσεις και αξιοκρατίες θεωρούν στην πράξη τις λέξεις αυτές κενές νοηματοδότησης ή αντικείμενο διαστρέβλωσης και αυθαίρετης διάπλασης, λόγια του ναξιακού αέρα. Όμως, η Νάξος της αξίας, των αξιών και των αξίων, των επιστημόνων που την έχουν κάνει ευρύτερα γνωστή, που έχουν αφιερωθεί στην έρευνα της ιστορίας και του πολιτισμού της, που τανύουν τα πνευματικά και επιστημονικά φτερά τους πέραν των συνόρων της χώρας και την (και μάς) τιμούν δεν πρέπει να ηττηθεί από τη Νάξο των δήθεν και των «πόσα παίρνεις», τη μακαρία Νάξο του φαίνεσθαι και των υπόγειων διαδρομών, τη Νάξο της ωραιοποίησης και της βιτρίνας, τη Νάξο της ψευτιάς και της απάτης. Τη Νάξο αυτών που πεταρίζουν «ως αι άπτιλοι πτέρυγες των ορνίθων».
Όπως γράφει και ο Εντγκάρ Μορέν (Edgar Morin) στο τελευταίο βιβλίο του (εσχάτως μεταφρασθέν στην Ελλάδα) Μαθήματα ενός αιώνα ζωής «η ελπίδα είναι η προσμονή του ανέλπιστου».
Επιχώριος
