Είπα, η καμένη, να πέσω στη θερινή νάρκη μου, αντίθετα με τη φύση μου, που μου λέει να αποσύρομαι το χειμώνα, αλλά δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω. Ένα κολοβό φίδι, με παιδικά τραύματα, χλιέται τριγύρω και είδα μάλιστα τα εμέσματά του σε τρύπες που άνοιξε άτεχνα. Λένε ότι το έφεραν από αλλού. Και επιβίωσε σαν ξενιστής. Υπάρχουν ερπετά και ερπετά.
Κάποιοι μιλάνε για κατακάθια του παρακράτους και του υπό-κοσμου. Για μαϊμού δημοσιογράφους. Για γιουσουφάκια και παπαγαλάκια της εξουσίας. Για μπροστινούς ξεφτίλες με τραγ(κ)ική συμπεριφορά. Για αγορανομικούς υπεύθυνους στις αυλές των αφεντικών. Για ξεδιάντροπα τσιράκια. Για δημοτικά τρολ. Για πρωτοφανή ηθικό εκπεσμό από το δημοτικό κατεστημένο και τον εσμό των υποτακτικών και ημετέρων του. Τα ακούω ή μάλλον τα κρυφακούω, χωρίς να έχω το σύστημα παρακολούθησης predator.
Ξενόφερτα κουμάσια, που ξέρουν από βρώμικες δουλειές ή είναι δασκαλεμένα, σε διατεταγμένη αποστολή. Κάτι μηχανεύονται και τώρα. Κάποιο συμβόλαιο εκτελούν. Οι ηθικοί αυτουργοί είναι γνωστοί. Έχουν ήδη αποκαλυφθεί εν τη αφελεία τους.
Ο αισθαντικός Παπαδιαμάντης έγραψε το διήγημα «Άνθος του Γυαλού» το 1906. Αν ζούσε σήμερα θα έβρισκε τον Μάνο τοῦ Κορωνιού σε κάποιον αργυρώνυτο, που «ἦτον ἀδύνατος στὰ μυαλὰ», να βγαίνει για ψάρεμα (troll) εκεί στην πόρτα του Γιαλού. Eλαφροΐσκιωτος καθώς είναι, θα βλέπει τη «φωτιά του πελάγου» στο διαδίκτυο και θα χαίρεται τη δημοσιότητα της απελπισίας του.
Πού τα ξέρω όλα αυτά; Μα η μνήμη του τόπου είναι στα κύτταρα όλων.
Παρόλο που ισχύει το πρωτολεχθέν από τον Βαγγέλη Βενιζέλο περί «εκτσογλανισμού» της πολιτικής, εγώ λέω «αφήστε τα 100 λουλούδια να ανθίσουν», ακόμα και της πόρτας και του παραπόρτι του Γιαλού.
Υπάρχουν λουλούδια και λουλούδια. Άλλα είναι σαν τα παπαδιαμάντεια άνθη του Γιαλού και άλλα βγαίνουν στο κοπρόχωμα της μιζέριας, σε κάτι ψυχικά βάλτη που ενισχύονται από τη βιομηχανία των γαλάζιων διορισμών, το βόλεμα των δικών μας.
«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», για να θυμηθώ πάλι τον Μάο!
Και όπως έλεγε ο σημαντικός ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ που πέθανε προχθες, «ζούμε δύο είδη ζωής πάντοτε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο: Τη συνειδητή, ενήλικη ζωή και την υπόγεια. Πάντοτε. Απλώς κομμάτια της υπόγειας, ασυνείδητης ζωής γίνονται πιο έντονα, ανάλογα με την περίοδο της ζωής μας…». Είναι η περίπτωση του κολοβού φιδιού.
Όχεντρα
Υγ: Στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου, που το έγραψε και το τραγούδησε με την υπέροχη φωνή του, το άκουσα και εγώ εδώ στη φωλίτσα μου από ένα smart phone ενός περαστικού και το αφιερώνω στο θρασύ κολοβό φίδι:
Ο Μπάμπης ο φλου
Μια ιστορία θα σας πω
για το Μπάμπη, το Μπάμπη τον φλου
που του ΄λεγες, βρε Μπάμπη τι τρέχει εδώ
σού ΄λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου.
Πάντα πιωμένος κι άνεργος
ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο φλου
μουρμούραγε μόνος και διαρκώς
σού ΄λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου.
Πείραζε όποιον του ΄ρχότανε
χωρίς να το σκεφτεί
κι άμα ψιλοβαριότανε
άραζε όπου ΄βρισκε να λιαστεί.
Πείραζε όποιον του ΄ρχότανε
χωρίς να το σκεφτεί
κι άμα ψιλοβαριότανε
άραζε όπου ΄βρισκε να λιαστεί.
Πείραζε τις μελαχρινές
ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο φλου
τσιμπολογούσε τις ξανθές
ήταν ωραίος ο Μπάμπης ο φλου.
Κι όταν τον μπουζουριάζανε
ψόφιος κοριός ο Μπάμπης ο φλου
κι αν τον πολυρωτάγανε
σού ΄λεγε φλου, φίλε μου όλα είναι φλου.
